Θα μπορούσε κανείς να πει: «ούτε κρύο, ούτε ζέστη» για το αρνητικό αποτέλεσμα των γηπεδούχων, αν δεν υπήρχαν και κάποιες άλλες σημαντικές επιδράσεις, σε επίπεδα που αφορούν συναισθήματα τα οποία μετράνε σημαντικά και σε πολλές περιπτώσεις στεναχωρούν και πληγώνουν. Νομίζω πως δεν είναι της στιγμής να ανατρέξουμε σε παραδόσεις που έμειναν όρθιες και ανέγγιχτες για πολλά χρόνια. Ούτε και σε στατιστικές που έρχονται σαν σκέψεις και επικίνδυνες προειδοποιήσεις, προκειμένου να σταθούμε κάπως πιο προσεκτικά, αν όχι πιο αυστηρά, στην κριτική μας για το χθεσινό αγώνα και το αποτέλεσμα του.
Θα μείνω σε κάποια πιο απλά, τα οποία ξεκινούν από την άφιξη των ομάδων στην Τούμπα. Μπορεί να σας παραξενέψω. Προσωπικά δεν ξέρω πως αισθάνθηκα και γιατί ένιωσα ένα σφίξιμο, βλέποντας το στιγμιότυπο που οι παίκτες του ΠΑΟΚ ένας - ένας κατέβαιναν από το πούλμαν και μπροστά τους δεν έβρισκαν κανέναν να τους υποδεχθεί. Μην βιαστείτε να με ειρωνευτείτε για την κατάθεση αυτής της απορίας. Ασφαλώς και δεν περίμεναν κανέναν να το κάνει.
Απλά στο μυαλό μου ήρθε εκείνη η εικόνα ενός παθιασμένου ηγέτη, που περίμενε σαν φανατισμένος οπαδός της κερκίδας να αγκαλιάσει έναν - έναν όλους τους παίκτες της ομάδας του και να τους εμψυχώσει πριν μπουν στην μάχη. Αυτό το ισχυρότατο ντοπάρισμα, με τον Ιβάν θαρρείς και φορούσε ο ίδιος την φανέλα και ήταν έτοιμος να αγωνιστεί, ειλικρινά πιστεύω ότι δεν ήταν μια απλή λεπτομέρεια. Ίσως μερικοί να μην του έχουν δώσει την σημασία και την βαρύτητα που είχε. Όσοι όμως γνωρίζουν από ποδόσφαιρο, σίγουρα αυτού του είδους τα συναισθήματα τα θεωρούν ότι είναι ικανά να φουντώσουν ψυχολογίες και ιδιαίτερες αγωνιστικές συμπεριφορές. Πως και γιατί μου ήρθε στο μυαλό αυτή η εικόνα; Μα έβλεπα στο γήπεδο μια ομάδα που δεν είχε αυτό το πυρακτωμένο συναίσθημα, αυτό το αγωνιστικό ιδιαίτερο πάθος, που επιβάλλεται να έχουν ομάδες που διεκδικούν υψηλές διακρίσεις.
Ναι, προσπάθησαν οι γηπεδούχοι, ήταν καλύτεροι. Όμως ήταν ασυντόνιστοι και σε μερικές των περιπτώσεων θαρρείς και δεν υπήρχε ούτε ίχνος ενδοσυνεννόησης και πειθαρχίας. Δεν ξέρω αν θα πρέπει να τους χαρακτηρίσουμε «θύματα»… μιας τακτικής σχεδόν μονοδιάστατης. Εκείνο που για μια ακόμη φορά απέδειξαν, είναι ότι δίκαια θεωρούνται καθέξι αυτοκαταστροφικοί. Και χθες έχασαν με τον ίδιο τρόπο, όπως τόσες φορές στη διάρκεια της αγωνιστικής περιόδου μέχρι τώρα. Τι άλλο να πει κανείς, από τη στιγμή που είχαν τις περισσότερες ευκαιρίες και στο τέλος αποχώρησαν ηττημένοι, από μια ομάδα που το μόνο πλεονέκτημα της, είναι ότι έχει έναν σοβαρό προπονητή. Η εικόνα με απόντα τον Ιβάν στην καθιερωμένη υποδοχή, συμπληρώνεται και με την αντίστοιχη που παρουσίαζε ο πάγκος της ομάδας, όταν χρειάστηκε να γίνουν κάποιες αλλαγές. Και τι είχαμε; Τα ίδια, τα χιλιοφορεμένα και δεύτερης ποιότητας, που όπως φαίνεται δεν έχουν ημερομηνία λήξης, αλλά θυμίζουν το γνωστό τραγούδι του αείμνηστου και μεγάλου ΠΑΟΚκτσή Στράτου Διονυσίου: «Πάρε ότι θέλεις παλ…τζή».
Εμμονές και κακή διαχείριση έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους. Όπως και να έχει όμως και παρά την πίκρα τους, οι οργανωμένοι χειροκρότησαν στο φινάλε την ομάδα. Όχι ασφαλώς για την εμφάνιση και το αποτέλεσμα. Προφανώς για να τους θυμίσουν το χρέος που έχουν για να μην λήξει η σεζόν χωρίς να έχει κατακτηθεί μια από τις διακρίσεις και τους στόχους που υπήρχαν (και πιο συγκεκριμένα το κύπελλο).
Η εμφάνιση του Τάισον σε ολόκληρο το 90λεπτο, υποχρεώνει τον Ραζβάν να πει ένα τεράστιο «mea culpa» (δικό μου το λαθος) να τον έχω μόνιμο παγκίτη μέχρι τώρα. Μαχητής ο Ζίβκοβιτς, παρά το πέναλτι στο οποίο υπέπεσε, εξαιρετικός ο Αουγκούστο, προσπάθησε ο Κωνσταντέλιας. Ευχάριστη έκπληξη και η απόδοση του Κάργα. Δεν μπήκε με καλά πατήματα ο Λύραζτης στον αγώνα. Θέμα βέβαια σοβαρό προκύπτει με την αιφνιδιαστική αλλαγή του Γερμανού VARιστα από τον Μανούχο, στον οποίο αποδίδεται λαθροχειρία στην τοποθέτηση των γραμμών για το οφσάιντ, στην φάση του πέναλτι του Αουγκούστο.
Μωρέ μπράβο θράσος. Οι άνθρωποι δεν έχουν τον Θεό τους. Ξεφτίλισαν το ποδόσφαιρο, διέσυραν διεθνώς την Ελλάδα και βγάζουν και ανακοινώσεις, απειλώντας Θεούς, δαίμονες και την Κυβέρνηση. Άραγε μέσα στο τελευταίο, συγκαταλέγεται και ο ομογάλακτος τους; Ο ανεκδιήγητος Υφυπουργός Αθλητισμού; Γελάει ολόκληρη η Ελλάδα και κλαίει το ελληνικό ποδόσφαιρο.