Πασχαλάκης, Μάτος, Βιειρίνια, Γιαννούλης, Βαρέλα, Ινγκασον, Μαουρίσιο, Μπίσεσβαρ, Μίσιτς, Πέλκας, Λημνιός, Σφιντέρσκι, Ακπομ, Ελ Καντουρί έπαιζαν και πέρσι στον ΠΑΟΚ. 14 παίκτες. Θέλετε να βγάλουμε τον Γιαννούλη που έπαιξε στη μισή σεζόν και τους Ινγκασον, Μίσιτς, που σπάνια έβλεπαν 11άδα; Μένουν 11. Τι 11 όμως. Σχεδόν όλος ο βασικός κορμός, μαζί με τον Κρέσπο που αυτή την εποχή είναι τραυματίας και τον Πρίγιοβιτς που είχε παίξει τη μισή σεζόν αλλά η προσφορά του ήταν υπερπολύτιμη. Αυτοί οι ίδιοι 11 παίκτες ήταν κυρίως που οδήγησαν τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του νταμπλ. Αυτοί ήταν μια αγαπημένη οικογένεια, μια ομάδα ομοιογενής, που ήξερε να παίρνει αποτελέσματα και, ανεξάρτητα με το αν η απόδοσή της ήταν καλή, έβγαζε πάντα ενέργεια στον αγωνιστικό χώρο. Οι ίδιοι 11 είναι που κυρίως παρουσιάζουν φέτος μια διαφορετική εικόνα. Την εικόνα μιας ομάδας χωρίς συνοχή, χωρίς ενέργεια και χωρίς την ικανότητα να παίρνει το θετικό αποτέλεσμα όταν η απόδοσή της δεν είναι καλή.
Τι συμβαίνει; Ξέχασε την όποια μπάλα ήξερε ο καθένας; Ξέχασαν οι περισσότεροι τι πάει να πει πάθος; Ξέχασαν ότι δεν είναι ακατόρθωτο να επαναλάβουν την περσινή επιτυχία; Επαψαν να πιστεύουν στους εαυτούς τους και την ομάδα; Η, μήπως, χάλασαν τη σχέση που είχαν μεταξύ τους; Ή, μήπως, δεν μπορούν να αποδεχτούν τον νέο προπονητή και να συνεργαστούν αρμονικά μαζί τους. Το τελευταίο φαίνεται ότι είναι το πιο πιθανό, γιατί τα προηγούμενα απαντώνται εύκολα: Οχι, ούτε η μπάλα ξεχνιέται, ούτε μπορεί να ξέμειναν από πάθος, ούτε έφυγε η αυτοπεποίθηση μέσα από τα χέρια τους. Ή έπαψαν να είναι αγαπημένη οικογένεια, ή έχουν πρόβλημα με τον προπονητή τους. Ενα από τα δύο συμβαίνει, ή και τα δύο μαζί.
Με τη λήξη της κανονικής περιόδου του Πρωταθλήματος και έχοντας και δείγματα γραφής σε τρία ντέρμπι Κυπέλλου, έχω την εντύπωση ότι το πρόβλημα του ΠΑΟΚ δεν είναι τόσο αγωνιστικό, όσο πρόβλημα συνεργασίας και ομαδικότητας. Ο Φερέϊρα δεν εμπνέει τους παίκτες, τους έχει μπερδέψει, σίγουρα σε αρκετές περιπτώσεις δεν έχει αντιμετωπίσει δίκαια ορισμένους από αυτούς, γίνεται δέσμιος κάποιων εμμονών του και είναι ξεκάθαρο ότι δεν έχει τη μαεστρία να διαχειριστεί έξυπνα 25 ανθρώπους για να τους έχει όλους ανά πάσα στιγμή χαμογελαστούς και ετοιμοπόλεμους, όπως είχε καταφέρει ο Λουτσέσκου. Από την πλευρά τους, κάποιοι παίκτες δείχνουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά τους γιατί δεν πτοούνται από την όλη κατάσταση, κάποιοι άλλοι, όμως, έχουν βουλιάξει στη μετριότητα και την αδράνεια, μένοντας στρογγυλοκαθισμένοι στα όποια παράπονα έχουν από τον προπονητή. Για παράδειγμα, άλλη είναι σταθερά η αγωνιστική διάθεση του Μίσιτς, του Γιαννούλη, του Λημνιού και του Σφιντέρσκι, που είναι οι τέσσερις κορυφαίοι σε προσφορά μέχρι στιγμής και άλλη είναι η διάθεση που δείχνουν οι υπόλοιποι, με μόνο τον Βειρίνια και τον Μαουρίσο να έχουν το ελαφρυντικό των μακροχρόνιων τραυματισμών τους. Προφανώς, υπό τέτοιες συνθήκες δεν είναι εύκολο να δούμε μια ομάδα “δεμένη” και παθιασμένη όπως ήταν, ούτε και παίκτες που θα εμπνέονται από τον προπονητή τους και θα παίζουν και για την πάρτη του.
Κακά τα “ψέματα”. Είναι ηλίου φαεινότερον ότι δεν υπάρχει “χημεία” μεταξύ Φερέϊρα και παικτών, οπότε είναι μάταιο να περιμένει κανείς “χημεία” μεταξύ των παικτών. Κι αν ρωτήσει κανείς πώς μπορεί να λυθεί το πρόβλημα, την απάντηση πρέπει να τη δώσουν οι ίδιοι οι παίκτες και ο Πορτογάλος κόουτς. Στο πιο κρίσιμο σημείο της σεζόν, αποκτά πολύ μεγάλη αξία η δήλωση που έκανε ο Λούμπος Μίχελ πρόσφατα στο Metropolis 95.5: “Να μιλήσουν σαν άνδρες...”
Καλές οι ασκήσεις στις προπονήσεις, καλά τα βάρη, οι σάουνες και όλα τα σχετικά, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις οι λύσεις προκύπτουν μέσα από ντόμπρες κουβέντες και αντρίκεια ξεκαθαρίσματα λογαριασμών.
Στο φινάλε, δεν έχουν να χωρίσουν τίποτε. Αντίθετα, τους ενώνει το κοινό συμφέρον που είναι η επιτυχία της ομάδας. Ολοι θα ωφεληθούν από αυτήν, άρα όλοι πρέπει να δουλέψουν γι’ αυτή και για να έρθει η επιτυχία οφείλουν να γίνουν πάλι ο-μά-δα.
ΥΓ. Xθες μίλησε ο Φερέϊρα και δεν είπε και τίποτε σπουδαίο. Κανείς από τους παίκτες δεν έβγαλε άχνα. Ετσι δεν λύνονται τα προβλήματα.