Το έχω πει και το έχω γράψει αρκετές φορές και όταν μου δίνεται η ευκαιρία, ότι το κορυφαίο επίτευγμα του Ιβάν Σαββίδη, εφάμιλλο αν όχι και κατάτι σπουδαιότερο από την κατάκτηση του νταμπλ, είναι το γκρέμισμα και το ξεθεμελίωμα της παράγκας του ελληνικού ποδοσφαίρου, που είχε στήσει ο διαβόητος «θείος».
Η οποία αποτελούσε επί δεκαετίες το απόρθητο οχυρό της ερυθρόλευκης παρασκηνιακής παντοκρατορίας στον χώρο, με την ανοχή και την ευλογία όλων ανεξαιρέτως των Κυβερνήσεων. Στα υπόγεια της συγκεκριμένης παράγκας, παρέμενε αιχμάλωτη για χρόνια και δια βίου αλυσοδεμένη, η Εθνική Ποδοσφαιρική μας Ομοσπονδία.
Η οποία σε ρόλο ταπεινής θεραπαινίδας, υπηρετούσε τυφλά τα συμφέροντα της ομάδας του δημοσίου. Είναι αλήθεια ότι όσες προσπάθειες και αν είχαν γίνει στο παρελθόν για να απαλλαγεί ο χώρος και να εξυγιανθεί, έπεσαν στο κενό. Η παράγκα έστεκε όρθια και ανέγγιχτη, επιβεβαιώνοντας την αδιαμφισβήτητη παντοδυναμία της.
Όλα αυτά βέβαια μέχρι τη στιγμή που καρφώθηκε στο μυαλό ενός νεοφερμένου στον χώρο πεισματάρη Πόντιου, η ιδέα και η απόφαση αυτή η μεγάλη και κακοφορμισμένη πληγή να εκλείψει και ο χώρος και οι άνθρωποι του να ανασάνουν ελεύθερα. Δεν ένιωθε άνετα διαπιστώνοντας πως κάποια πράγματα ήταν πολύ στραβά και έπρεπε να διορθωθούν με τον οποιοδήποτε τρόπο και αν χρειαζόταν με την οποιαδήποτε θυσία. Με τον ενθουσιασμό του νεόφερτου και με μια δυναμική που ξεχείλιζε από το πάθος της εξυγίανσης, πήρε την απόφαση να ηγηθεί μιας επιχείρησης που θα είχε αποκλειστικό στόχο, να ξηλώσει το βρώμικο κράτος εν κράτει της Πειραιώτικης παράγκας.
Στην απόφαση του συμφώνησαν και δύο άλλοι μεγάλοι του χώρου (Μελισσανίδης, Αλαφούζος). Οι τελευταίοι έμειναν στην άκρη, αφήνοντας το βάρος και την ευθύνη στον ηγέτη του ΠΑΟΚ. Ο τελευταίος «έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά», οργάνωσε μια τεράστια επιχείρηση με δικούς του συνεργάτες που όργωσαν στην κυριολεξία την Ελλάδα. Οι Ενώσεις μία μετά την άλλη προσχωρούσαν στο επαναστατικό του κίνημα (σαφέστατα περί επαναστάσεως επρόκειτο), που είχε στόχο την απαλλαγή του ελληνικού ποδοσφαίρου από την ερυθρόλευκη χούντα. Ξόδεψε χρόνο πολύτιμο. Δεν υπολόγισε το κόστος και τελικά πέτυχε το θεωρούμενο ως ακατόρθωτο.
Η παράγκα ξεπατώθηκε. Η ΕΠΟ απελευθερώθηκε και μέχρι σήμερα παρά τις λυσσαλέες προσπάθειες του προέδρου της Σούπερ Λίγκα και της ομάδας της εύνοιας και των σκανδάλων, παραμένει εκτός της επιρροής των απογόνων του «θείου». Τι έγινε όμως αμέσως και μετά την αποκατάσταση της νομιμότητας; Κάποιοι έπεισαν τον Ιβάν να επιλέξει τα πρόσωπα της διάδοχης κατάστασης. Του εισηγήθηκαν ονόματα. Αυτός επέλεξε μόνον τον ηγέτη και έμεινε ήρεμος και βέβαιος ότι όλα τα υπόλοιπα θα προχωρούσαν ομαλά και προς τη σωστή κατεύθυνση. Δυστυχώς όμως τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε.
Το προσκήνιο άρχισε να δουλεύει και στη νέα κατάσταση. Άμαθος και αλλεργικός σε τέτοιου είδους βυζαντινισμούς, απομακρύνθηκε απογοητευμένος, αφήνοντας ελεύθερο το πεδίο δράσης για άλλους, που ήθελαν να γίνουν χαλίφηδες στην θέση του χαλίφη. Έτσι η ΕΠΟ πέρασε πολύ γρήγορα σε άλλα χέρια. Κι αυτά δεν ήταν άλλα, από εκείνα του πανέξυπνου ηγέτη της ΑΕΚ, ο οποίος έκτοτε την ελέγχει με ότι σημαίνει αυτό σε όλα τα θεσμικά επίπεδα.
Η ομάδα του… «τίγρη» απολαμβάνει ιδιαίτερου σεβασμού από… τους πάντες. Δεν χρειάζεται να αναφερθούμε σε γεγονότα ή και σε λεπτομέρειες που θα μπορούσαν να στηρίξουν την άποψη πως ο Ιβάν παραχώρησε ένα «κεκτημένο δικαίωμα». Θα μπορούσε ο ίδιος να χρησιμοποιήσει τότε για λογαριασμό του όλα αυτά (ΕΠΟ, θεσμικά όργανα) που σήμερα διαχειρίζεται ο Δημήτρης Μελισσανίδης.
Με δυο λόγια ο «τίγρης» εκμεταλλεύεται την κληρονομιά του Ιβάν, όντας πλέον «πλούσιος»… ποδοσφαιρικά, με ότι σημαίνει αυτό.
Οι Κύπριοι θυμούνται τον ξεχασμένο Νάσο Κωνσταντίνου
Προχθές το απόγευμα πραγματοποιήθηκαν τα επίσημα εγκαίνια του ανακαινισμένου Προπονητικού Κέντρου της ΠΑΦΟΣ FC «Νάσος Κωνσταντίνου», προς τιμήν του αδικοχαμένου φίλου του ΠΑΟΚ. Τα εγκαίνια τέλεσε ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Χριστοδουλίδης.
Στο μεταξύ με δηλώσεις του στο «Metropolis 95,5», ο πατέρας του αδικοχαμένου Νάσου, τόνισε μεταξύ των άλλων: «Εύχομαι ο Νάσος, ο Άλκης να είναι τα τελευταία θύματα. Δεν είναι κακό να στηρίζεις μια ομάδα. Κακό είναι η αλητεία. Έχω εγγόνια και τα λέω να πηγαίνουν στο γήπεδο. Αλλά αυτό που με στενοχωρεί είναι πως δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει παραδειγματική τιμωρία. Στις 4 του περασμένου Μάη έκλεισαν έξι χρόνια. Ακόμη δεν έχει εκδικαστεί η έφεση για αυτούς τους αλήτες που σκότωσαν το παιδί μου. Πείτε μου για ποια δικαιοσύνη μιλάμε; Αυτό είναι το παράπονο μου. Δεν ψάχνω εκδίκηση. Ψάχνω δικαιοσύνη!»