Σε... σίριαλ έχει εξελιχθεί το θέμα με τις εκλογές για την ανάδειξη νέων διοικητικών συμβουλίων στις αθλητικές ομοσπονδίες και ιδιαίτερα στην ΕΠΟ.
Όχι ότι είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε, ενόψει εκλογικών διαδικασιών, να υπάρχουν παρεμβάσεις και σε αθλητικό επίπεδο από τους ισχυρούς στο κάθε άθλημα και σε πολιτικό επίπεδο από τον εκάστοτε υφυπουργό Αθλητισμού και άλλα μέλη της κυβέρνησης.
Πάντα υπήρχαν αυτά και νομίζω ότι θα συνεχίσουν να υπάρχουν όσο θα τα επιτρέπει το αθλητικό κίνημα.
Το οποίο αθλητικό κίνημα, δυστυχώς, αρέσκεται στην χειραγώγηση και δεν κάνει καμία προσπάθεια να την πολεμήσει και να την νικήσει.
Παρά το γεγονός ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι τα τελευταία χρόνια τόσο από τον χώρο των Ενώσεων όσο και από τον χώρο των Σωματείων οι οποίοι αγανακτούν με αυτές τις τακτικές και τις μεθόδους, εν τούτοις υπάρχει μια -μεγάλη ακόμη- πλειοψηφία η οποία προσχωρεί σε λογικές συναλλαγής και διαπλοκής, αδιαφορώντας για τον εκσυγχρονισμό των ομοσπονδιών, για την οικονομική τους αυτάρκεια, για τον ψηφιακό μετασχηματισμό τους, για την χρηστή διακυβέρνηση, για τα αναπτυξιακά προγράμματα και την υποστήριξη των νεαρών αθλητών σε αθλητικό και εκπαιδευτικό επίπεδο.
Είναι απογοητευτικό, εν έτει 2020, οι ομοσπονδίες να περιμένουν με το χέρι απλωμένο την κρατική επιχορήγηση για να ζήσουν.
Είναι αδιανόητο να μην κάνουν καμία απολύτως ενέργεια προκειμένου να αξιοποιήσουν εμπορικά την δυναμική που έχουν, ειδικά αυτές που διαθέτουν πάρα πολύ μεγάλο αριθμό σωματείων, ακόμη μεγαλύτερο αριθμό τμημάτων υποδομής, χιλιάδες αθλητές και τις οικογένειές τους.
Οι περισσότεροι από αυτούς που διοικούν τις ομοσπονδίες πηγαίνουν στην πεπατημένη. Δεν υπάρχει όραμα, δεν υπάρχουν φρέσκιες ιδέες, για καινοτομία ούτε που να το συζητάμε. Όλοι νοιάζονται για να... καθίσουν στην καρέκλα και να φροντίσουν ώστε κανείς να μην μπορεί να τους κουνήσει απ' αυτήν.
Φταίει, όμως, και η Πολιτεία για την συντήρηση αυτής της κατάστασης. Διότι, ο ρόλος της είναι να βάζει κριτήρια τα οποία θα διασφαλίζουν την διαφάνεια, αφενός, την δημιουργία προϋποθέσεων, αφετέρου, οι οποίες θα επιτρέπουν στις ομοσπονδίες να μην είναι εξαρτώμενες αλλά να επενδύουν στην γνώση και την καινοτομία και μέσω αυτών των οδών να επιτυγχάνουν -σε όλα τα επίπεδα- την ανεξαρτησία τους.
Ομολογώ ότι λίγους μήνες πριν τις εκλογές σε όλες τις αθλητικές ομοσπονδίες, πλην της ομάδας των πρώην διεθνών παικτών του μπάσκετ (Φασούλας, Ρετζιάς, Παπαδόπουλος, Χριστοδούλου, Ιωάννου) που διεκδικούν να διοικήσουν την ΕΟΚ, δεν έχω ακούσει κανέναν άλλο να μιλάει για πρόγραμμα το οποίο θα έχει σε άμεση προτεραιότητα την χρηστή διακυβέρνηση, τον ψηφιακό μετασχηματισμό και την καινοτομία...