Αν η παρουσία σε Ολυμπιακούς Αγώνες αποτελεί όνειρο ή καταξίωση για κάθε αθλητή/τρια, τότε η Μαρία Ντάνου το έχει ζήσει ήδη δύο φορές και οδεύει στην τρίτη. Προηγήθηκε ο Καναδάς, ακολούθησε η Ν. Κορέα και η ιστορία ετοιμάζεται να γράψει... Κίνα.
Η αθλητική ζωή της Μαρίας είναι συνυφασμένη με την αντοχή και στα 31 της χρόνια νιώθει (σχεδόν) ολοκληρωμένη «τρέχοντας» σε αμέτρητες πίστες ανά τον κόσμο. Και επειδή η δεύτερη ζωή για τη ναουσαία σκιέρ δεν ξεκίνησε ακόμη, έχει φροντίσει να θέσει τις βάσεις, ώστε να είναι εξίσου εποικοδομητική, όσο και η αντίστοιχη σε λευκό φόντο. Στοιχείο, που (θα) την κάνει να ξεχωρίσει στο κοντινό μέλλον, αποτελώντας η ίδια παράδειγμα για τους συναδέλφους της.
Μαζί με τον Κώστα Μιχαλόπουλο, ο οποίος ανέλαβε το φωτογραφικό σκέλος της συνέντευξης, συναντήσαμε τη Μαρία Ντάνου -πού αλλού- στον φυσικό της χώρο. Το χιονισμένο βουνό.
Το υψόμετρο, η ανηφόρα και η αντοχή είναι τρία στοιχεία, τα οποία έθεσαν το προσωπικό της πήχη και καθόρισαν τον χαρακτήρα της. Η ολοκλήρωση όμως δεν έρχεται αποκλειστικά μέσω του σκι, αλλά των σπουδών και της περεταίρω επαγγελματικής σταδιοδρομίας. Η Μαρία είναι πτυχιούχος στο Οικονομικό του ΑΠΘ, ενώ κατέχει και μεταπτυχιακό τίτλο στη «Διοίκηση του Αθλητισμού και Τεχνολογία».
Αν και ζει μόνιμα στην Ελβετία, η Ελλάδα δεν φεύγει από το μυαλό της και, εδώ, είναι που θέλει να αφήσει την παρακαταθήκη της.
Από το χιονοδρομικό κέντρο στο Σέλι, σας παρουσιάζουμε μία από τις κορυφαίες ελληνίδες σκιέρ, η οποία σε λίγες ημέρες θα εκπροσωπεί την Ελλάδα στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου.
Η Μαρία Ντάνου βρίσκεται στο φόρτε της προετοιμασίας της, η οποία φέτος κύλησε σε διαφορετικό μοτίβο, λόγω των περιορισμών του Covid-19. Περιθώρια για... δικαιολογίες δεν υπάρχουν -όχι τις επικαλείται- καθώς η επικείμενη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου, οι οποίοι αρχίζουν στις 4 Φεβρουαρίου, απαιτεί το απόλυτο της συγκέντρωσης.
Νιώθει ανυπόμονη να ξεκινήσει τις συμμετοχές της και να ζήσει -για μία ακόμη φορά- την κορυφαία εμπειρία των χειμερινών σπορ. Μόνο που, τώρα, είναι προτεινόμενη μαζί με έναν ακόμη εκπρόσωπο της χώρας μας, προκειμένου να γίνει σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής. Η Χιονοδρομία έχει ήδη καταθέσει την πρόταση στην Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή και η τελευταία θα λάβει την απόφαση.
-Μαρία, τρίτη φορά σε Ολυμπιάδα. Είναι και η καλύτερη;
«Ναι, γιατί αυτή τη φορά πάω με το πρώτο κριτήριο, δηλαδή κάτω από 100 βαθμούς FIS (σ.σ: Διεθνής Ομοσπονδία Σκι), άρα μπορώ να τρέξω σε παραπάνω από ένα αγώνισμα. Στις προηγούμενες Ολυμπιάδες, σε Βανκούβερ και Πιοντσάνγκ, έτρεξα στα 10 χλμ ελεύθερης τεχνικής και τώρα μπορώ να τρέξω σπριντ, στα 10 χλμ. κλασικής, το ομαδικό σπριντ και, αναλόγως της κατάστασής μου, μπορεί να συμμετάσχω στα 30 χλμ., που είναι πολύ σημαντικός αγώνας για την καριέρα κάθε αθλητή, διότι είναι πολλά τα χιλιόμετρα. Κάτι σαν μαραθώνιος».
-Το Πεκίνο σε φέρνει στο τέλος της καριέρας σου ή σκέφτεσαι και 4η Ολυμπιάδα;
«Κάνω σκι, γιατί έχω πάθος. Η συμμετοχή μου σε μελλοντική διοργάνωση εξαρτάται από διάφορες πτυχές, όπως τα προσωπικά και τα επαγγελματικά μου. Είναι θετικό ότι μένω στη Λωζάνη, άρα μπορώ και προπονούμαι περισσότερο στο χιόνι. Κάτι σημαντικό για τους Αγώνες που έρχονται είναι ότι κατάφερα να ανοίξω θέση και για συμμετοχή δεύτερης αθλήτριας στο σκι αντοχής, που δεν συνέβη ποτέ στο παρελθόν. Έτσι, θα μας δείτε να αγωνιζόμαστε για πρώτη φορά σε Ολυμπιάδα στο ομαδικό σπριντ» .
-Αφιέρωσες τη ζωή σου σε ένα σπορ, το οποίο στην Ελλάδα δεν είναι πρώτης γραμμής. Ποια αίσθηση σου δημιουργεί;
«Νιώθω παράξενα. Είναι τελείως υβριδική η κατάσταση. Από τη μία είμαι επαγγελματίας, γιατί έχω δουλέψει, παράδειγμα στους Ολυμπιακούς του Τόκιο, του Ρίο, σε πολλές διοργανώσεις ξιφασκίας και από την άλλη είναι αυτό το... κάτι έξτρα στον αθλητισμό, γιατί εκπροσωπώ τη χώρα μου και σηκώνω τη σημαία της, έχοντας πάντα δίπλα μου τον προπονητή μου, Νίκο Αναστασιάδη.
Είναι 50-50. Δεν μπορώ να πω ότι είμαι καθαρά επαγγελματίας του σκι, γιατί δεν ζω μέσω αυτού. Δεν είναι τόσο το χρήμα, όσο ο χρόνος που αφιερώνω, για να είμαι στην επιθυμητή κατάσταση».
-Πόσο άλλαξε ο εαυτός σου από την πρώτη Ολυμπιάδα του Βανκούβερ μέχρι την προσεχή του Πεκίνου;
«Στο Βανκούβερ ήμουν 19 ετών. Από την αθλητική άποψη, γνωρίζω καλύτερα το σώμα μου, είμαι πιο δυνατή και μπαίνω με καλύτερη ψυχολογία στους αγώνες. Διαχειρίζομαι καλύτερα το στρες και ανταπεξέρχομαι σε απρόβλεπτες και απρόσμενες καταστάσεις».
-Γιατί επέλεξες το σκι αντοχής; Χρειάστηκες ιδιαίτερο backrgound οικονομικά, για να ξεκινήσεις;
«Στο δημοτικό, ήμουν αθλήτρια του στίβου και οι προπονητές του ΕΟΣ Νάουσας ήρθαν στο σχολείο και ανέδειξαν κάποια ταλέντα μέσα από κάποιες συγκεκριμένες δοκιμασίες. Στη συνέχεια, από τον στίβο και τα αθλήματα αντοχής μεταπήδησα στο σκι. Δεν μου ζητήθηκε κάποιος προϋπολογισμός, για να ξεκινήσω. Ηταν προσβάσιμο, καθώς η ετήσια συνδρομή ήταν χαμηλή και ο εξοπλισμός στην αρχή δινόταν δωρεάν. Στην πορεία το άθλημα γίνεται ακριβό».
-Εζησες στη Νάουσα, όπου είχες γύρω σου βουνά. Η καταγωγή επηρέασε την επιλογή σου;
«Τα πάντα σχετίζονται με την τύχη. Πού γεννηθήκαμε, τους γονείς μας, τις ελευθερίες που μας δίνουν στις επιλογές. Επαιξε μεγάλο ρόλο ο τόπος που γεννήθηκα, γιατί οι παραστάσεις σχετίζονται με το άθλημα.
«Επέλεξα την αντοχή και όχι το αλπικό σκι, όπως και στον στίβο, γιατί ξεκίνησα κάπου στα 10-12 χρόνια, αρκετά μεγάλη δηλαδή. Γι' αυτό χρησιμοποίησα την εμπειρία και την ικανότητα του κλασικού αθλητισμού. Το αγάπησα περισσότερο, μόλις πέρασα στο Πανεπιστήμιο. Από τη στιγμή λοιπόν που το μαθαίνεις και είσαι σε καλή φυσική κατάσταση, αγαπάς περισσότερο το άθλημα. Στην αρχή ένιωθα ότι το σώμα μου δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις, όμως στην πορεία άλλαξαν όλα.
Ο κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Υπάρχει ενθουσιασμός στον συντονισμό με το σώμα, το πνεύμα και την καρδιά, προκειμένου να βγει η ένταση που θέλω κάθε φορά που τρέχω. Δεν είμαστε στην ίδια κατάσταση κάθε μέρα. Τρέχουμε σε διαφορετικά βουνά, άλλες πίστες και στο δικό μας το άθλημα δεν υπάρχουν ρεκόρ, όπως στον στίβο ή ακόμη και στην ελευθέρα του αλπικού σκι. Όλες οι συνθήκες είναι διαφορετικές, άρα δεν το βαριέσαι, δεν έχεις την ίδια ρουτίνα κάθε φορά».
«Ορεινό άθλημα, όχι πόλης»
- Σου βγαίνει ποτέ το παράπονο της έλλειψης προβολής;
«Δυστυχώς, η δική μας προβολή έρχεται κάθε 4 χρόνια στους Ολυμπιακούς και θεωρείται... κατόρθωμα. Προφανώς, αν είχαμε περισσότερη προβολή, κατά της διάρκεια της τετραετίας, θα βοηθούσε στην προώθηση του αθλήματος και στην προσέλκυση χορηγών προς τους αθλητές. Παρ’ όλα αυτά, έχω μάθει να θέτω τους στόχους μου ανεξαρτήτως εξωτερικών παραγόντων και να απορρίπτω τα αρνητικά vibes».
-Πότε θα νιώσεις ολοκληρωμένη ως αθλητική προσωπικότητα;
«Έχω φτάσει στο peak από θέμα απόδοσης. Θωρώ ότι ολοκληρώνομαι με την παρουσία μου στο Πεκίνο, αν και πλησίασα αρκετά και στην Πιοντσάνγκ το 2018. Το σημαντικότερο είναι να βοηθήσω στον αθλητισμό, ειδικά τη νέα γενιά. Θέλω να μεταδώσω πείρα και γνώση. Ζω πλέον στην Ελβετία, που δεν το έχει ανάγκη. Στην Ελλάδα είναι διαφορετικά».
Το όραμα, όταν λιώσει το χιόνι...
«Αν δεν έχω δίπλα μου χιόνι, θα πιάσω το στοιχείο του νερού. Το νερό και το χιόνι σε φέρνουν στη ''ζεν'' κατάσταση. Ελπίζω να είμαι κοντά στο θαλάσσιο στοιχείο, γιατί είμαι άνθρωπος της φύσης», λέει η Μαρία Ντάνου, η οποία έχει αρχίσει να «βλέπει» τη ζωή της, μετά την καριέρα στο σκι.
Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου θα είμαι υποψήφια σε σύνολο 17 ατόμων για την εκλογή στην Επιτροπή Αθλητών της ΔΟΕ. Σημαίνει ότι θα ψηφίσουν 3.000 συμμετέχοντες και θα εκλεγούν μόλις δύο. Είναι δύσκολη η αποστολή μου, γιατί προέρχομαι από μικρή χώρα, αλλά, αν τα καταφέρω, θέλω να προωθήσω το όραμά μου, ώστε οι αθλητές να προετοιμάζονται καλύτερα για τη ζωή μετά τον αθλητισμό. Η διαδικασία πρέπει να ξεκινά από μικρή ηλικία, ανεξαρτήτως επιτευγμάτων και διακρίσεων. Εχω δει αθλητές να έρχονται σε κατάθλιψη, γιατί, αφότου αποσυρθούν δεν ξέρουν τι να κάνουν. Η ζωή για έναν αθλητή ξεκινά μετά τα 35 και πολλοί δεν γνωρίζουν πώς να το διαχειριστούν. Δεν αρκεί μόνο το χρήμα. Εκείνο που μένει είναι η επίτευξη στόχων και η προσφορά στην κοινωνία».
Το ερέθισμα και το ταλέντο
Η Μαρία Ντάνου έζησε στη Νάουσα και, όπως είπε παραπάνω, ήταν καθοριστικός παράγοντας να ασχοληθεί με το σκι. Ωστόσο, αλλιώς τα περίμενε αρχικά και αλλιώς τα... βρήκε στη συνέχεια.
«Οταν ξεκίνσα να ασχολούμαι με το άθλημα, νόμιζα ότι θα κάνω κατάβαση, που φαίνεται πάντα πιο εντυπωσιακό, γιατί κατεβαίνεις με ταχύτυτητα τις πλαγές. Ετσι, μου δημιουργήθηκε η περιέργεια, αλλά συντέλεσε και ο αδερφός μου. Εβλεπα ότι στον στίβο ήταν πιο μονότονα, γιατί έτρεχες συνέχεια γύρους μέσα στο στάδιο. Οταν ξεκίνησα το λαπλάουφ ήταν σε διαφορετικά μέρη, αλλάζαμε βουνά, κάναμε ορειβασία, εκδρομές. Αμέσως ένα παιδί το αγαπά περισσότερο και έρχεται σε επφαφή με τη φύση. Το ταλέντο μού βγήκε μετά τα 16»
-Μήπως γεννήθηκες στη λάθος χώρα, τελικά;
«Το σκέφτηκα πολλές φορές. Αγαπώ πολύ τη χώρα μου και είμαι περήφανη γι' αυτή. Αγαπώ την ιστορία της και χαίρομαι που την εκπροσωπώ. Μπορεί να μη με βοήθησε ως προς το άθλημα που διάλεξα, από την άλλη ομός, αν είχα γεννηθεί π.χ. στην Αθήνα, ίσως ασχολούμουν με το windsurfing και όχι με το σκι. Γεννήθηκα στην Ελλάδα και αποφάσισα να κάνω σκι».
Οι Ολυμπιακές στιγμές με την οικογένεια και τα... πνευμόνια του Φεβρουαρίου
Δύο Ολυμπιάδες μέχρι τώρα σε... μακρινά μέρη, όπως ο Καναδάς και η Ν. Κορέα. Η Μαρία, όμως, δεν ήταν μόνη εκεί, καθώς άνθρωποι του οικογενειακού τους περιβάλλοντος ταξίδεψαν, για να τη δουν αγωνιζόμενη.
-Ποια «αθλητική» στιγμή δεν ξεχνάς με τίποτα;
«Στις δυο Ολυμπιάδες είχα κοντά τον πατέρα μου, ο οποίος ταξίδεψε μόνος του, για να με βρει στον Καναδά. Στη Ν. Κορέα είχα τον αδερφό μου και την κολλητή μου, οι οποίο δημιούργησαν τρελό fan club με πανό, φωνές... θύμιζε ποδόσφαιρο».
-Πόσο έτοιμη νιώθεις για τους Ολυμπιακούς του Πεκίνου, δεδομένου ότι ακυρώθηκαν πολλοί αγώνες φέτος.
«Ο Covid άλλαξε πολλά στον κόσμο. Είναι γενικό το φαινόμενο και για τους αθλητές. Φέτος δεν είχα αρκετούς αγώνες, όπως τα προηγούμενα χρόνια. Ετρεξα μόνο στο Παγκόσμιο της Γερμανίας, πριν μερικούς μήνες και στην Ελβετία τον περασμένο Δεκέμβριο. Η Παγκόσμια Ομοσπονδία ακύρωσε πολλούς αγώνες.Τον χειμώνα πρέπει να τρέχουμε πολύ, για να ανοίξουν τα πνευμόνια. Πάντα στοχεύω στον Φεβρουάριο. Τώρα νιώθω... μπουκωμένη χ χωρίς αγώνες και αναγκαστικά θα τρέξω τώρα στους Ολυμπιακούς της Κίνας».
-Μαρία, πώς ορίζεις τον «καλό» σκιέρ;
«Πειθαρχία, αφοσίωση στο άθλημα, ατέλειωτη ανάλυση λαθών και βελτίωση τεχνικής. Αυτά τα στοιχία είναι τα σημανικότερα για τον καλό σκιέρ. Βλέπεις, ακούεις αναλύεις και αλλάζεις επίπεδο».
-Εχεις φανταστεί τον εαυτό του σε 10 χρόνια από σήμερα;
«Θα ήθελα οικόγενεια, αν με αξιώσει ο Θεός. Στην πορεία, ο αθλητισμός θα πάει λίγο πιο πίσω, αλλά δεν θα τον αφήσω. Πρέπει ο αθλητισμός να μπει στην καθημερινότητα των παιδών και επιθυμία μου είναι να συνεισφέρω προς αυτή την κατεύθυνση».
Η Παροικιά της... Νάουσας και η απορία για το χιόνι
Η Ελλάδα φημίζεται για τις παραλίες της και λιγότερα για τα βουνά της. Αδικο μεν, αλλά τι να κάνουμε; Εμείς τίποτα, η Μαρία Ντάνου μπορεί, σίγουρα, κάτι παραπάνω, αρκεί να πείσει και τον υπόλοιπο κόσμο του σκι.
«Ολα αυτά τα χρόνια, δέχομαι συχνά την ερώτηση: Υπάρχει χιόνι στην Ελλάδα; Κάποια στιγμή είχα δώσει συνέντευξη στο κρατικό κανάλι της Ελβετίας και, όταν τους είπα ότι κατάγομαι από τη Νάουσα, νόμιζαν ότι εννοώ τη Νάουσα της Πάρου. Εκεί έχει ήλιο με ρώτησαν, πώς είναι δυνατόν; Ο κόσμος συνεχίζει να βλέπει την Ελλάδα ως χώρα για το καλοκαίρι και όχι τον χειμώνα. Ανετα μπορεί να διεξαχθούν καμπ και εδώ. Εχουμε εγκαστάσεις και δεν το γνωρίζουμε».
-Σε αξιοποίησε ο νομός, σε τοπικό επίπεδο;
«Δυστυχώς όχι. Θα το ήθελα πολύ, γιατί έτσι ξεκινάς να ''δίνεις'' στην κοινωνία. Η μισή μου καταγωγή είναι από τη Φθιώτιδα, εκεί έχω μιλήσει για τις ολυμπιακές αξίες σε παιδιά δημοτικού, έχω παρουσιάσει τον εξοπλισμό ενός σκιέρ. Επίσης, έχω μιλήσει στην Κέρκυρα, συμμετείχα στην ολυμπιακή εβδομάδα πέρσι, σε διάφορες ημερίδες στην Ελλάδα. Ο νομός μας διαθέτει δύο χιονοδρομικά κέντρα, για να δημιουργήσει νέα γενιά χιονοδρόμων. Κάπως πρέπει να αξιοποιηθούν οι υποδομές».
-Τι θα έλεγες σε ένα παιδάκι, αν σου έλεγε πως θέλει να γίνει σκιέρ;
«Θα του έλεγα πως θα έχει περισσότερες πιθανότητες να γνωρίσει και να εξελίξει τον εαυτό του και πως θα γίνει δυνατός και πειθαρχημένος. Παράλληλα, θα γνωρίζει όμορφα μέρη. Το μεγαλύτερο κίνητρο είναι ο αθλητισμός και λιγότερο ο πρωταθλητισμός.
Επειδή, η κοινωνία μας τελευταία μαστίζεται από φαινόμενα κακοποίησης και καταγγελιών, οι οποίες ξεκίνησαν από ανθρώπους του αθλητισμού, δεν γίνεται να μη ρωτούσαμε τη Μαρία Ντάνου για το #metoo...
«Δεν είχα ποτέ κάποιο κακοποιητικό φαινόμενο. Δεν ταιριάζει στη χιονοδρομία. Ισως εξαιτίας της φύσης του αθλήματος. Μακάρι να ήταν όλα ψέματα και να μη συνέβαινε τίποτα απ' όσα ακούμε καθημερινά πλέον».