Αν αδικεί κάποιον το αποτέλεσμα του ντέρμπι αυτός προφανώς είναι ο Αρης γιατί είχε σπουδαιότερες ευκαιρίες από τον αντίπαλό του, ήταν πιο ουσιαστικός με την μπάλα στα πόδια και στο κάτω-κάτω της γραφής έχασε και τη μεγάλη ευκαιρία με το χαμένο πέναλτι του Αντρε Γκρέι.
Μόνο που οι εντυπώσεις δεν είναι ικανές να γεμίσουν το άδειο στομάχι των «κίτρινων» γιατί αυτό που είχαν μεγαλύτερη ανάγκη ήταν τους βαθμούς κι ένα πάτημα για να συνεχίσουν στο εξαιρετικά δύσκολο πρόγραμμα που έχουν να διαχειριστούν.
Η δε διαχείριση του Τόλη Τερζή ήταν… ενός κανονικού προπονητή. Γιατί ο Αρης δεν είχε ποδοσφαιρική αφέλεια αλλά συγκεκριμένη τακτική απεγκλωβισμένος από το «όσα φάμε κι όσα δώσουμε» που ίσχυε επί Χερμάν Μπούργος. «Κλείδωσε» μια ομάδα η οποία συνήθιζε να δημιουργεί από τον άξονα ή και τα άκρα και την υποχρέωσε ουσιαστικά σε μόλις μία ουσιαστική στιγμή (αυτή του Τόμας) σε ολόκληρο 90λεπτο.
Ο Τερζής έκανε καλή διαχείριση γιατί του βγήκε η επιλογή του Μπράντλεϊ Μαζικού αλλά κι αυτή του Ματέο Γκαρσία στη μία πλευρά για να παρέχει βοήθεια στον Αφρικάνο μπακ. Δεν του βγήκε ο Πάπε Σέικ Ντιόπ ο οποίος εξελίχθηκε σε αδύναμος κρίκος του Αρη στο πρώτο ημίχρονο με πάσης φύσεως λάθη.
Κι αν οι «κίτρινοι» κατάφεραν να καταπιούν αλλά και να «χωνέψουν» αυτή την «επιλογή», δεν συνέβη το ίδιο με τον Αντρε Γκρέι. Δεν ήταν μόνο η ερασιτεχνική εκτέλεση του πέναλτι, ούτε το κάκιστο κοντρόλ στην τρομερή λόμπα-πάσα του Μάνου Γκαρθία στο 60’.
Ο Τζαμαϊκανός επιθετικός έγινε… το πρωινό του Ινγκασον καθώς ο Ισλανδός τον «κατάπιε» και τον ανάγκασε να έχει (ουσιαστικά) μηδενικό ρόλο στο γήπεδο. Κι έτσι ο Τερζής αναγκάστηκε να τα παίξει όλα για όλα στα τελευταία δέκα λεπτά με παίκτες υψηλής ποιότητας και ελάχιστης ανταπόκρισης στα ανασταλτικά καθήκοντα. Το έκανε γιατί ένιωθε ασφάλεια με τους Μπράμπετς, Φαμπιάνο, Ντουκουρέ αλλά το γκολ δεν βρέθηκε. Αν το άξιζε ο Αρης; Προφανώς…