Τα διαβάζω παντού. Τα λένε και τα γράφουν όλοι. Μετά τη συμφορά, το συμπέρασμα είναι εύκολο. Με συγχωρείτε, αλλά την έβλεπα τη συμφορά να έρχεται πολύ πριν αρχίσουν τα προκριματικά του Κόνφερενς Λιγκ. Και έγραφα εγκαίρως ότι δεν πρέπει να εκληφθεί ως συμφορά, γιατί θα προκαλέσει πολλές αναταράξεις. Πρέπει να θεωρηθεί κάτι φυσιολογικό, ώστε να συνεχιστεί χωρίς ακραίες αντιδράσεις η υλοποίηση του πρότζεκτ που λέγεται “αναδόμηση του ΠΑΟΚ”.
Ο επίσημος ΠΑΟΚ σιώπησε και εξακολουθεί να σιωπά. Απαξίωσε να εξηγήσει στον κόσμο τι ακριβώς είναι αυτό που γίνεται και ποιος ή ποιοι είναι για φέτος οι στόχοι. Μίλησε μόνο ο Μπότο. Αλλά δεν απαρνήθηκε ούτε τη διεκδίκηση τίτλων, ούτε την καλή πορεία στην Ευρώπη. Μίλησε και ο Λουτσέσκου. Στους παίκτες. Και είπε ότι “μίνιμουμ στόχος είναι η δεύτερη θέση στο Πρωτάθλημα”. Οσο για τα ματς με τη Λέφσκι, τα χαρακτήρισε “ζωής ή θανάτου”. Πράγμα που σήμαινε πρόκριση πάση θυσία σε όμιλο. Και οι δύο ήθελαν να πετούν στα σύννεφα...
Μετά το 1-1 της Τούμπας με τη Λέφσκι, πήγαν οι παίκτες μπροστά στη Θύρα 8, χειροκρότησαν τους οπαδούς και ζήτησαν συγνώμη για τον αποκλεισμό. Κανείς δεν τους χειροκρότησε. Κάποιοι, μάλιστα, άρχισαν να τους πετούν μπουκάλια και άλλα αντικείμενα. Τα δέχτηκαν και παίκτες που ούτε καν έπαιξαν σ’ αυτά τα δύο ματς. Κίνηση που δεν έχει να προσφέρει τίποτε και μόνο ζημιά μπορεί να κάνει.
Αλλά και κίνηση φυσιολογική, όταν κανείς δεν έχει μιλήσει στον οπαδό με ρεαλισμό. Οταν κανείς δεν του έχει πει ότι τουλάχιστον για μία χρονιά πρέπει να κάνει υπομονή και να στηρίξει την ανανέωση. Οταν κανείς δεν του έχει εξηγήσει ότι δεν πρέπει να περιμένει δόξες και μεγαλεία με τα νεοφερμένα πιτσιρίκια και την αντικατάσταση παλιών έμπειρων παικτών με άλλους οι οποίοι θα χρειαστούν χρόνο προσαρμογής και οι οποίοι, έτσι κι αλλιώς, πρέπει πρώτα να μας δείξουν αν αποτελούν εύστοχες επιλογές. Ναι, ένα σπίτι δεν χτίζεται σε μια μέρα, αλλά πολύ αργά θυμήθηκε να το ξεστομίσει ο Λουτσέσκου. Επρεπε να το πει πριν αρχίσει η επίσημη σεζόν αντί για τα “μίνιμουμ” και τα “ζωής ή θανάτου”.
Ετσι κι αλλιώς, όμως, το είδαν στην πράξη όλοι και το κατάλαβαν καλά: Ο πήχης των προσδοκιών είναι υποχρεωτικά χαμηλός για τη φετινή σεζόν. Το πιο ενδιαφέρον, αν όχι το μόνο ενδιαφέρον, θα είναι να δούμε αν όντως μπορεί να “χτιστεί” σιγά-σιγά μια αξιόλογη ομάδα. Αλλά εδώ προκύπτει ένα πολύ σημαντικό ερώτημα: Είναι ο Λουτσέσκου ο προπονητής που μπορεί να “χτίσει” μια ομάδα από την αρχή; Μπορεί να μπολιάσει σ’ αυτή την ομάδα πολλούς νεαρούς και να τους εξελίξει; Η μήπως είναι ικανός, όπως απέδειξε, μόνο στο να καθοδηγήσει μια ομάδα ήδη έτοιμη; Με άλλα λόγια, αυτό που αποφάσισε ο Μπότο και άρεσε στον Ιβάν, μπορεί να το υπηρετήσει ο Ρουμάνος;
Κατά τα άλλα, ναι, ο Λουτσέσκου έδωσε ρεσιτάλ αστοχίας στα δύο παιχνίδια με τη Λέφσκι με μια σειρά από ακατανόητες “αλχημείες”. Εδειξε να τα έχει χαμένα. Να μην πιστεύει καν αυτό για το οποίο προσπαθούσε να πείσει όλους τους άλλους, ότι η ομάδα είναι έτοιμη. “Δεν ήμασταν έτοιμοι”, αναγκάστηκε να ομολογήσει μόνο μετά τον αποκλεισμό. Οφειλε, όμως, να παρουσιάσει τουλάχιστον μια ομάδα που δεν θα προκαλούσε θλίψη και οίκτο. Ούτε αυτό κατάφερε γιατί βρισκόταν σε τρικυμία εν κρανίω.
Αλλά μόνο ο Λουτσέσκου είναι το θέμα, ή μόνο οι πιτσιρικάδες που ήταν “απόντες”; Ακόμη και ο θεωρητικά πιο ποιοτικός παίκτης του ΠΑΟΚ, ο Αντρίγια Ζίβκοβιτς, δεν υπήρχε. Σχεδόν κανείς δεν υπήρχε. Προσωπικά, μπορώ να εξαιρέσω από το διπλό ναυάγιο μόνο τον Ινγκασον, τον Μπίσεσβαρ (που είναι ντροπιαστικό για τον ΠΑΟΚ να κρέμεται από τα πόδια του όταν πριν από δύο χρόνια τον θεώρησε περιττό), τον Νάρει, που πάλεψε με το φιλότιμό του στη ρεβάνς και τον Κοτάρσκι, που και στα τρία γκολ της Λέφσκι έπεσε θύμα προσωπικών λαθών συμπαικτών του. Κανέναν άλλο. Κι αυτό δεν είναι ευθύνη μόνο του προπονητή. Είναι κυρίως ευθύνη όλων των παικτών που χρησιμοποιήθηκαν σ’ αυτούς τους δύο αγώνες. Κανείς δεν είχε το δικαίωμα να “σέρνεται” σε “ματς ζωής ή θανάτου”.
ΥΓ. Η νέα βλακώδης αποβολή του Αουγκούστο απλά (ξανα)δείχνει ότι το παλικάρι έχει προσωπικά προβλήματα. Η απρόσμενη αποβολή του Βιεϊρίνια δείχνει κάτι άλλο. Πολύ πιο βαθύ και σοβαρό, που αγγίζει όλη την ομάδα και την κατάσταση που επικρατεί στα εσωτερικά της. Εχουμε χρόνο, όμως, να τα πούμε επ’ αυτού.