Ολοκληρωμένη εμφάνιση δεν ήταν από τον Άρη, σε μεγάλο βαθμό όμως μπορεί να χαρακτηριστεί αρκετή για μια νίκη. Κι όμως δεν έφθασε γιατί οι παθογένειες λες και βρίσκονται έξω από την πόρτα αυτή της ομάδας και τη χτυπάνε με σειρά προτεραιότητας. Στη Λεωφόρο μετέτρεψε μια δημιουργική ομάδα σε ελαχίστως λειτουργική αλλά πλήρωσε τη γνωστή αδυναμία της στις στατικές φάσεις στις καθυστερήσεις του αγώνα.
Χάθηκε ένας βαθμός. Χθες με τον ΟΦΗ στο «Κλ. Βικελίδης», ο Αρης έδειξε ότι δεν έχει πρόβλημα στη δημιουργία αλλά το αντίστοιχο στην εκτέλεση εμφανίστηκε ξανά. Κι έτσι συνεχίσει να μην παίρνει αυτό που αξίζει γιατί σε αντίθεση (π.χ.) με τον Βόλο, χθες η ομάδα του Αλαν Πάρντιου δεν (της) άξιζε να φύγει από το χορτάρι του γηπέδου εν μέσω αποδοκιμασιών και σίγουρα να μοιραστεί τους βαθμούς.
Θα έπρεπε να είχε τελειώσει το παιχνίδι πριν καν αυτό μπει στο τελευταίο δεκάλεπτο, πριν ο Ραφαέλ Καμάτσο μας δείξει γιατί δεν στέριωσε στο υψηλό επίπεδο. Παίκτης που θέλει να… κολυμπήσει στα βαθιά δεν χάνει την ευκαιρία του 86ου λεπτού. Μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα, ο κόσμος βλέπει ευθύνες και λάθη. Ειδικά όταν τα πράγματα δεν εξελίσσονται καλά γιατί αντί να μαζεύει τη βαθμολογική διαφορά από τις πρώτες θέσεις, ο Αρης τη βλέπει να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο.
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Αυτή η ομάδα χρειάζεται μια ώθηση, να χτίσει ψυχολογία αλλά δεν το καταφέρνει. Για πέμπτο συνεχόμενο παιχνίδι βρίσκεται σε θέση κυνηγού. Το λάθος του Πάρντιου ήταν ότι κράτησε τον Μαντσίνι 85 λεπτά στο γήπεδο κι ενώ ο Αργεντίνος έδειξε από το πρώτο ημίχρονο ότι δεν ήταν καλά. Θα έπρεπε να είχε ενεργοποιήσει τη λίστα των αλλαγών πολύ νωρίτερα. Φταίει κι αυτό αλλά δεν είναι ο λόγος του στραβοπατήματος. Περισσότερο μένουν οι χαμένες ευκαιρίες ή οι εύκολες τελικές πάσες που δεν έγιναν παρά η διαχείριση του Πάρντιου…