Λοιπόν, ακόμη κι εάν – μία υπόθεση επιχειρούμε – είχαμε γλιτώσει οριστικά και … τελεσίδικα από τη μάστιγα του Κορωνοϊού, ακόμη και τότε δεν θα έπρεπε, για ευνόητους λόγους να ολοκληρωθεί το (που λέει ο λόγος…) τρέχον Πρωτάθλημα. Με τον ΠΑΟΚ στο CAS και τον Ολυμπιακό στην Επιτροπή Δεοντολογίας οποιαδήποτε βαθμολογία δεν θα ήταν τελική. Προσωρινή θα ήταν…
Κι ως προσωρινή θα μεταβαλλόταν ανάλογα με τις αποφάσεις φυσικών δικαστών. Εδώ μεταβλήθηκε – έστω προσωρινά - με την γνωμοδότηση συγγενών και φίλων του υφυπουργού Αθλητισμού. Δε θα μεταβληθεί με τις αποφάσεις φυσικών δικαστών;
Προς τι άραγε αυτή η περιέργως ιδιαίτερη σπουδή της Σουπερλίγκα για να ολοκληρωθεί το Πρωτάθλημα; Όταν μάλιστα, διάγουμε βίον αβίωτον… με το πιστόλι του Κορωνοϊού στον κρόταφο μας;
Όλα αυτά μάλιστα, καθώς ήδη στη «Γηραιά ήπειρο» τα περισσότερα Πρωταθλήματα κατεβάζουν ρολά. Κι όσα δεν τα κατεβάζουν ακόμη… Αναβάλλουν συνεχώς το ανέβασμα τους.
Ξενίζει μάλιστα, η επιμονή στην επανέναρξη δίχως τη σύμφωνη γνώμη ή τουλάχιστον, δίχως τη μη αντίθετη γνώμη των παικτών. Αυτοί – βλέπετε – παίζουν μπάλα. Αυτοί ια εκτεθούν στον Κορωνοϊό περισσότερο από κάθε άλλον. Κυρίως δε, περισσότερο από αυτούς οι οποίοι θα αποφασίσουν ερήμην των παικτών για τους παίκτες. Αυτό είναι το κακό. Υπάρχει και το χειρότερο. Αυτοί οι οποίοι θα αποφασίσουν, δεν θα είναι εκείνοι οι οποίοι τον Κορωνοϊό στα γήπεδα θα συναντήσουν. Διαφωνείτε;
Φυσικά κι η έλλειψη του ποδοσφαίρου – και γενικά του αθλητισμού – αυξάνει τα κενά στη νέα μας καθημερινότητα. Μας λείπει η μπάλα. Είναι διέξοδος για τους φιλάθλους είτε πάνε γήπεδο, είτε πάνε… τηλεόραση! Την θέλουμε. Την προσδοκούμε. Την επιθυμούμε. Γι αυτήν παρακαλούμε αλλά…
Δεν πρέπει να λησμονούμε. Πάνω από όλα η υγεία. Έχοντας αυτήν ζήσαμε. Χάνοντας την πως θα ζήσουμε; Για σκεφθείτε το πριν σπεύσετε, να διαρρήξετε τα ιμάτια σας για την ολοκλήρωση του Πρωταθλήματος.
Και στο κάτω κάτω της γραφής αρμόδιοι επί του προκειμένου δεν είναι οι αθλητικές αρχές του τόπου. Δε είναι καν οι πολιτικές ή οι πολιτειακές. Είναι οι υγειονομικές. Αυτές οφείλουν, να αποφασίσουν. Αυτές ξέρουν. Αυτές – μέχρι σήμερα – εμπιστευόμαστε!
Θα πάρουν την ευθύνη για οτιδήποτε τραγικό συμβεί – το απευχόμαστε με όλη την δύναμη της ψυχής μας - πάνω τους στη Σουπερλίγκα; Θα χρεωθούν αυτοί τις επιπτώσεις από μια (τυχόν…) λαθεμένη απόφαση επανέναρξης κι ολοκλήρωσης του Πρωταθλήματος; Θα κοιτάξουν στα μάτια συγγενείς και φίλους προπονητών, παικτών και στελεχών κάθε ομάδας εάν κι εφ’ όσον δεν προλαβαίνουμε, να μετρούμε κρούσματα;
Δεν κινδυνολογούμε. Δεν το συνηθίζουμε. Αντίθετα το αποφεύγουμε. Και πώς να κινδυνολογήσουμε όταν επί των κεφαλών μας επικρέμεται η απειλή του Κορωνοϊού; όταν ήδη στον τόπο μετρήσαμε την πρώτη εκατόμβη θανάτων. Είμαστε μάλιστα, κάπου στα μισά της δεύτερης. Είναι σαφές πως όσο τούτο συμβαίνει… Ο Χάρος θα βγαίνει παγανιά!
Ως εκ τούτων ορισμένοι θεωρούν λογικό και πρέπον, να συσκέπτονται στη Σουπερλίγκα με θέμα την επανέναρξη και την ολοκλήρωση του (που λέει ο λόγος) τρέχοντος Πρωταθλήματος. Τούτο δε καθώς – πέρα από την απειλή της… παγανιάς του Χάρου - οι δικαστικές εκκρεμότητες δύνανται, να τινάξουν τα πάντα στον αέρα. Να τα διαλύσουν στα εξ ων συνετέθησαν…
*Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (30/4)