Ο κορωνοϊός εξαπλώνεται δίχως διακρίσεις και χωρίς να δίνει την παραμικρή σημασία σε σύνορα, αλλά και σε υπερδυνάμεις. Δεν έχουν αρχή και τέλος οι προσπάθειες της προσέγγισης και παρακολούθησης της πορείας του, πολύ περισσότερο και οι απεγνωσμένες ενέργειες που καταβάλλονται για την αντιμετώπιση του.
Διαβάζονται και ακούγονται προβλέψεις πως μετά την πανδημία ο κόσμος δεν θα είναι πια ο ίδιος και ότι θα αλλάξει η συμπεριφορά των ανθρώπων, οι κοινωνικές σχέσεις και η οικονομία. Επιστήμονες, διανοούμενοι, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, πολιτικοί και κοινωνικοί αναλυτές κύρους και παγκόσμιας αναγνώρισης, επιδίδονται ο καθένας από τη σκοπιά του σε έναν αθέμιτο ανταγωνισμό, καταθέτοντας απόψεις που σαστίζουν και ενίοτε προκαλούν δέος μαζί με έναν τεράστιο προβληματισμό και μια ανυπόφορη έως ισοπεδωτική ψυχική πίεση. Οι χαρακτηριστικές και καταλυτικές παρομοιώσεις, όπως αυτές που αποκαλούν την πανδημία Αρμαγεδώνα της Ευρώπης κι ένα νέο Περλ Χάρμπορ των ΗΠΑ, δίνουν ένα μικρό μέρος της εικόνας, από εκείνη που έχει αποτυπωθεί στις προαναφερόμενες καταθέσεις θέσεων και απόψεων.
Ο τίτλος της ιταλικής εφημερίδας «Republica»: «Το Μιλάνο πεινάει» για τους νεόπτωχους της πιο πλούσιας ιταλικής πόλης όπως και οι απόψεις των συμβούλων του ασόβαρου Τραμπ, οι οποίες χαρακτηρίζουν την κατάσταση σαν ένα νέο Περλ Χάρμπορ των ΗΠΑ, ή κάτι αντίστοιχο με την 11η Σεπτεμβρίου, αποτυπώνουν με έναν ιδιαίτερο και σκληρό τρόπο τα όσα εφιαλτικά συμβαίνουν. Αναρωτιέται ως εκ τούτου ο καθένας στη σκιά της πανδημίας, αν ο πλούσιος ιταλικός βορράς σήμερα αντιμετωπίζει πεινασμένους νεόπτωχους και η πιο ισχυρή οικονομία του πλανήτη κινδυνεύει με μια μεγάλη ύφεση ανάλογη του κραχ του 1929, τι μέλλει γενέσθαι για τους υπόλοιπους; Αν δηλαδή επιβεβαιωθούν οι απαισιόδοξες προβλέψεις, τι πρόκειται να ακολουθήσει; Η απάντηση αυτή τη στιγμή και μέσα σε αυτή τη γενικευμένη και ερεβώδη σύγχυση, δεν είναι δυνατόν να δοθεί μέσα από εικασίες και συγκρίσεις γεγονότων που συνέβησαν σε άλλες εποχές. Ούτε βέβαια μέσα από αλληλογρονθοκοπούμενες τοποθετήσεις των ΜΜΕ.
Περιορίζοντας το θέμα κι επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον μας σε ότι αφορά την Ευρώπη – ως εκ τούτου κι εμάς τους Έλληνες – σε επίπεδο ελπίδων και προσδοκιών που έχουν σχέση με την αντιμετώπιση και τις καταστροφικές συνέπειες που πιθανό να ακολουθήσουν στο τομέα της οικονομίας, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε στην περίπτωση της αδικαιολόγητης και ασυγχώρητης συμπεριφοράς της Γερμανίας να συμπορευτεί με το σύνολο σχεδόν των μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την έκδοση ενός ομολόγου που θα στηρίξει σε πρώτη φάση όλες τις οικονομίες μετά το σοβαρό πλήγμα που θα δεχθούν. Η Γαλλία από τη μεριά της έριξε τουλάχιστον στο τραπέζι μια πρόταση με ένα ταμείο για μερικά χρόνια – περιορισμένου δηλαδή χρονικού ορίζοντα – με τη δυνατότητα να υπάρχει ένα κοινό χρέος αλλά μόνον στο πλαίσιο του συγκεκριμένου ταμείου. Ο Ισπανός Σάντσεθ προτείνει με τη σειρά του ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ. Η Μέρκελ όμως στυλώνει τα πόδια της και φαίνεται απρόθυμη να συμφωνήσει και να βοηθήσει για να περάσει από την Bundenstag οτιδήποτε σαν χρέος της Γερμανίας και είναι χρέος άλλων. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι υπάρχουν φωνές σοβαρών πολιτικών της Γερμανίας υπέρ του ευρωπαϊκού ομολόγου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια κι εκτός απροόπτου στο εκτελεστικό απόσπασμα. Με τους άλλους (τους εκτός Ευρώπης) δικαιολογημένα να λένε: «Η Ευρώπη δεν βρίσκεται σε πόλεμο μόνο με τον κορωνοϊό αλλά και με τον ίδιο τον εαυτό της».
ΥΓ: Στη χθεσινή εκπομπή «Στη Σέντρα», του Γιώργου Μπούζου, επιχειρήθηκε να «φιλοτεχνηθεί» ένα νέο πορτρέτο του ανεκδιήγητου Αλέξη Κούγια με αφορμή την ανανέωση του συμβολαίου του Μιχάλη Γρηγορίου. Ο τελευταίος βέβαια είχε κάθε λόγο και κάθε δικαίωμα να το κάνει. Ωστόσο καλό θα ήταν για όλους να κρατήσουμε τα όσα ακούστηκαν για τον συνεπέστατο και αξιοπρεπέστατο Αλέξη και να τα συγκρίνουμε ίσως και πολύ σύντομα με τα αντίστοιχα που θα ειπωθούν μετά την θεωρούμενη και πιθανότατη απόλυση του συμπαθέστατου τεχνικού. Τα χούγια δεν κόβονται.