Αυτή την εισαγωγή την έκανα για να σας παρουσιάσω μια ξεχωριστή συνέντευξη. Ποδόσφαιρο δεν παίζουν μόνο οι άνδρες αλλά και οι γυναίκες. Και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Η Ελένη Μάρκου, πρώην ποδοσφαιρίστρια του ΠΑΟΚ και νυν της Βασιλείας, μίλησε στο Metrosport.gr σε μια απολαυστική συνέντευξη. Την πετύχαμε λίγο μετά από το καθιερωμένο πρωινό της τρέξιμο και μιλήσαμε για πάνω από μία ώρα. Μας μίλησε για το πως ξεκίνησε το ποδόσφαιρο, κάναμε αναδρομή σε όλες τις ομάδες που πέρασε, τον ΠΑΟΚ στον οποίο έγραψε ιστορία, το όνειρο της Αμερικής, την οργάνωση της Βασιλείας. Επίσης, μας εξήγησε γιατί πανηγύρισε σε έναν αγώνα της Εθνικής ομάδας κλείνοντας τα αυτιά της, αναφέρθηκε στον σεξισμό που έζησε στο ποδόσφαιρο, αποκάλυψε τον αγαπημένο της παίκτη αλλά και το αγαπημένο της φαγητό. Πάρτε βαθιά ανάσα και απολαύστε την.
-Πως ξεκίνησες να παίζεις ποδόσφαιρο;
«Για μένα το ποδόσφαιρο έβγαινε πολύ φυσικά, δεν μπορώ να θυμηθώ στιγμή της ζωής μου που να μην είχε ποδόσφαιρο. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να περπατάει, με θυμάμαι με μια μπάλα στα πόδια».
-Μεγάλωσες στην Καστοριά η οποία δεν είχε γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου. Πόσο δύσκολο ήταν;
«Ηταν εξαιρετικά δύσκολο, γιατί μέχρι τα 17 μου έπαιζα με αγόρια. Τα προηγούμενα χρόνια δεν υπήρχε προβολή στο γυναικείο ποδόσφαιρο, όχι πως τώρα υπάρχει ιδιαίτερη. Η πιο κοντινή ομάδα ήταν στη Θεσσαλονίκη, ήταν δύσκολη η μεταφορά μου γιατί ήμουν και σε μικρή ηλικία. Να βρω μια γυναικεία ομάδα για να συνεχίσω να ασχολούμαι με το ποδόσφαιρο. Με βοήθησε πάρα πολύ πως έπαιζα με αγόρια, έχω συνηθίσει σε ένα πιο δυνατό τρόπο παιχνιδιού, με ταχύτητα, δύναμη και έμαθα να έχω πιο γρήγορη σκέψη. Έπρεπε όλα να τα κάνω πιο γρήγορα, έπρεπε να μάθω να παίζω με μία επαφή, με έκανε να σκέφτομαι πιο γρήγορα».
-Πότε κατάλαβες ότι θέλεις να παίξεις επαγγελματικά;
«Από πάντα. Αυτό που είχα πει στον πατέρα μου, που με στήριζε, ήταν πως ή θα παίξω επαγγελματικά και θα πάω στις καλύτερες ομάδες που μπορώ ή δεν θα παίξω καθόλου. Τότε ήμουν στο δημοτικό όταν του το είπα, ο μπαμπάς μου ήξερε την τρέλα που κουβάλαω και είπε εγώ παιδί μου μαζί σου. Η μαμά ήταν λίγο πιο διστακτική».
«Ή στον ΠΑΟΚ ή πουθενά – Κερασάκι στην τούρτα τα 5 γκολ σε ένα ματς»
-Πότε και πως έφτασες να παίζεις στον ΠΑΟΚ;
«Ξεκίνησα να παίζω στα 17 μου. Μέχρι να βρω ομάδα να παίξω, επειδή δεν υπήρχε γυναικεία ομάδα ποδόσφαιρου, οπότε έπαιξα για λίγο μπάσκετ. Επρεπε να βρω μια λύση. Η καλύτερη γυναικεία ομάδα ποδοσφαίρου στην Ελλάδα εκείνη τη χρονική στιγμή ήταν ο ΠΑΟΚ και είπα στον μπαμπά μου δεν ξέρω τι θα κάνεις, θα με πας στον ΠΑΟΚ γιατί θέλω να παίξω ποδόσφαιρο εκεί. Εγώ είχα ψάξει ποια είναι η ομάδα που είχε πετύχει τα περισσότερα πράγματα, ποια είναι η μεγαλύτερη ομάδα, ποια είχε τις καλύτερες εγκαταστάσεις, ήταν μια μεγάλη δύναμη ο ΠΑΟΚ. Ή θα έπαιζα εκεί ή πουθενά αλλού».
-Τι θυμάσαι από τα χρόνια σου στη Θεσσαλονίκη φορώντας τα ασπρόμαυρα;
«Εχω κρατήσει πάρα πολλές αναμνήσεις, κυρίως καλές. Περίπου πέντε χρόνια αγωνίστηκα στον ΠΑΟΚ, ήταν καθοριστικά αυτά τα χρόνια για την πορεία μου ως παίκτρια. Μου έδειξαν τι θέλω στην καριέρα μου και τι δεν μου κάνει. Πέρασαν άνθρωποι από τη ζωή μου σε εκείνο το διάστημα που με έκαναν να εξελιχθώ. Στον ΠΑΟΚ κατάφερα να χτίσω τη νοοτροπία που έχω αυτή τη στιγμή».
-Ποια συναισθήματα ήταν πιο δυνατά, αυτά των τίτλων ή της συμμετοχής στο Τσάμπιονς Λιγκ;
«Στον ΠΑΟΚ ήμασταν υπερδύναμη γιατί η κάθε παίκτρια σε κάθε θέση ήταν μοναδική. Αυτό που κρατάω εγώ είναι η ποδοσφαιρική μου εξέλιξη, ο ΠΑΟΚ είναι πολύ σημαντικό κομμάτι μου που έχει αντίκτυπο στην καριέρα που έχω κάνει μέχρι τώρα. Για μένα είχε πολύ μεγάλη σημασία το Τσάμπιονς Λιγκ, να παίζεις σε ένα τέτοιο επίπεδο και να ανταγωνίζεσαι ομάδες της Ευρώπης. Δύο φορές φτάσαμε στους 32 της Ευρώπης, με τις περισσότερες παίκτριες Ελληνίδες. Σκέψου τι είχαμε καταφέρει και δεν αναγνωρίστηκε στην Ελλάδα. Με συνθήκες κατώτερες από τις αντιπάλους μας, εμείς κάναμε προπόνηση με ένα προπονητή, 18 παίκτριες, 10 μπάλες και κάναμε το πάθος μας δουλειά. Το Τσάμπιονς Λιγκ ήταν ένα κομμάτι υπέρβασης, είναι ξεχωριστό συναίσθημα. Το πρωτάθλημα όταν το παίρνεις κάθε χρόνο, κάποιες φορές ίσως το θεωρείς κάπως δεδομένο».
-Πως ήταν τα ντέρμπι ανάμεσα στον ΠΑΟΚ και τον Αρη;
«Ηταν πάντα πολύ δυνατά, ασχέτως βαθμολογίας. Είχαν πάντα ένα ωραίο ενδιαφέρον, γνωριζόμασταν μεταξύ μας οι παίκτριες γιατί ήμασταν μαζί και στην Εθνική. Ηταν από τις καλές εμπειρίες που είχα στον ΠΑΟΚ. Πάντα τα ντέρμπι με τον Αρη είχαν κόσμο, ένα εντός έδρας όταν γύρισα από την Αμερική το θυμάμαι έντονα. Είχε γεμίσει σχεδόν όλη η κερκίδα, νικήσαμε με 1-0 με δικό μου γκολ. Ηταν από τις φορές που είπα, σε ποιο γήπεδο ήρθα».
-Στη θητεία σου στον ΠΑΟΚ κατάφερες να πετύχεις κάτι μοναδικό. Να βάλεις 5 γκολ σε ένα παιχνίδι και μάλιστα τα τέσσερα σε διάστημα 18 λεπτών. Πως ένιωσες μετά που έμαθες πως γράφτηκες στην ιστορία μαζί με Παντελιάδου και Αρβανιτάκη;
«Δεν το είχα συνειδητοποιήσει όταν είχε συμβεί. Όταν είμαι εντός γηπέδου, είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος. Είμαι πολύ παθιασμένη, σαν θηρίο. Δεν έδωσα πολύ σημασία μετά το ματς, σημασία για μένα έχει να κερδίζει η ομάδα μου. Ηταν το κερασάκι στην τούρτα για μένα να γραφτεί το όνομά μου στην ιστορία, μαζί με δύο παίκτριες που έτυχε να έχω παίξει μαζί τους και έχουν γράψει την δική τους ιστορία στον ΠΑΟΚ. Είμαι πολύ ευχαριστημένη με ό,τι έχω δώσει στην ομάδα τόσα χρόνια».
«Στην Αμερική έγινα αθλήτρια, μέντοράς μου ο Κυριαζής»
-Οι ΗΠΑ πως προέκυψαν; Δυσκολεύτηκες να προσαρμοστείς;
«Δεν το είχα καν στα πλάνα μου. Οι ΗΠΑ προέκυψαν μετά το ματς του ΠΑΟΚ με την Ερεμπρο στο Τσάμπιονς Λιγκ. Χτύπησε το τηλέφωνο μετά το ματς και μου είπαν πως έχω την ευκαιρία να πάρω αθλητική υποτροφία, να παίξω στις ΗΠΑ και να δω πως είναι το πρωτάθλημα εκεί. Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να βγαίνω έξω από τη ζώνη ασφαλείας μου και επέλεξα να το κάνω για να δυσκολευτώ, γιατί έτσι θα γινόμουν μόνο καλύτερη. Το είπα στους δικούς μου, μου είπαν είμαστε μαζί σου και ταξίδεψα εκεί. Εμεινα για ένα χρόνο εκεί αλλά μετά από αυτό το ταξίδι, δεν ήμουν ίδια. Με άλλαξε ολοκληρωτικά ως άνθρωπο και ως παίκτρια. Σπούδαζα κιόλας εκεί φυσική αγωγή. Πέτυχα αυτό που ήθελα να πετύχω, βραβεύτηκα και ο στόχος μου είχε επιτευχθεί».
-Στα 21 σου πήρες βραβείο της "κορυφαίας παίκτριας της χρονιάς" από την Ένωση προπονητών των ΗΠΑ χάρη στις εξαιρετικές εμφανίσεις (29 γκολ - 5 χατ-τρικ, 11 ασίστ,) που πραγματοποίησε με το Monroe Community College. Μάλιστα, είχε προηγηθεί η παρουσία της στην κορυφαία ενδεκάδα του NJCAA. Πόσο σημαντικό ήταν για σένα αυτό;
«Πριν πάω εκεί, δεν ήξερα τίποτα. Ούτε καν τους κανόνες του παιχνιδιού. Εμπαινα μέσα και έκανα τη δουλειά και μου και έδινα το 100%. Όταν μου ανακοίνωσαν πως θα βραβευτώ στο Λος Αντζελες, δεν το πίστευα. Ηταν σημαντικό για μένα, τα κατάφερα».
-Τι κρατάς από την εμπειρία στο κολεγιακό πρωτάθλημα; Ηταν η καλύτερη φάση της καριέρας σου;
«Δεν ήταν η καλύτερη φάση της καριέρας μου, αλλά ένα ξέσπασμα για να μπορέσω να ανέβω στο κορυφαίο επίπεδο και να μείνω εκεί. Αν δεν το είχα κάνει αυτό, δεν θα μπορούσα να πάω στις άλλες ομάδες που πήγα. Στην Αμερική έγινα αθλήτρια, έμαθα τι σημαίνει διπλές και τριπλές προπονήσεις».
-Πόσο σημαντικός ήταν ο Γιώργος Κυριαζής στην παραμονή σου εκεί;
«Αυτός ήταν που μου έκανε την πρόταση για τις ΗΠΑ, είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση. Ηταν σαν μέντοράς με το διάστημα που έμεινα στο κολέγιο, με βοήθησε να προσαρμοστώ. Θα είμαι πάντα ευγνώμων που με βοήθησε να εξελιχθώ. Ηταν βοηθός προπονητή στο κολέγιο που έπαιζα».
-Σου άρεσε η ζωή στη Νέα Υόρκη;
«Η ζωή είναι τελείως διαφορετική από την Ελλάδα. Δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ, ειδικά τον πρώτο μήνα. Και σε θέμα γλώσσας αλλά και σε θέμα νοοτροπίας και τρόπου ζωής. Στην Αμερική ένιωθα λίγο πιο χαμένη, τι ζούγκλα είναι αυτή που ζω. Ηταν περίεργο συναίσθημα, έχω κρατήσει φιλίες από εκεί. Εχω θείους εκεί, με βοήθησαν στην προσαρμογή μου, μιλούσα λίγο ελληνικά, έτρωγα ελληνικά φαγητά και μπόρεσαν να με βοηθήσουν. Η οργάνωση που υπήρχε στα πανεπιστήμια είναι αυτό που έβλεπα στις ταινίες. Τρομερή οργάνωση σε όλα τα αθλήματα και σε άντρες και γυναίκες».
«Με τη Μπουντεσλίγκα μπήκα στον ποδοσφαιρικό χάρτη»
-Επιστροφή στην Ευρώπη, Κύπρος και η Apollon Ladies. Τι κρατάς από το πέρασμά σου εκεί;
«Γύρισα ένα εξάμηνο στον ΠΑΟΚ, να προσαρμοστώ για να δω τι θα κάνω. Είχαμε παιχνίδια με την Εθνική σχεδόν κάθε μήνα και δεν ήταν εύκολο για μένα. Με την αλλαγή της ώρας, το τζετ λαγκ. Γύρισα για ένα εξάμηνο για να οργανώσω το ποδοσφαιρικό μου πλάνο. Μετά πήγα στην Κύπρο, πήραμε πρωτάθλημα, παίξαμε στο Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Απόλλωνας είναι σαν τον ΠΑΟΚ. Ο προπονητής με βοήθησε να εξελιχθώ ποδοσφαιρικά, του είμαι ευγνώμων για τον τρόπο που με βοήθησε και τη νοοτροπία που μου έδωσε. Με τη δουλειά που έκανα στα δύο χρόνια στον Απόλλωνα, ένιωσα πως ήμουν έτοιμη για το επόμενο επίπεδο. Ημουν έτοιμη να παίξω στο άκρως επαγγελματικό επίπεδο».
-Στη συνέχεια ήρθε και η μεταγραφή στην Εσεν. Τι έφταιξε που δεν έμεινες πολύ;
«Η πρόταση ήρθε μετά από αρκετή δουλειά. Να μπεις στη Μπουντεσλίγκα, να μπεις στον ποδοσφαιρικό χάρτη είναι πολύ δύσκολο. Ο άνθρωπος που με ανέλαβε μου είπε πως μέχρι τότε δεν υπήρχα στον ποδοσφαιρικό χάρτη, η Ελλάδα και η Κύπρος δυστυχώς δεν βρίσκονται στο τοπ επίπεδο. Στην Εσεν έμεινα ένα χρόνο. Δεν έφταιξε κάτι που έμεινα μόνο ένα χρόνο, όποια κίνηση και να κάνω είναι μελετημένη. Η Εσεν με βοήθησε να εξελιχθώ, το να παίζεις στην Μπουντεσλίγκα είναι κάτι που θα το θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή. Να παίζω κόντρα σε ομάδες όπως η Βόλφσμπουργκ και η Μπάγερν, με τεράστιες παίκτριες. Δεν ήθελα να είμαι σε μια ομάδα που δεν είναι πρωταγωνίστρια».
-Ηταν η Μπουντεσλίγκα το σπουδαιότερο πρωτάθλημα που έχεις παίξει;
«Μέχρι στιγμής είναι το μεγαλύτερο πρωτάθλημα που έχω παίξει».
-To καλοκαίρι πριν μετακομίσεις στην Εσεν, έκανες ειδική μικτή προετοιμασία με άντρες;
«Ναι αυτή είναι η προετοιμασία που μας κάνει η Ρόγκον. Γίνεται κάθε καλοκαίρι στο Μόναχο, για περίπου τρεις εβδομάδες, με παίκτες τεράστια ονόματα. Δουλεύω πάρα πολύ για να είμαι σε αυτή την εταιρεία. Ημουν με τον Ζοάο Κλάους (σ.σ. που ενδιαφέρθηκε τον χειμώνα ο Αρης), τον Τίλο Κέχερ της Παρί, τον Τσούπο Μοτίνγκ της Μπάγερν Μονάχου. Οι προπονήσεις που μας κάνουν σε αυτή την προετοιμασία είναι τριπλές, θέλουν οι ποδοσφαιριστές να έχουν τη νοοτροπία «beast», να μην καταλαβαίνεις τίποτα. Εκεί ξεπέρασα τα όριά μου».
«Αψογη οργάνωση στη Βασιλεία, εδώ ζω μόνο από το ποδόσφαιρο»
-Πλέον αγωνίζεσαι στην Ελβετία με τη φανέλα της Βασιλείας. Πόσο διαφορετικά είναι τα πράγματα σε επίπεδο χώρας και πόλης;
«Η Βασιλεία για μένα είναι τεράστιο κεφάλαιο. Είναι μια πόλη που είναι σταυροδρόμι τριών χωρών, τα σύνορα με Γαλλία και Γερμανία είναι 10 λεπτά. Εγώ μένω σε μια μικρή πόλη της Γαλλίας και σε πέντε λεπτά είμαι στη Βασιλεία για να κάνω την προπόνησή μου. πρώτη φορά είδα τέτοια πόλη που να τα έχει όλα. Η ποιότητα και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων είναι εντελώς διαφορετικά. Οι Γάλλοι μοιάζουν με τους Ελληνες, αν και πιο Ευρωπαίοι. Οι Ελβετοί έχουν ένα δικό τους τρόπο λειτουργίας, δική τους οργάνωση σε όλα. Είμαι πολύ χαρούμενη που ζω εδώ, παίρνω πολλά κομμάτια τους στο δικό μου τρόπο ζωής γιατί κάνουν πιο ποιοτική τη ζωή. Χρησιμοποιείς από την κάθε χώρα το κάθε καλό. Στην Ελβετία η ζωή είναι πολύ ακριβή, στην Γαλλία πέφτει γιατί έχουν ευρώ, ενώ στη Γερμανία το σούπερ μάρκετ είναι πιο φτηνό. Στην Ελβετία έχεις πολλές ευκαιρίες για την αποκατάστασή σου, η ποιότητα ζωής είναι καλύτερη ακόμη και από τη Γερμανία. Εδώ έχω βάλει την οργάνωσή στην ζωή μου και όλο αυτό με βοηθάει να εξελίσσομαι. Εδώ στην Ελβετία έχουν εργοστάσιο που μαζεύουν τα σκουπίδια, με συγκεκριμένες σακούλες, και δημιουργούν ηλεκτρική ενέργεια από τα σκουπίδια».
-Είναι το ελβετικό πρωτάθλημα πιο οργανωμένο στις γυναίκες σε σχέση με το ελληνικό και με το κολεγιακό στις ΗΠΑ;
«Καμία σχέση, εννοείται. Το ελβετικό πρωτάθλημα είναι κοντά στη γερμανική Μπουντεσλίγκα. Είμαι σε μια ομάδα ανταγωνιστική, πρωταγωνιστεί και μπορεί να παίξει Τσάμπιονς Λιγκ. Τα χρήματα είναι καλύτερα και από τη Γερμανία. Σε θέματα οργάνωσης είναι ακόμη καλύτερα και από τις γερμανικές ομάδες. Εχουμε σταφ 20 ατόμων που ασχολείται με την ομάδα. Στόχος είναι ο τίτλος και αυτή τη χρονιά είμαστε 5-6 ομάδες που πάμε για πρωτάθλημα και γίνεται ένας χαμός. Στα πλέι οφ θα κριθεί ο πρωταθλητής».
-Πως είναι η προσαρμογή σου εκεί; Είχες θέμα με τη γλώσσα;
«Ηταν πολύ πιο εύκολη από ό,τι θα περίμενα. Γερμανικά καταλαβαίνω αλλά δυσκολεύομαι να μιλήσω, στην προφορά μου κυρίως. Εχω ξεκινήσει μαθήματα και σύντομα θα μιλάω κιόλας».
-Τι διαφορές έχει με τις υπόλοιπες ομάδες που έχεις αγωνιστεί στην καριέρα σου;
«Οι διαφορές είναι τεράστιες, σε σχέση με τις υπόλοιπες ομάδες που έπαιξα, με εξαίρεση την Εσεν. Εδώ είμαι επαγγελματίας, ζω μόνο από το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στο κολεγιακό δεν μπορούσα να ζήσω μόνο από το ποδόσφαιρο. Όλη η μέρα μου έχει να κάνει με το ποδόσφαιρο, η ομάδα μας προσφέρει φαγητό μετά την προπόνηση στο προπονητικό κέντρο. Υπάρχουν ειδικές εγκαταστάσεις αποκατάστασης για παγοθεραπεία. Τον χειμώνα υπάρχει ειδικό γήπεδο με πλαστικό για να κάνουμε προπόνηση ανεξαρτήτως συνθηκών».
«Ο πανηγυρισμός αλά Κούρτιτς και ο σεξισμός που βίωσα στο ποδόσφαιρο»
-Σε έναν πρόσφατο αγώνα με την Εθνική Ελλάδας, σκόραρες κόντρα στο Καζακστάν και πανηγύρισες κλείνοντας τα αυτιά σου. Γιατί έκανες αυτό τον πανηγυρισμό; Γνωρίζεις πως έτσι πανηγυρίζει ο μέσος του ΠΑΟΚ, Γιασμίν Κούρτιτς;
«Ο λόγος που πανηγύρισα έτσι είναι για τα κακά σχόλια που ακούσαμε μετά την ήττα από την υπερδύναμη Γαλλία. Ηταν εξαιρετικά δύσκολο για εμάς να το διαχειριστούμε, το κάναμε όμως και για αυτό έκλεισα τα αυτιά μου. Γενικά προσπαθώ να κλείνω τα αυτιά μου σε κακόβουλα σχόλια, δεν ακούω τίποτα και κάνω τη δουλειά μου. Ηταν αυθόρμητο και έχει να κάνει με την κατάσταση που βιώνουμε εμείς οι γυναίκες στο ποδόσφαιρο. Δεν ήξερα ότι ο Κούρτιτς πανηγυρίζει έτσι».
-Ποιο παιχνίδι με την Εθνική θυμάσαι πιο έντονα;
«Ο αγώνας με την Γαλλία, στο γήπεδο της Ρεν. Είχε 24.000 κόσμο στο γήπεδο, δεν ακούγαμε ούτε τη φωνή της συμπαίκτριάς μας. Δεν έχω ξαναζήσει τέτοιο πράγμα στη ζωή μου, θα ήθελα να το ζω σε κάθε παιχνίδι. Σου δίνει τεράστιο boost για να συνεχίσεις».
-Ποιο είναι το όνειρό σου με την Εθνική;
«Να προκριθούμε σε μια μεγάλη διοργάνωση, είτε ευρωπαϊκό είτε παγκόσμιο. Όταν σταματήσω από την Εθνική, θέλω να έχω πετύχει κάτι για το οποίο να συζητάνε. Μπορεί οι απολαβές μας να μην ίδιες με άλλες χώρες, εμείς το κάνουμε γιατί το αγαπάμε. Εντάξει είναι να παίζεις σε ένα σύλλογο, αλλά όταν παίζεις για το εθνόσημο είναι ένα ξεχωριστό συναίσθημα».
-Το γυναικείο ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι απομονωμένο;
«Ναι. Θεωρώ πως η ψαλίδα με την Ευρώπη είναι μεγάλη. Ταλέντο υπάρχει αλλά αν δουλευτεί σωστά και αν γίνουν σωστές κινήσεις, μπορεί η ψαλίδα να κλείσει σε μικρό χρονικό διάστημα».
-Εχεις βιώσει σεξισμό στο ποδόσφαιρο;
«Κάθε μέρα. Πιο συχνά το ζούσα στην Ελλάδα, είτε για εμένα, είτε για τις συμπαίκτριές μου, είτε γενικά για την ομάδα, συνήθως από τις κερκίδες. Στην Ελλάδα τα καφενεία και τα social media κρίνουν τις ζωές αθλητών».
-Πρόσφατα είχαμε ένα περιστατικό βίας με τη δολοφονία του Αλκη. Θα ήθελα να μου κάνεις ένα σχόλιο.
«Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψεις αυτό που έχει συμβεί. Δεν ξέρω τον λόγο που η βία έχει έξαρση ειδικά μετά τον κόβιντ. Το να πεις τι ομάδα είσαι, είναι κομμάτι της ελευθερίας σου. Δεν μπορεί κανείς αυτό να στο στερήσει. Δεν θεωρώ αποδεκτή την βία καμίας μορφής. Είναι τραγικό το γεγονός, πρέπει να υπάρχει μια αντιμετώπιση από τις ομάδες, από τους προέδρους, από τους φιλάθλους. Δεν μπορεί να χάνεις τη ζωή σου επειδή είσαι διαφορετική ομάδα από αυτή που είμαι εγώ».
«Ο Κριστιάνο Ρονάλντο, το παστίτσιο και η Αλέξια Πουτέγιας»
-Τι πρόγραμμα εκγύμνασης ακολουθείς εκτός της ομάδας;
«Γενικά είμαι ένας άνθρωπος που του αρέσει πολύ να εξελίσσεται. Για μένα το νοητικό και το σωματικό κομμάτι είναι αλληλένδετα. Θέλω κάθε μέρα να είμαι ενεργητική, ακόμη και στα ρεπό μου δεν μπορώ να κάθομαι. Κάθε μέρα πηγαίνω για τρέξιμο, κάνω το γυμναστήριό μου. Είναι ένας τρόπος ζωής για μένα, είναι η ψυχοθεραπεία μου. Το να αισθάνομαι καλά με το σώμα με βοηθάει και στη δουλειά μου, όχι για να βγω στην παραλία το καλοκαίρι».
-Εχεις κάποιο γούρι;
«Να κάνω τον σταυρό μου και έχω μύρο της Παναγίας που βάζω στα πόδια μου».
-Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παίκτης; Και ποια η αγαπημένη σου παίκτρια;
«Αυτό δεν σηκώνει κουβέντα. Κριστιάνο Ρονάλντο. Ο τρόπος δουλειάς του και ο τρόπος που το έχει καταφέρει, είναι παράδειγμα για μένα. Όταν ήμουν στην Αμερική παρακολουθούσα την Αλεξ Μόργκαν. Η δεύτερη που παρακολουθώ είναι η Αλέξια Πουτέγιας, που παίζει στην Μπαρτσελόνα. Είναι αξιοσημείωτα αυτά που έχει πετύχει, έχει τον θαυμασμό μου».
-Ποιο είναι το αγαπημένο σου φαγητό;
«Γενικά προσέχω τι τρώω, όμως το αγαπημένο μου φαγητό είναι το παστίτσιο. Στην Ελβετία μου αρέσουν πολύ τα τυριά, έχουν πολλά διαφορετικά».
-Τι κάνεις στον ελεύθερο χρόνο σου;
«Προσπαθώ να κάνω πράγματα που με βοηθάνε νοητικά. Διαβάζω βιβλία αυτοβελτίωσης, οργανώνω το πρόγραμμά μου, κάνω αποκατάσταση, βγαίνω με την οικογένειά μου, με την αδερφή μου και με τις φίλες μου κάποια βόλτα. Οργανώνω το μέλλον μου για κάποιες επιχειρήσεις που θέλω να ανοίξω. Είμαι πολυάσχολη, θέλω να γεμίζω τις μέρες μου γιατί είμαι σε παραγωγική ηλικία. Θέλω να βρίσκω τρόπους και κίνητρα να εξελίσσομαι, ώστε να μπορέσω μετά την ποδοσφαιρική μου καριέρα να ζήσω την ζωή μου που έχω βάλει σε πλάνο».