Για να είμαι ειλικρινής μαζί σας, όταν άρχισα να γράφω το κείμενο, αρκετές φορές έσβησα την εισαγωγή μέχρι να βρω την κατάλληλη. Οχι γιατί αδυνατούσα να περιγράψω το αγωνιστικό μέρος της χθεσινής βραδιάς στην Τούμπα. Αλλά γιατί έπρεπε να βρω τον τρόπο να μην φανώ... ασεβής και έστω και άθελα μου επισκιάσω τα πιο σοβαρά, τα πιο σπουδαία που δεν αφορούν το ποδόσφαιρο.
Χθες στην Τούμπα ζήσαμε αυτό που βιώνουμε σε όλη την Ελλάδα από εκείνη τη στιγμή που τόσο άδικα έχασαν τη ζωή τους οι συνάνθρωποι μας στα Τέμπη. Κραυγή οδύνης και θυμός τα συναισθήματα. Πώς μπορεί να αισθάνθηκαν οι συγγενείς του Νίκου Ναλμπάντη όταν είδαν τα στεφάνια μπροστά από το πανό; Οταν είδαν τον Ινγκασον και τον Ρομαό να αφήνουν το κοινό στεφάνι;
Οταν δεν ακούστηκε ούτε ανάσα στο ενός λεπτού σιγή; Γιατί ο Νίκος δεν ήταν εκεί για να δει την αγαπημένη του ομάδα. Δεν ήταν εκεί για να δει τον Τζίμα να σπάει το ρεκόρ του Κούδα και να γίνεται ο νεότερος σκόρερ στην ιστορία του ΠΑΟΚ. Δεν ήταν εκεί για να δει πέντε διαφορετικούς σκόρερ και έναν εξαιρετικό ΠΑΟΚ.Δεν ήταν εκεί ο Νίκος όχι γιατί δεν ήθελε. Δεν ήταν εκεί γιατί κάποιοι του το στέρησαν. Οπως και τα υπόλοιπα θύματα που οι ψυχές τους ζητούν δικαίωση.
Ο κόσμος απαίτησε χθες να δικαιωθεί η ψυχή του Νίκου. Ασχέτως αν όλοι μέσα μας γνωρίζουμε καλά πως δεν υπάρχει εμπιστοσύνη σε αυτούς που ορίζουν το μέλλον μας. Το κακό είναι πως κάποιοι από αυτούς με την ανικανότητα τους, μας το στερούν. Το στέρησαν από τον Νίκο Ναλμπάντη και από τα άλλα θύματα. Δεν έχω να γράψω τίποτε άλλο από αυτό που έγραφε το πανό: "Τέμπη 1993-2003-2003. Το αίμα μας, τα κέρδη τους".
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news.
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook