Η υποχρεωτική χρήση της μάσκας από τα παιδιά μας στα σχολεία, όταν με το καλό ανοίξουν στις 14 Σεπτεμβρίου, έχει προκαλέσει μία ατελείωτη συζήτηση. Ειδικά στο social media, μπορεί κανείς να διαβάσει απίστευτα πράγματα. Λαϊκιστές, συνωμοσιολόγοι, “γιατροί”, κάνουν πάρτι... Ωστόσο, υπάρχει κι ένα σκέλος αυτής της συζήτησης που έχει πραγματικό ενδιαφέρον, που αφορά στην ουσία. Πρόκειται για την κουβέντα που αφορά αυτούς που δεν έχουν ενδοιασμούς σχετικά με το αν πρέπει να φορέσουν τα παιδιά τους μάσκα, αλλά πώς θα τα πείσουν να το κάνουν. Μια κουβέντα που αναδεικνύει ένα τεράστιο ζήτημα: την επικοινωνία γονιών-παιδιών στο σπίτι.
Γι'
αυτό ακριβώς το θέμα διάβασα μια θαυμάσια
ανάρτηση της αγαπημένης φίλης-συναδέλφου
Γιούλας Κουγιά. Φέρνει στο επίκεντρο
τον τρόπο σκέψης πολλών γονιών. Τις
αγωνιώδεις αναζητήσεις τους για...
γρήγορες, αυτοματοποιημένες λύσεις,
που αντί να τους φέρνουν κοντά στα παιδιά
τους, στην πραγματικότητα τους
απομακρύνουν, τους αποξενώνουν. Την
παραθέτω αυτούσια.
«Τόσα
κρούσματα, τόσοι διασωληνωμένοι, τόσοι
θάνατοι, στατιστικά, επιστημονικά νέα
για την πορεία του ιού – ο καθηγητής
ξανά στο πόστο του, με γραβάτα και χωρίς
σακάκι, με την ίδια ευγένεια, υπομονή,
προσήνεια. Μετά οι ερωτήσεις των
δημοσιογράφων, η πρώτη που πήρε τον
λόγο, αφού έκανε μια μακρά τοποθέτηση
και περιέγραψε γλαφυρά τις διακοπές
της σε κάποιο νησί με τα δύο παιδιά της,
έθεσε το καυτό ερώτημα: «Πώς θα πείσω
τα παιδιά μου να φορέσουν μάσκα και να
τηρήσουν τα μέτρα;».
Ντράπηκα
με το περιεχόμενο της ερώτησης, κάθε
φορά ντρέπομαι με αυτήν την ερώτηση,
που κρέμεται στα χείλη όλων των γονέων.
Διότι το πρόβλημα δεν είναι αυτός ή
όποιος άλλος ιός υπήρξε ή θα υπάρξει
στο μέλλον – το πραγματικό πρόβλημα
είναι η απώλεια της επικοινωνίας μέσα
στα σπίτια μας, η αδυναμία να μιλήσουμε
και κυρίως να ακούσουμε τα παιδιά μας.
Ζητούμε από τους γιατρούς να μας πουν
μια γρήγορη συνταγή –κάτι σαν «δώστε
τους αντιφλεγμονώδη ανά οκτώ ώρες μετά
το φαγητό»– προκειμένου να θεραπεύσουμε
την αδυναμία επικοινωνίας.
Ο
καθηγητής, με μειλιχιότητα και όχι
διδακτισμό, εξήγησε στη δημοσιογράφο-μάνα
ότι πρέπει να μιλήσει με τα παιδιά της
και να τα αφήσει να της μιλήσουν, να τα
ακούσει, να κατανοήσει τις ανάγκες και
τις αγωνίες τους – τη διαβεβαίωσε ότι
μάλλον θα εκπλαγεί από την ωριμότητά
τους.
Ήταν
μια καλή στιγμή για την επιστήμη που
υπηρετεί όλα όσα σημαίνει ο άνθρωπος –
ήταν μια δυσάρεστη στιγμή για τον άνθρωπο
που έχασε τη δυνατότητα να ακούει τον
διπλανό του ή το ίδιο του το παιδί.
Γρήγορες λύσεις δεν υπάρχουν: όσος
χρόνος χρειάστηκε για να κοπούν οι
γέφυρες επικοινωνίας, τόσος και
περισσότερος θα απαιτηθεί για να
ξαναχτιστούν – όπως όλοι γνωρίζουμε,
είναι αλλιώς να οικοδομείς εκ θεμελίων
κι αλλιώς να κάνεις ανακαίνιση με
ραγισμένα υλικά….