Αν το αγωνιστικό σχέδιο του Τόλη Τερζή αποδείχθηκε ολόσωστο γιατί αποδείχθηκαν ορθές και οι εκτιμήσεις του για την τακτική προσέγγιση του αγώνα από τον αντίπαλο, το ίδιο ισχύει και για τα πρόσωπα που επέλεξε να υπηρετήσουν το δικό του τακτικό πλάνο.
Με πρώτο και καλύτερο τον Σαλέμ Εμπακατά του οποίου το γκολ ήρθε κι ακούμπησε σαν το κερασάκι στην τούρτα γιατί είχαν προηγηθεί άλλα σπουδαιότερα πράγματα από τον δεξιό οπισθοφύλακα του Αρη. Γιατί δεν ήταν λίγες οι φορές που πήρε το… σφουγγαρόπανο στα χέρια και μάζεψε τα απόνερα που άφησαν συγκεκριμένοι συμπαίκτες του.
Ο Εμπακατά έγινε άλλος παίκτης από τη στιγμή που κατάλαβε ότι παρόντος του Οντουμπάτζο και με τον ίδιο να μην ανταποκρίνεται, κινδυνεύει να παρακολουθήσει τη σεζόν από τον πάγκο. Κάτι αντίστοιχο είχε γίνει με τον Ντάνιελ Μαντσίνι ο οποίος έχει εξελιχθεί σε ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας και δεν είναι τυχαία η συμμετοχή του στα δύο γκολ. Είναι φανερό εν τέλει ότι ο εσωτερικός ανταγωνισμός βελτιώνει τρομερά τους παίκτες του Αρη ή μάλλον αυτούς που θέλουν να βελτιωθούν.
Για παράδειγμα, ο Ματέο Γκαρσία έκανε ένα εξαιρετικό πρώτο ημίχρονο και στο δεύτερο θαρρείς και μπήκε άλλος παίκτης. Από το σοβαρό λάθος στο 47’ μέχρι την χαζομάρα στην αποβολή όπου υπέβαλε την ομάδα σε διαδικασία να παίξει με δέκα παίκτες. Γενικώς ο Αρης παρουσίασε δύο πρόσωπα στην Τρίπολη.
Την ομάδα παρόντος του Σεικ Ντουκουρέ και την αντίστοιχη όταν ο τελευταίος αντικαταστάθηκε υποχρεωτικά όπου χάθηκαν οι δομές και είχε μεγάλο πρόβλημα ελέγχου της επιθετικότητας του αντιπάλου. Γιατί ο Πάπε Σέικ Ντιόπ δεν είναι εύκολο, δεν το συζητάμε καν για τον Ν’Κουλού ο οποίος θα χρειαστεί χρόνο και φυσικά αγωνίστηκε σε άλλη θέση. Είχε όμως και τις σταθερές της. Σαν τους Φαμπιάνο, Μπράμπετς (αν είναι δυνατόν να αμφισβητήθηκαν) και φυσικά του Χουλιάν Κουέστα ο οποίος πραγματοποιεί την πιο ώριμη σεζόν του στον Αρη.