Καμία έκπληξη από τον αποκλεισμό της Εθνικής στο Ευρωμπάσκετ. Εκπληξη ήταν, όντως, η άθλια εμφάνισή της στο πρώτο δεκάλεπτο και το δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με τη Γερμανία, αλλά εκτιμώ ότι δεν είχαμε τα προσόντα να προχωρήσουμε περισσότερο, πόσο μάλλον να βγούμε πρώτοι, ή, έστω, να πάρουμε μετάλλιο, όπως ήθελαν να πιστέψουν πολλοί από εμάς, παρασυρμένοι από το προνόμιο αυτής της ομάδας να διαθέτει στις τάξεις της τον τεράστιο Γιάννη Αντετοκούνμπο.
Ελάτε τώρα. Ας δούμε την αλήθεια κατάματα. Αυτήν που αποτυπώθηκε μέσα στο παρκέ, όχι τη φαντασίωση που καλλιέργησε η ελπίδα για τη διάκριση: Με έναν Γιάννη Αντετοκούνμπο πήγαμε στο Ευρωμπάσκετ. Και με τον ευσεβή πόθο ότι οι ικανότητες του Ιτούδη θα συνδυαστούν με το πάθος και τη δίψα για διάκριση όλων των παικτών μας, ώστε να έχει ο Γιάννης και κάποιους συμπαραστάτες, γνωστού όντος εκ των προτέρων ότι οι αντίπαλοι θα παίξουν με τείχος απέναντί του και θα τον δείρουν αλύπητα.
Μετά τα δύο πρώτα ματς στον όμιλο λέγαμε “δεν έχουμε μόνο Γιάννη, έχουμε και Ντόρσει, έχουμε και Καλάθη, έχουμε και Αγραβάνη, έχουμε και Παπαπέτρου”. Μετά, αρχίσαμε να τους “χάνουμε” τους υπόλοιπους πλην Γιάννη. “Βρήκαμε” σε ένα ματς τον Παπαγιάννη, σε ένα άλλο τον Λαρεντζάκη και… τέλος. Τους άλλους ποτέ. Είχαν μόνο στιγμές. Λίγες ο Παπανικολάου, λίγες ο Σλούκας, ακόμη λιγότερες τα αδέλφια του Γιάννη.
Μέχρι το ναυάγιο με τους Γερμανούς, τους κερδίσαμε όλους με την ψυχή στο στόμα. Και όλες τις νίκες τις πήρε στο τέλος μόνος του ο Γιάννης. Ολες. Κανείς συμπαίκτης του δεν ήταν σταθερά δίπλα του. Πότε ο ένας διακρινόταν, πότε ο άλλος πρόσφερε κάτι επιπλέον, ποτέ, όμως, συνολικά η ομάδα δεν έδειξε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα συμπλήρωναν ιδανικά τον Γιάννη. Γι’ αυτό και αναγκαζόταν σε όλα τα παιχνίδια να προσπαθεί να κάνει ακόμη κι αυτά στα οποία ξέρει ότι δεν είναι καλός. Και δεν είναι ντροπή να το ομολογήσουμε: Η ομάδα δεν “έβγαλε” ποιοτικά χαρακτηριστικά επειδή, πολύ απλά, δεν τα διαθέτει.
Αυτή είναι η αλήθεια. Πάθος είχε, πείσμα είχε, ενθουσιασμό είχε, μαχητικό πνεύμα είχε, αλλά μόνο με τον ηρωϊσμό της φουστανέλας και τον Γιάννη δεν μπορείς να κερδίσεις όλους τους αντιπάλους, γιατί πολλοί από αυτούς τους αντιπάλους, πώς να το κάνουμε, διαθέτουν καλύτερους παίκτες. Ποιοτικούς, για ανώτερο επίπεδο, ψηλούς δεν έχουμε, ποιοτικούς πλέι μέικερ όσο άλλες ομάδες δεν έχουμε, ικανούς σουτέρ όσο άλλες ομάδες δεν έχουμε, για τον Θεό δηλαδή, από πού κι ως πού πίστευαν πολλοί ότι θα πάρουμε το χρυσό μόνο με τον Γιάννη; Από πού κι ως πού μας έλεγαν οι “ειδήμονες” ότι αυτή η ομάδα είναι υπερπλήρης; Από πού κι ως πού ήμασταν ένα από τα τρία φαβορί;
Οσο για την κουβέντα που γίνεται για το αν τελικά η Εθνική πλήρωσε την αδυναμία της στην άμυνα, εγώ λέω το εξής: Αμυνα παίξαμε τραγική σχεδόν σε όλους τους αγώνες. Σύμφωνοι. Στην επίθεση όμως τι κάναμε; Ποιον σκόρερ είχαμε εκτός του Αντετοκούνμπο; Είχαμε (περιστασιακά και όχι σταθερά)… ολίγη από Ντόρσει, ολίγη από Καλάθη, ολίγη από Λαρεντζάκη με τη Γερμανία και τίποτε άλλο.
Και κάτι ακόμη: Μετρημένες στα δάχτυλα ήταν σε όλα τα ματς οι ασίστ από Καλάθη και Σλούκα. Ακόμη και γι’ αυτό ο Γιάννης φρόντιζε. Ο Γιάννης ασίστ, ο Γιάννης μπασίματα, ο Γιάννης καρφώματα, ο Γιάννης κερδισμένα φάουλ και βολές, ο Γιάννης τρίποντα, ο Γιάννης τα πάντα… πάντα. Να του δώσουν του παιδιού το βραβείο του MVP του τουρνουά κι ας μην μπήκαμε ούτε στην τετράδα, γιατί το δικαιούται, αλλά η Εθνική Ελλάδας, ως ομάδα, αμείφθηκε τελικά όπως ακριβώς της άξιζε. Κι αν δεν υπάρξει μέσα σε ένα χρόνο η “παραγωγή” τουλάχιστον τριών-τεσσάρων αληθινά σπουδαίων παικτών, πράγμα από απίθανο έως αδύνατο, πολύ φοβάμαι ότι θα έχει ακόμη χειρότερη μοίρα στο Μουντομπάσκετ, που αποτελεί τον επόμενο στόχο…