Με αφορμή ένα δημοσίευμα που έπεσε κατά τύχη στα χέρια μου και με την άδεια σας, σήμερα θα απομακρυνθώ – έστω και για λίγο - από την επικαιρότητα που δυστυχώς συνεχίζει με πιεστικό τρόπο να προβληματίζει και σε πολλές περιπτώσεις και να βασανίζει την κοινή γνώμη. Βάζοντας λοιπόν στην άκρη ότι άθλιο και ευτελές διακινείται αυτές τις μέρες και έχει σχέση με το ελληνικό ποδόσφαιρο και με αιτία όπως προανέφερα ένα σχόλιο που μου προκάλεσε (οφείλω να το ομολογήσω) ιδιαίτερη εντύπωση και το οποίο αφορούσε το αείμνηστο Σταύρο Σαράφη, γύρισα κάποιες δεκαετίες πίσω την θύμηση μου, σε μια προσπάθεια μου να απαλλαγώ από ότι τοξικό με πολιορκεί.
Δεν χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για να «ξαναβρεθώ» με ότι έχω πολύτιμο φυλαγμένο στη μνήμη μου, τόσο με τον αείμνηστο «Καίσαρα» όσο και με όλους όσους με τον οποιοδήποτε τρόπο βοήθησαν να μπουν τα θεμέλια, να στηθεί η χρυσή εποχή της δεκαετίας του 70΄ με την ανεπανάληπτη, μαγική και σχεδόν θεϊκή – ας μου συγχωρεθεί η υπερβολή – ομάδα, που έγραψε την πλέον λαμπρή ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Οι αετοί του βορρά εκείνης της εποχής είναι γνωστό ότι καταληστεύτηκαν αγωνιστικά και τους στέρησαν τίτλους με τους πιο κυνικούς και αδίστακτους τρόπους.
Όμως αυτό το τελευταίο δεν ήταν αρκετό ακόμη και σήμερα ύστερα από τόσες δεκαετίες, όσοι είχαν την τύχη να ζήσουν αυτή την ομάδα, φίλοι ή εχθροί, να ομολογούν πως όμοια της δεν έχει φανεί ακόμη. Διαβάζοντας λοιπόν το σχόλιο για τον Σταύρο Σαράφη, βρήκα την ευκαιρία να απομακρυνθώ από την αθλιότητα που έχει διαβρώσει τον χώρο και να «επιστρέψω» για λίγο σε μια εποχή που ο λαοφιλέστατος ΠΑΟΚ βρισκόταν πολύ ψηλότερα από όλους. Θα έλεγα στον ουρανό! Εκεί που δεν μπορούσαν να τον πλησιάσουν ούτε στο όνειρο τους, οι όποιοι μπροστά του έμοιαζαν «γιαλαντζί» μεγάλοι.
Το κείμενο για τον «Καίσαρα» αναφέρει: «Είναι δύσκολο να εξηγήσεις στους μικρότερους που δεν τον έχουν δει να αγωνίζεται, τι είδους ποδοσφαιριστής ήταν ο Σταύρος Σαράφης, που έφυγε από την ζωή στα 72 του χρόνια, πολύ νέος δηλαδή. Ο ακόμα και σήμερα πρώτος σκόρερ στην ιστορία του ΠΑΟΚ, ήταν για πολλούς το μεγάλο μυστικό της καταπληκτικής ομάδας του δικέφαλου του βορρά, που δίδαξε ποδόσφαιρο τη δεκαετία του 70΄. Αν ο Γιώργος Κούδας ήταν ο ηγέτης εκείνης της ομάδας, ένα «δεκάρι» που έφτανε σε τελικές προσπάθειες εφορμώντας με την μπάλα στα πόδια, ο Σαράφης ήταν ένας μέσος με τεράστια έφεση στο γκολ, ένα «οκτάρι» που όμοιο του ίσως να μην ξαναείδαμε ποτέ στην Ελλάδα.
Ψηλός, αρχοντικός, καλός με την μπάλα στα πόδια, αλλά killer όταν αυτή ήταν ψηλά. Ο Σαράφης ήταν ο έξτρα παίκτης της επίθεσης του ΠΑΟΚ, που οι στατικές άμυνες τη εποχής δεν περίμεναν και δεν είχαν τρόπο να τον αντιμετωπίσουν. Προηγήθηκε της εποχής του και ίσως για αυτό έφυγε και τόσο γρήγορα. Πρόσφερε στον ΠΑΟΚ από πολλές θέσεις: η δουλειά του στις ακαδημίες της ομάδας ήταν υποδειγματική. Το «μάτι» του σπάνιο και οι συμβουλές του στους μικρούς ορθότατες. Τον είδαμε την τελευταία φορά να μεταφέρει το Κύπελλο Ελλάδος με τον Μίμη Δομάζο πριν από την έναρξη του περσινού τελικού. Ήταν καταβεβλημένος, αλλά αγέρωχος».
ΥΓ: Μάθατε ποιον έβαλαν διαιτητή στην Τρίπολη; Τσαγκαράκης ονομάζεται! Σας θυμίζει τίποτε; Παιδί της παράγκας και άπειρες φορές χειρουργός και διασώστης αντίστοιχα για τον Ολυμπιακό. Τους πήραν σειρά τους φιλοΟλυμπιακούς τον έναν μετά τον άλλο κι έτσι έχουμε μετά τον Διαμαντόπουλο και αυτό το καμάρι της Κρήτης, που μαζί με τον Παπαπέτρου ήταν πρωταγωνιστές των οργίων που έγιναν πέρυσι στο Περιστέρι, προκειμένου να σπρώξουν το διπλό προς το λιμάνι.