Πάνε καμιά 20αριά (και λίγο παραπάνω) χρόνια που ο γράφων ασχολείται με το ρεπορτάζ του ΠΑΟΚ και ποτέ δεν είχε την ψευδαίσθηση ότι θα εξαιρείται από την κριτική του απλού οπαδού της ομάδας. ΠΑΟΚ σημαίνει ότι υπάρχει πολύς λαός που παρακολουθεί τα δρώμενα και άρα πολλή ανησυχία, πολλές διαφορετικές σκέψεις και υψηλές απαιτήσεις από την ομάδα.
Αυτό, όμως, δεν πρέπει να επηρεάζει το πώς ασκείς το επάγγελμα, το να λειτουργείς ως δημοσιογράφος. Και στην περίπτωση ενός ρεπόρτερ ΠΑΟΚ, η κριτική οφείλει να έχει στόχο το καλό της ομάδας. Οφείλεις, λοιπόν, να εξετάζεις ποιον έχεις απέναντί σου και φυσικά να προσπαθείς να μπαίνεις στην θέση του. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου δεν είναι ένας τυχαίος προπονητής στον ΠΑΟΚ. Εχει καταγράψει τις μεγαλύτερες επιτυχίες που έκανε προπονητής στην ιστορία της, έχει συμβάλει να πάρει ο Δικέφαλος ένα αήττητο πρωτάθλημα, να κατακτήσει το νταμπλ. Αρα έχει κερδίσει το προνόμιο να κρίνεται με μεγάλο σεβασμό, κάτι που, αντίθετα, για παράδειγμα, δεν είχαν καταφέρει προπονητές σαν τον Τούντορ.
Προφανώς, αυτό δεν σημαίνει ότι θα είναι πλέον ανέγγιχτος. Τώρα δεν κρίνεται για τις επιτυχίες του παρελθόντος, αλλά για όσα κάνει τώρα με την ομάδα. Από την αρχή της σεζόν κι ο γράφων και άλλοι συνάδελφοι έχουν καταγράψει και λάθη και απορίες για την διαχείρισή του (γιατί δεν δόθηκε ευκαιρία στον Κούτσια και στον Τσιγγάρα, γιατί δεν πήρε νωρίτερα χρόνο συμμετοχής ο Ράφα, αν διαχειρίζεται σωστά τον Κουαλιάτα και τον Φιλίπε κ.α.), όπως, βέβαια, έχουμε εξάρει και θετικές κινήσεις του (πχ. προώθηση Κουλιεράκη).
Και θα συνεχίσω, τουλάχιστον προσωπικά, να το κάνω. Είναι, όμως, άλλο αυτό και άλλο να συρθεί κανείς σε μία διαδικασία ισοπέδωσης. Αυτό δεν είναι κάτι που αρμόζει στην σχέση ΠΑΟΚ-Λουτσέσκου και το ίδιο θα έγραφα κι αν προπονητής ήταν ο Πάμπλο Γκαρσία που είναι λογικό κάποια στιγμή να περιμένει την δεύτερη ευκαιρία του. Κι εκείνος έχει προσφέρει τα μέγιστα ως παίκτης και προπονητής στον ΠΑΟΚ και δικαιούται τον ανάλογο σεβασμό. Αυτά ως μία προσωπική θέση για το πώς αντιμετωπίζω τους προπονητές του ΠΑΟΚ, γιατί στην τελική αυτό που έχει σημασία είναι η πορεία της ομάδας και αν δεν βρει τον δρόμο της, νομοτελειακά κάθε προπονητής, όσο πετυχημένος κι αν είναι, αποχωρεί.