Ο Στέλιος Γρηγοριάδης γράφει για την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό ποδόσφαιρο καθώς και για τον «ανίκανο» Υφυπουργό Αθλητισμού.
Σκέτη κούραση, σκέτη απογοήτευση. Ο ένας υφυπουργός Αθλητισμού το ίδιο ανίκανος με τον άλλο. Ο ένας πιστό αντίγραφο του άλλου. Χωρίς έμπνευση, χωρίς τόλμη. (Με μία μόνο εξαίρεση, τον Γιώργο Ορφανό). Στα ίδια πατήματα δυστυχώς και ο σημερινός υφυπουργός, Λευτέρης Αυγενάκης. Ρωτήθηκε χθες, ενόψει της σημερινής “συνάντησης των τεσσάρων” αν υπάρχει κίνδυνος Grexit. Και απάντησε: «Ενα ζήτημα είναι μήπως κι εμείς πρέπει να αποχωρήσουμε. Αν φτάσει αυτή η κατάσταση στο απροχώρητο, είναι πάνω στο τραπέζι να πούμε κι εμείς δεν σηκώνει άλλο, πάμε παρακάτω”.
Και μόνο που το σκέφτηκε, θα έπρεπε να ντρέπεται. Αυτοί που θέλουν να δώσουν λύσεις και αισθάνονται ικανοί, το παλεύουν. Δίνουν τη μάχη τους. Κάνουν ό,τι μπορούν και όπως μπορούν. Οι ανίκανοι και οι άτολμοι κατεβάζουν τα ρολά, πάνε για ύπνο και έχουν το κεφάλι τους ήσυχο. Ας σοβαρευτεί λοιπόν, ας θυμηθεί ποιος είναι ο ρόλος του, ας το βάλει... κάτω από το τραπέζι κι ας αρχίσει επιτέλους να ενεργεί με θάρρος και οξυδέρκεια.
Δεν μπορεί ένας υφυπουργός, που, όχι μόνο δεν έκανε την παραμικρή τομή στα προβλήματα του ποδοσφαίρου, αλλά τα όξυνε κιόλας με την οφθαλμοφανή στήριξή του στον δήθεν αδικημένο Ολυμπιακό, να μιλάει για οικειοθελή αποχώρηση του ελληνικού ποδοσφαίρου από τις διοργανώσεις της ΟΥΕΦΑ. Δεν συγχωρείται να του περνάει από το μυαλό ότι αυτό που θα προσφέρει ο ίδιος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, στη θητεία του ως υφυπουργός, θα είναι ένα Grexit. Κρίμα. Χίλιες φορές κρίμα, γιατί είναι και παιδί της λεβεντομάνας Κρήτης…
Κάτι άλλο τώρα: Δεν τιμάει τον Αρη το να επιβεβαιώνεται από τα χείλη ενός ποδοσφαιριστή του, του Λούκας Σάσα, ότι οι οπαδοί του ζητούν από τους παίκτες να κατακτήσουν το Κύπελλο και να… κερδίζουν τον ΠΑΟΚ. Από την άλλη, ποιες απαιτήσεις να έχουν αλήθεια από μια ομάδα που, στα 106 χρόνια της ιστορίας της έχει κατακτήσει όλο κι όλο έναν πανελλήνιο τίτλο, ένα Κύπελλο, κι εκείνο επειδή ο Γιώργος Κούδας αστόχησε σε ένα πέναλτι; Λογικό να ελπίζουν μόνο στο Κύπελλο, που είναι πολύ πιο εύκολο να κατακτηθεί από το Πρωτάθλημα και σε νίκες επί του ΠΑΟΚ, για να αισθάνονται μία ή δύο φορές τον χρόνο ίσοι και όμοιοι με τους κατά πολύ ανώτερους, διαχρονικά, ποδοσφαιρικούς εχθρούς τους.
Αν ήμουν οπαδός του Αρη, μία απαίτηση θα είχα. Να δω τον Αρη πρωταθλητή, ακόμη και νταμπλούχο. Να τους βάζει κάτω όλους. Και τον Ολυμπιακό και την ΑΕΚ και τον Παναθηναϊκο και τον ΠΑΟΚ. Να σπάσει μια για πάντα το λεγόμενο big 4. Και θα έτρεφα την ελπίδα, κάποια στιγμή, να αναλάβει την ομάδα μου ένας ισχυρός οικονομικά επενδυτής για να την “απογειώσει”, ώστε να μπορεί να γίνει αφεντικό στο ελληνικό ποδόσφαιρο και να πάψει να βολεύεται με τις κακές στιγμές του συμπολίτη. Δεν θα καταδεχόμουν να χαίρομαι επειδή ψόφησε ο γάϊδαρος του γείτονα, γιατί εγώ θα μπορούσα να έχω πολλούς γαϊδάρους.
ΥΓ. Είναι άραγε ωφέλιμο για τον Αρη να “περνάει” στους παίκτες από τους οπαδούς το μήνυμα ότι αρκεί να νικήσουν τον ΠΑΟΚ για να θεωρηθεί πετυχημένη η χρονιά;
Από την έντυπη έκδοση της Metrosport (22/1)