Είναι γνωστή η μέθοδος της… επιβίωσης των αθλητικών παραγόντων. Η περισσότερο προσφιλής είναι η μετακύληση των ευθυνών. Αρχίζουν να φωνάζουν, π.χ. για τη διαιτησία κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
Η αδικία και η δημιουργία εχθρών πάντα αποπροσανατολίζει και συσπειρώνει. Σε μεγάλο βαθμό μάλιστα. Οι διαιτητές δεν έχουν ούτε επικοινωνιακούς μηχανισμούς, ούτε οπαδούς, οπότε εύκολα μπορούν να μπούνε στη θέση του θύματος. Φταίνε δε φταίνε. Είναι νόμος πλέον αυτές οι πολιτικές στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Αποπροσανατολισμός, λοιπόν. Η λέξη κλειδί, προκειμένου να αλλάξει η ατζέντα της κουβέντας. Να πεταχτεί η μπάλα στην κερκίδα. Ουδεμία πρωτοτυπία. Ο Αρης έχει χτίσει το δικό του αφήγημα για τους λόγους που δεν παρέλαβε το γκρουπ τα μετάλλια, μετά τη λήξη του Τελικού του Βόλου.
Για όλα φταίει η «κακή ΕΠΟ» και όχι το γκρουπ, το οποίο πίστευε ότι απέχοντας από τη διαδικασία θα «τιμωρήσει» την Ομοσπονδία η οποία όρισε την Φραπάρ που τους αδίκησε. Τελικά τι πέτυχαν οι «κίτρινοι»; Μία τρύπα στο νερό. Βρέθηκαν κατηγορούμενοι, τιμωρήθηκαν σε πρώτο βαθμό με ποινές οι οποίες αν παραμείνουν θα οδηγήσουν τον Αρη σε 11άδα ανάγκης στους δύο πρώτους αγώνες του νέου Πρωταθλήματος Stoiximan Super League.
Να συμφωνήσω με όσους έχουν την αίσθηση ότι κάποιος έχει στοχοποιήσει τον Αρη. Για την οικονομία της κουβέντας. Όσο όμως οι «κίτρινοι» παραμένουν σ’ αυτό το τρυπάκι, θα είναι μονίμως το «θύμα», ρόλος που δεν ταιριάζει στον ιστορικό σύλλογο. Τον ίδιο ρόλο επιχείρησε να παίξει ο Αρης και πριν πάρει την απόφαση να ψηφίσει το νέο format για το Πρωτάθλημα.
Τελικά πρυτάνευσε η λογική και πήγε με την πλειοψηφία. Θα μπορούσε όμως να κάνει αισθητή τη διαφωνία του για τη διαίρεση των βαθμών της κανονικής περιόδου, έτσι για τα μάτια του κόσμου. Κι ας έχανε την ψηφοφορία. Aπλώς για να δείξει τη δυσφορία του. Εστω παίρνοντας μαζί του Παναθηναϊκό και ΑΕΚ. Αυτά όμως είναι ψιλά γράμματα για τη διοίκηση της ΠΑΕ.
Το αφήγημα λοιπόν για την απονομή των μεταλλίων, σύμφωνα με τα όσα δήλωσε χθες και ο team manager Γιώργος Γκουγκουλιάς, είναι ότι «δεν μας ειδοποίησε κανείς». Ας δεχτούμε κι αυτή την εκδοχή. Ο team manager μίας ομάδας είναι έμμισθος και θεωρητικά γνωρίζει τους κανονισμούς. Όταν διαπιστώνει οργανωτική ανωμαλία στην τελετή των απονομών, γιατί δεν αντιδρά καθώς υπήρχε κίνδυνος τιμωρίας της ομάδας; Είχε κάποια εντολή, αγνοούσε τον κανονισμό ή έπαιξε… ζαριά με τον κίνδυνο της τιμωρίας;
Ο,τι κι αν ισχύει έκανε μέγα λάθος, το οποίο μπορεί να το πληρώσει πολύ ακριβά η ΠΑΕ. Παρ’ όλα αυτά παραμένει στη θέση του και προβλέπεται ότι θα συνεχίσει να παραμένει. Αλλωστε είναι εύκολο να χρεωθεί το… κακό στην Ε.Π.Ο., για τη μεγάλη ζημιά που θα υποστεί, ενδεχομένως, ο Αρης ποιος θα πληρώσει;
Το ζήτημα όμως είναι πώς θα διαχειριστεί ο Αρης κατά την αγωνιστική περίοδο που έρχεται, πιθανές αδικίες του συστήματος. Αυτό το οποίο, κατά δήλωση του οργανισμού Αρης «αναμένεται να τιμωρήσει την ομάδα για τις συμμαχίες του παρελθόντος». Η εύκολη λύση είναι να φορέσει τον… μανδύα του θύματος και να βγάζει ανακοινώσεις μετά από κάθε αγωνιστική. Το δύσκολο είναι να δημιουργήσει μία αξιόπιστη αγωνιστικά ομάδα, η οποία κάθε Κυριακή θα κάνει μέσα στο γήπεδο το καλύτερο δυνατό, διεκδικώντας τις πιθανότητες της για τη νίκη. Όλα τ’ άλλα είναι παραμύθια για φανατικούς και μικρά παιδιά, χωρίς να είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι όλα είναι αγγελικά πλασμένα στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Αλλά ο ρόλος του… μοιραίου δεν ταιριάζει στον Αρη.