O ΠΑΟΚ άγγιξε χθες το απίστευτο και όμως αληθινό, αλλά, ευτυχώς, τελικά δεν τα κατάφερε. Παρά την αναποδιά στην αρχή με το τσάμπα γκολ που δέχτηκε, βομβάρδισε τον Παναιτωλικό, δημιούργησε ευκαιρίες, είχε δοκάρι, πέτυχε δύο γκολ και θα μπορούσε να πετύχει περισσότερα.
Ολοι πιστέψαμε ότι τα... άφησε για το δεύτερο ημίχρονο, όμως από τη στιγμή που ξανάρχισε το παιχνίδι ήταν επιθετικά απών. Είχε μηδέν ευκαιρίες, μηδέν φάσεις, δύο μόνο τελικές κι εκείνες ακίνδυνες, με αποτέλεσμα να ταλαιπωρήσει τους οπαδούς του μέχρι τη λήξη, απέναντι σε έναν Παναιτωλικό που δεν δίστασε να επιτεθεί για να πάρει τουλάχιστον τον βαθμό της ισοπαλίας. Ειδικά στο τελευταίο 15λεπτο, οι παίκτες του ΠΑΟΚ διαχειρίστηκαν την κατάσταση με άγχος και νευρικότητα, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους αντιπάλους τους να πιέσουν κι αν δεν δημιούργησαν την καλή ευκαιρία αυτό οφείλεται στη δική τους λιγοστή ποιότητα και όχι στην ανασταλτική λειτουργία του ΠΑΟΚ.
Ναι, τελικά έγινε η δουλειά και αυτό “μετράει”, αλλά είναι αφορμή προβληματισμού το γεγονός ότι η ομάδα “κατορθώνει” να αγχώσει τους οπαδούς της και τον εαυτό της ακόμη και σε ματς που θα έπρεπε να τα “καθαρίζει” από πολύ νωρίς με δύο και με τρία γκολ διαφορά.
Με κοντινή κεφαλιά του Σαμάτα άουτ και με δοκάρι σε φάουλ του Οζντόεφ, τίποτε δεν έδειχνε ότι ο Παναιτωλικός θα προηγηθεί. Το πέτυχε όμως εξ αιτίας μιας λανθασμένης πάσας του Σάστρε και μιας δικής του χαλαρής προσπάθειας να αποκρούσει το σουτ του σκόρερ Τορεχόν, καθώς ουσιαστικά ήταν αυτός που άλλαξε την πορεία της μπάλας ακινητοποιώντας τον Κοτάρσκι που την περίμενε στην αγκαλιά του. Πριν φτάσει όμως η μπάλα στον Τορεχόν, κανείς δεν φρόντισε να πηδήξει για να τη διώξει στη σέντρα που είχε γίνει από δεξιά κι αυτό είναι ένα συνηθισμένο φαινόμενο για το κέντρο άμυνας του ΠΑΟΚ, ιδιαίτερα όταν δεν αγωνίζεται ο Κουλιεράκης.
Ωστόσο, η συνέχεια ήταν εξαιρετική. Οι παίκτες του ΠΑΟΚ “έβγαλαν” πολλούς καλούς συνδυασμούς, πάτησαν στην περιοχή του Παναιτωλικού, δημιούργησαν ευκαιρίες και από τα πλάγια και από τον άξονα και δεν άργησαν να φτάσουν στην ανατροπή. Ο Σάστρε, μάλιστα, εξιλεώθηκε για τα καλά, αφού μετείχε στην επίτευξη και των δύο γκολ. Το πρώτο ήταν χάρμα ιδέσθαι. Μετά από τέσσερις αλλαγές της μπάλας, ο Ζίβκοβιτς έδωσε κάθετα στον Κωνσταντέλια, εκείνος αντί να σουτάρει ή να σεντράρει, την άφησε με τακουνάκι στον αμαρκάριστο Σάστρε που σέντραρε αμέσως συρτά και ο Σαμάτα με ωραίο τακουνάκι στην κίνηση “έγραψε” το 1-1. Με οκτώ παίκτες να συνδυάζονται και με θεαματική εκτέλεση ήταν όντως ένα πανέμορφο γκολ.
Στο δεύτερο, ο Ζίβκοβιτς έκανε το μπάσιμο από δεξιά, επιχείρησε τη σέντρα με το δεξί στο δεύτερο δοκάρι, η μπάλα πήρε πολλά φάλτσα, ο Καπίνο δεν την έφτασε και αμέσως μετά την είδε να χτυπάει στο δοκάρι και να πηγαίνει στα δίχτυα του. Τυχερό μεν το γκολ, δίκαιο δε, γιατί ο ΠΑΟΚ του πρώτου ημιχρόνου θα ήταν αδικία να πάει στα αποδυτήρια χωρίς να προηγείται.
Ενδιάμεσα, ο Σαμάτα σκόραρε πάλι, αλλά είχε προηγηθεί οφ σάιντ στη φάση και, μετά το 2-1, ο Οζντόεφ σούταρε από πολύ καλή θέση αλλά έστειλε την μπάλα πάνω σε αντίπαλα πόδια.
Για το δεύτερο ημίχρονο, δεν υπάρχει τίποτε στο καρνέ. Απολύτως τίποτε, όμως. Ούτε μια καλή φάση, ούτε μια αξιόλογη ενέργεια. Περίεργο, με βάση την καλή μεσοεπιθετικά εικόνα του πρώτου, αλλά συνέβη. Και, όπως ήταν λογικό, δεν άρεσε καθόλου στον Λουτσέσκου. Οπως δεν άρεσε και στον κόσμο του ΠΑΟΚ, που χειροκρότησε πάντως την ομάδα, μένοντας σταθερός στη στήριξη και τη συμπαράστασή του.
ΥΓ. Είναι φανερό ότι Μιχαηλίδης και Ράφα Σοάρες είναι επηρεασμένοι από το γεγονός ότι δεν παίζουν συχνά. Το ίδιο ισχύει και για τον Ντεσπόντοφ, που έκανε ένα καλό ξεκίνημα, αλλά δεν παρουσιάζει μέχρι στιγμής αυτά που όλοι περίμεναν. Ισως αν είχαν και οι τρεις περισσότερο χρόνο συμμετοχής να παρουσίαζαν καλύτερη εικόνα. Αλλά, προφανώς, δεν υπάρχει χώρος ούτε και χρόνος για περισσότερα “πειράματα” από τον Λουτσέσκου. Ηδη, έκανε και κάνει πολλά. Οσο για τον Μουργκ, που είχε δείξει ότι φέτος είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση, θα μπορούσε και χθες να ξεχωρίσει, αλλά ήταν πολύ “λίγος”.