Παρακολουθώντας τις αντιδράσεις του κόσμου του ΠΑΟΚ πρωτίστως μετά από το νέο ευρωπαϊκό «ολοκαύτωμα», συγχρόνως και την συμπεριφορά και τις θέσεις των εκπροσώπων της ενημέρωσης - φίλα προσκείμενων προς το δικέφαλο – διαπίστωσα ελάχιστες αποκλίσεις από μια σταθερή γραμμή.
Αυτή της συμπόρευσης προς την κατεύθυνση μιας γόνιμης (έστω και αυστηρής σε μερικές περιπτώσεις) κριτικής. Υπολόγισα βέβαια και τις λίγες τοποθετήσεις κάποιων ουδέτερων, αποστρέφοντας το πρόσωπο μου από τους Θαναηλάκηδες της συμπρωτεύουσας (δυστυχώς υπάρχουν κι αυτοί που καμώνονται υποκριτικά ότι νοιάζονται για τον ΠΑΟΚ).
Στο προηγούμενο μου σχόλιο θαρρείς και είχα προβλέψει το πως θα διαμορφωνόταν το «σκηνικό» μετά βέβαια από την πρώτη και δικαιολογημένη αντίδραση. Απέφυγα να μπω σε λεπτομέρειες και περιορίστηκα σε μια γενικόλογη άποψη μέσα στην οποία δεν υπήρχαν αναφορές σε ονόματα με συγκεκριμένες ευθύνες.
Το ίδιο θα κάνω και σήμερα, αναλογιζόμενος ότι αυτή η ομάδα που δέχθηκε ένα τόσο ισχυρό πλήγμα έχει μπροστά της άμεσες υποχρεώσεις και ως εκ τούτου θα πρέπει να βγει μέσα από αυτή την πίεση και να μείνει όρθια στα πόδια της. Και αν γίνεται να μπει με όσο το δυνατόν βελτιωμένη ψυχολογία στον «πόλεμο» που συνεχίζεται.
Θα ήθελα βέβαια να σημειώσω πως στην προσπάθεια μου να αποφύγω επισημάνσεις λαθών και ταυτοποιήσεις με ονόματα, μου διέφυγε να αναφερθώ στη μεγάλη και ευχάριστη έκπληξη (κατά την προσωπική μου άποψη) της εμφάνισης του νεαρού Τσιγγάρα.
Επιστρέφοντας λοιπόν στον τίτλο μας και σε ότι έχει σχέση με την αντίδραση του κόσμου του ΠΑΟΚ για τον αποκλεισμό, διαπίστωσα πλην μιας πρώτης δικαιολογημένης πίκρας, μια δεύτερη και πιο έντονη σκέψη και θέση που δεν διέφερε από μια απρόβλεπτη έκρηξη συναισθημάτων.
Σε αυτήν κατέληγαν όλοι οι ανιδιοτελείς φίλοι του δικεφάλου πλην ορισμένων στραβοστόμηδων και εκ πεποιθήσεως αρνητών. Όπως ανέφερα τους Θαναηλάκηδες δεν τους υπολόγισα ούτε και κάποιους ελάχιστους του συναφιού που είχαν ειδικούς λόγους «να ξεχάσουν» ποιος άφησε αυτά τα ερείπια που βρήκε μπροστά του ο Γκαρσία. Δεύτερες πολύ έντονες σκέψεις και θέσεις που έμοιαζαν με αναπάντεχη έκρηξη συναισθημάτων... αλλά και αιτημάτων.
Όλες αυτές οι θέσεις κατέληγαν μονοδιάστατα και μονοθεματικά σε δύο πράγματα. Το ένα αφορούσε την αδιαπραγμάτευτη στήριξη στο πρόσωπο του Πάμπλο Γκαρσία και το άλλο στο επίσης αδιαπραγμάτευτο αίτημα της έμπρακτης και σοβαρής βοήθειας που είναι υποχρεωμένη η ΠΑΕ να του προσφέρει. Στήριξη όχι στα λόγια. Εδώ και αρκετό καιρό τα πάντα γύρω από το ρόστερ κραύγαζαν σπαρακτικά: ΕΝΙΣΧΥΣΗ.
Πλησιάζουν οι μεταγραφές του χειμώνα. Ο Ιβάν έχει το λόγο. Οι αδαείς, άχρηστοι και ιδιοτελείς που ξεγύμνωσαν τον ΠΑΟΚ και ξεπούλησαν χρυσάφι για ψίχουλα έκαναν ανεπανόρθωτη ζημιά. Ήρθε η ώρα να αλλάξουν πολλά. Περιθώρια για αναβολές και μεσοβέζικες λύσεις δεν υπάρχουν. Αλλαγή ρότας από «χθες». Αυτό απαιτούν εκείνοι που έχουν τον πρώτο λόγο και όπως αντιλαμβάνεστε αναφερόμαστε στον κόσμο του ΠΑΟΚ. Οσο για το πρώτο βήμα μετά τον αποκλεισμό (αυριανός αγώνας) η ομάδα ας το εκλάβει όχι σαν ευκαιρία εξιλέωσης, αλλά μιας ειλικρινέστατης συγνώμης.