Όλοι όσοι είναι υποψιασμένοι για τη λειτουργία του οργανισμού Άρης, ξέρουν ότι ο Αγγελος Χαριστέας είχε λόγους και στο παρελθόν για να παραιτηθεί. Είτε γιατί δεν ήταν το απόλυτο αφεντικό των αποδυτηρίων, είτε γιατί είχε διαφορετική φιλοσοφία σε πολλά πράγματα με τον Θόδωρο Καρυπίδη, πολλές φορές έφθασε μέχρι την πόρτα της εξόδου. Δεν πήρε όμως την απόφαση να τα βροντήξει και να φύγει, για δύο λόγους: Πρώτον γιατί πίστευε ότι μπορεί να αλλάξουν κάποια πράγματα στη συνέχεια, οπότε ήταν διαχρονική η πρόκληση της παραμονής του στην ομάδα που αγαπάει. Δεύτερον, ήταν η παρουσία του Ενινγκ με τον οποίο συμφωνούσε σε πολλά και διαφωνούσε σε λίγα.
Η παρουσία του Άρη στην προκριματική φάση του Europa League λειτούργησε καταλυτικά στα συναισθήματα του Χαριστέα κι έτσι η απόφαση για παραμονή του στην ομάδα κέρδισε περισσότερο έδαφος. Ακολούθησαν οι κρίσεις στις σχέσεις του με τη διοίκηση κατά τη διάρκεια τω μεταγραφών γιατί δεν είχε τον απόλυτο σχεδιασμό της ομάδας και κορυφώθηκαν με την πρόσληψη του Άκη Μάντζιου, για την οποία δεν ρωτήθηκε από τον κ. Καρυπίδη.
Όπως αντιλαμβάνεται κάποιος ο Χαριστέας λειτουργούσε εδώ και καιρό στον Άρη έχοντας τα… πόδια του σε ξένα παπούτσια. Ο άνθρωπος που είχε τις περισσότερες ποδοσφαιρικές εικόνες από οποιονδήποτε άλλον στον Άρη, που μιλούσε την γλώσσα που καταλάβαιναν οι παίκτες και είχε αξιοπιστία ο λόγος του, αποτελεί πλέον παρελθόν για τους «κίτρινους». Προκειμένου να σώσει την επαγγελματική του υστεροφημία πήρε το καπελάκι του και έφυγε. Έπραξε σοφά, κατά την ταπεινή μου άποψη, γιατί από τη στιγμή που ο Ενινγκ απολύθηκε γιατί απέτυχε να αποκλείσει την Κόλος και ο ίδιος δεν είχε την απόλυτη ελευθερία των αποφάσεων θα ήταν μάταιο να παραμείνει. Ούτε τα χρήματα του λείπουν, ούτε η δόξα. Οπότε με την παραίτηση του γλιτώνει το ολικό στραπατσάρισμα της φήμης του. Ήταν αλάνθαστος ο Χαριστέας; Σαφώς και όχι. Έχει ευθύνη για την επιμονή του στην ανανέωση της συνεργασίας του Άρη με τον Ενινγκ, το ότι έκανε την αγιογραφία του κ. Καρυπίδη κατά την τελευταία συνέντευξη Τύπου, λέγοντας πράγματα τα οποία το πιθανότερο είναι ότι δεν τα πίστευε και δεν είχε τον απαιτούμενο δυναμισμό στις διαπραγματεύσεις. Το βαρύ του όμως βιογραφικό προκαλούσε τον σεβασμό των παικτών και αυτός είναι ο λόγος που κατάφερε να διαχειριστεί αποτελεσματικά τις κρίσεις των αποδυτηρίων. Η αλήθεια είναι ότι ένας καλός ποδοσφαιριστής δεν εξελίσσεται κατ’ ανάγκη σ’ έναν αποτελεσματικό διευθυντή ποδοσφαιρικού τμήματος. Καμία αντίρρηση. Ο Χαριστέας είχε όμως την ποδοσφαιρική κουλτούρα να «χτίσει» στον Άρη ένα σύγχρονο μοντέλο ανάπτυξης. Ίσως ο ρόλος του να μην ήταν να φθείρεται στα προβλήματα των αποδυτηρίων. Να έπρεπε να αξιοποιηθεί διαφορετικά. Πολύ περισσότερο γιατί ήταν σχεδόν σίγουρο ότι έχει εκ διαμέτρου αντίθετη ποδοσφαιρική φιλοσοφία με τον άνθρωπο που αποφασίζει για τον Άρη και αρέσκεται στις προχειρότητες. Αρά αργά ή γρήγορα θα έπαιρνε το καπελάκι του και θα έφευγε. Απλώς ο αποκλεισμός «έτρεξε» τις εξελίξεις.
Ο Χαριστέας έφυγε αφήνοντας πίσω του μία ομάδα η οποία θα επιχειρήσει να κατακτήσει την 4η θέση στο βαθμολογικό πίνακα, άρα και μία θέση στην Ευρώπη και να προχωρήσει όσο το δυνατόν περισσότερο στο Κύπελλο. Στόχοι αυτονόητοι με υψηλό βαθμό δυσκολίας, χωρίς να είναι σίγουρο ότι έχει όλη την απαιτούμενη δυναμική συνεργατών ο οργανισμός Άρης.
FOCUS
Το συντομότερο εγχώριο ανέκδοτο: ελληνικές ΠΑΕ στον δρόμο του Pay-per-view. Όσοι υποστηρίζουν ότι είναι βιώσιμο θα πρέπει να εξηγήσουν γιατί πριν ο αλέκτωρ φωνήσαι τρεις «πέταξαν» το εγχείρημα στον Καιάδα, ΠΑΟΚ και Παναθηναϊκός για τη σίγουρη αγκαλιά του Nova.