Έγραφα στον τίτλο του άρθρου μου πριν από μία ακριβώς εβδομάδα, ότι «ο Άρης είναι... φωτιά μεσοεπιθετικά, τους τίτλους, όμως, τους κερδίζει η μεσοαμυντική λειτουργία».
Δεν πρόκειται για μια προσωπική, ασφαλώς, άποψη. Όποιον προπονητή και να ρωτήσεις, το ίδιο πράγμα θα σου πει. Θα σου ξεκαθαρίσει ότι για να μπορέσει μια ομάδα που έχει υψηλούς στόχους να τους πετύχει, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να διαθέτει μια πολύ συμπαγή, δεμένη, ισχυρή, αποτελεσματική ανασταλτική λειτουργία, αμυντικούς μέσους που θα αποτελούν τους θεμέλιους λίθους της.
Ο Άρης, λοιπόν, πήρε αυτό το καλοκαίρι πολλούς παίκτες. Ποιοτικούς παίκτες. Με παραστάσεις και ισχυρή ποδοσφαιρική προσωπικότητα. Δεν φρόντισε, όμως, το βασικότερο πράγμα: να καλύψει τα υπαρκτά, τα δεδομένα προβλήματα που είχε στη μεσαία γραμμή, ειδικά λόγω της απόφασης να μην συνεχιστεί η συνεργασία με κάποιους παίκτες που ήταν στο περσινό ρόστερ.
Δεν ξέρω ποιος φέρει την ευθύνη αυτής της επιλογής. Δεν ξέρω αν το αποφάσισε ο Μπούργος ή η διοίκηση. Είναι αδιανόητο, πάντως, για μια ομάδα που έκανε μια τόσο μεγάλη επένδυση αυτό το καλοκαίρι, να παρουσιάζει αυτή την εικόνα: να είναι κομμένη στα δύο.
Δεν κερδίζονται έτσι τα πρωταθλήματα, δεν υλοποιούνται έτσι οι υψηλοί στόχοι. Με αυτό που παρουσίασε ο Άρης, ως προς την ανασταλτική του λειτουργία αλλά και αυτή καθεαυτή την αμυντική του γραμμή, ακόμη και σε παιχνίδια που τα κέρδισε με άνεση, δεν μπορεί να ονειρεύεται.
Και δεν ξέρω, επίσης, κατά πόσο νομιμοποιείται να ανεβάζει τόσο ψηλά τον πήχη και πώς μπορεί να περάσει από πάνω μια ομάδα που για μια ακόμη φορά αποφασίζει στα τέλη της προηγούμενης σεζόν να κρατήσει τον προπονητή που είχε και στις αρχές της επόμενης σεζόν ανακαλύπτει ότι δεν της κάνει.
Όλα αυτά που συζητιούνται τις τελευταίες πέντε εβδομάδες για τον Μπούργος και του χρεώνονται ως αδυναμίες που οδήγησαν, τελικά, και στην λύση της συνεργασίας μαζί του, δεν τα είχαν δει στον Άρη το διάστημα κατά το οποίο συνεργάστηκαν την προηγούμενη σεζόν; Τόσο καλά τα είχε κρύψει ο Αργεντίνος;