Αγαπητή Metrosport
Σήμερα το μόνο που έχει σημασία και αξία είναι να κερδηθεί η πρόκριση στην Κροατία, στη ρεβάνς με τη Ριέκα. Σήμερα τον “λόγο” έχουν οι παίκτες του ΠΑΟΚ κι εμείς όλοι δεν έχουμε τίποτε άλλο να κάνουμε από το να καθίσουμε μπροστά στις τηλεοράσεις μας και να περιμένουμε τι θα μας “πουν” και θα μας δείξουν. Ελπίζουμε όλοι να εμφανιστεί ένας καλός ΠΑΟΚ, που θα αποδείξει στην πράξη την ανωτερότητά του και θα εξασφαλίσει τη συνέχεια της πορείας του στο Κόνφερενς Λιγκ. Ελπίζουμε, δηλαδή, να συμβεί το αυτονόητο. Γιατί δεν είναι δα και κανένα σπουδαίο ανδραγάθημα να αποκλείσει μια Ριέκα, αφού πρώτα απέκλεισε μια Μποέμιανς.
Και επειδή τη μέρα του αγώνα οι δικές μας θεωρίες δεν έχουν καμία σημασία, ας πάμε σε μια σκέψη για την τακτική που ακολουθεί ο ΠΑΟΚ, ως προς το ρόστερ του, όλα τα τελευταία χρόνια. Αφορμής δεδομένης από το εντυπωσιακό ντεμπούτο του Χρήστου Τζόλη με τη Νόριτς. Ενα ντεμπούτο για το οποίο χάρηκα για λογαριασμό του πιτσιρικά, αλλά… συγχύστηκα κιόλας γιατί ήθελα τέτοιες πολλές εμφανίσεις να κάνει πρώτα με τον ΠΑΟΚ, πριν έρθει η ώρα να πάει στην ευχή της Παναγίας για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη στην καριέρα του.
Τους Ελληνες παίκτες, λοιπόν, ο ΠΑΟΚ τους “παράγει” μόνος του, αλλά τους πουλάει, τους δανείζει, ή τους ξεφορτώνεται. Πολλές είναι οι περιπτώσεις όλα αυτά τα χρόνια, με πιο πρόσφατη του Τζόλη. Λες και απαγορεύεται να μείνουν οι καλύτεροι από αυτούς τους Ελληνες για τουλάχιστον τέσσερα-πέντε χρόνια.
Τους ξένους τους αγοράζει, ή τους βρίσκει ελεύθερους, ή τους δανείζεται, αλλά πολύ σπάνια πέφτει σε φλέβα χρυσού, όπως έγινε, για παράδειγμα, με τον Ροντρίγκες, ή με τον Λούκας. Αλλά και πάλι τους καλούς ξένους τους πουλάει, λες και απαγορεύεται να μείνουν κι αυτοί στην ομάδα για τουλάχιστον τέσσερα-πέντε χρόνια.
Με άλλα λόγια, λες και απαγορεύεται να βρεθεί ένας κορμός και να βασιστεί σταθερά σ’ αυτόν ο ΠΑΟΚ για κάποια χρόνια, ώστε με δεδομένη την ομοιογένεια και την ποιότητα να διεκδικήσει και να κατακτήσει τίτλους, αλλά και να παίξει σε όμιλο του Τσάμπιονς Λιγκ.
Δεν ξέρω τι είδους πρότζεκτ και τι είδους στρατηγική είναι το να αλλάζει τόσο συχνά ο θίασος με την παραχώρηση των καλύτερων παικτών και την αδυναμία αντικατάστασής τους με ακόμη καλύτερους. Αν δεν το ονομάσουμε “χύμα στο κύμα”, ή “όπως λάχει”, πώς αλλιώς μπορούμε να το πούμε;
Τεχνικοί διευθυντάδες αλλάζουν, προπονητές αλλάζουν, αλλά η περίεργη τακτική μένει ίδια. Αν ο ΠΑΟΚ είχε ακόμη προσωρινές διοικήσεις ανάγκης, διορισμένες από το Πρωτοδικείο, θα ήταν λογική και αναπόφευκτη. Μόνο με τις πωλήσεις θα μπορούσε να σταθεί όρθιο το “μαγαζί” για να μην καταστραφεί εντελώς οικονομικά. Με πρόεδρο και μεγαλομέτοχο, όμως, τον Ιβάν Σαββίδη, αυτό που γίνεται στον πανίσχυρο οικονομικά ΠΑΟΚ δεν έχει καμία εξήγηση. Και δεν έχει γιατί κανείς δεν μπορεί να πιστέψει ότι ο Ιβάν προσπαθεί να ρεφάρει. Κανείς...
ΥΓ. Toν Σίντκλεϊ και τον Μιτρίτα θα τους δούμε και θα καταλάβουμε τι μέρη του λόγου είναι, εφ’ όσον ολοκληρωθεί, βέβαια, η απόκτησή τους. Τον Ακπομ τον ξέρουμε. Τόσο καλά, που δικαιολογημένα αναρωτιόμαστε: Αυτός είναι ο γκολτζής φορ που έλειπε για να κάνει τη διαφορά σε έναν ΠΑΟΚ με φιλόδοξους στόχους; Προσωπικά, ήμουν βέβαιος ότι δεν πρόκειται να κάνει χαίρι στην Αγγλία. Ούτε καν στην Πρέμιερ Σιπ. Οταν, λοιπόν, βγαίνει εκτός πλάνων στη Μίντλεσμπρο, από πού κι ως πού να είναι τόσο απαραίτητος στον ΠΑΟΚ; Η μήπως η Μίντλεσμπρο είναι ανώτερη και πιο απαιτητική ομάδα από τον ΠΑΟΚ;
Στέλιος Α. Γρηγοριάδης