Μια διαφορετική βερσιόν κακού ΠΑΟΚ είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Εναν ΠΑΟΚ που δεν κυριάρχησε, που δεν έχανε ευκαιρίες, που δεν προδόθηκε από την άμυνά του, αλλά έναν ΠΑΟΚ υποτονικό, ασύνδετο, με έντονο πρόβλημα στη δημιουργία, έναν ΠΑΟΚ με μία μόνο τελική, αλλά και έναν ΠΑΟΚ με κενά στα δύο άκρα της άμυνας και σύγχυση στο κέντρο της.
Ενα αδύναμο σουτ του Τζόλη κι εκείνο μετά από “πούλημα'” της μπάλας από τον Τσιντώτα και ένα άλλο πάλι από τον Τζόλη, που κοντραρίστηκε από τον Μάνταλο, στη μοναδική καλή επίθεση του ΠΑΟΚ επί 45 λεπτά ήταν ελάχιστα για να δώσον προβάδισμα στο σκορ. Κι αν δεν πήρε η ΑΕΚ το προβάδισμα, αυτό οφείλεται στην τσαπατσουλιά των δικών της παικτών στην τελική ενέργεια και σε δυο-τρεις καλές επεμβάσεις του Πασχαλάκη.
Σ' αυτό το πρώτο 35λεπτο, ο ΠΑΟΚ μεσοεπιθετικά είχε μόνο Ελ Καντουρί, που προσπαθούσε να τα κάνει όλα μόνος του, Κρμέντσικ, που έδινε μάχες για να βγάλει πάσες στους συμπαίκτες του και... ολίγη από Τζόλη, όταν πήγε αριστερά, γιατί δεξιά ήταν εξαφανισμένος. Ο Ζίβκοβιτς κρατήθηκε έξω από τη μεγάλη περιοχή της ΑΕΚ, ο Σβαμπ έμεινε σε πολύ ρηχά νερά και ο Αουγκούστο υπενθύμιζε την παρουσία του μόνο όταν έκανε φάουλ στους αντιπάλους του. Συνάμα, ο Βιειρίνια και ο Μπάμπα δεν κατάφεραν ούτε σε μία περίπτωση να βοηθήσουν από πίσω. Υπ' αυτές τις συνθήκες, ο ΠΑΟΚ ήταν αδύνατο να σκοράρει, ευτυχώς όμως δεν πλήρωσε τις αμυντικές αδυναμίες του και το 0-0 με το οποίο πήγε στα αποδυτήρια ήταν γι' αυτόν κέρδος.
Το δεύτερο ημίχρονο ήταν ακόμη χειρότερο. Δεν υπήρχε ΠΑΟΚ, δεν υπήρχε ούτε ΑΕΚ, δεν δημιουργήθηκε ευκαιρία, δεν έγινε καν φάση μπροστά στις δύο εστίες. Οι δύο ομάδες πελαγοδρομούσαν και συναγωνίστηκαν σε λανθασμένες μεταβιβάσεις, σε προχειρότητα, σε κακό ρυθμό και ό,τι χειρότερο μπορούσαν να παρουσιάσουν για ένα θέαμα κουραστικό έως εκνευριστικό. Σκέτη ταλαιπωρία, σκέτη απογοήτευση. Είμαι βέβαιος ότι αν έβλεπε το ματς κάποιος ξένος, που δεν έχει ιδέα από ελληνικό ποδόσφαιρο, θα πίστευε ότι αντίπαλοι είναι δύο ομάδες Β' ίσως και Γ' κατηγορίας...
Μάλιστα, οι παίκτες του ΠΑΟΚ έφτασαν στο σημείο να μην κερδίζουν ούτε τις μονομαχίες, ούτε τις κόντρες, ούτε τις μπάλες που αποκρούονταν όπως-όπως. Δεν μπορούσαν να σταυρώσουν επίθεση και το μόνο που κατάφερναν ήταν να αποκρούουν όπως-όπως τις... χύμα στο κύμα επιθέσεις της ΑΕΚ. Λες και φοβόντουσαν ακόμη και τη σκιά τους. Η λες και τους είχε πνίξει το άγχος. Η λες και έχουν “ξεφουσκώσει” και έχουν μείνει από δυνάμεις. Η λες και συμβαίνουν όλα αυτά μαζί. Αλλά αν εξακολουθήσουν να συμβαίνουν, ούτε η πρόκριση στον τελικό θα είναι εύκολη, ούτε βέβαια και η κατάκτηση του Κυπέλλου, πόσο μάλλον η συνέχεια στα πλέι οφ του Πρωταθλήματος.
Το ευτύχημα για τον ΠΑΟΚ, φυσικά, ήταν ότι έφυγε νικητής από το ΟΑΚΑ με το αριστουργηματικό φάουλ του Μουργκ, ακριβώς στη λήξη του αγώνα. Αλλά αυτό το “μαγικό” 0-1 δεν πρέπει να ξεγελάει κανέναν. Ο ΠΑΟΚ είχε απέναντί του μια μισοπεθαμένη ΑΕΚ και όμως ήταν ανύπαρκτος επί 93 λεπτά. Αυτή η εικόνα δεν αλλάζει με ένα φάουλ. Για όσους, φυσικά, θέλουν και μπορούν να κάνουν αυτοκριτική, για να μην ξαναπαρουσιάσουν τα χάλια των δύο σερί αγώνων στην Αθήνα.
ΥΓ. Περνάει απαρατήρητο, αλλά πρέπει να το τονίσουμε. Ο Ζίβκοβιτς επιθετικά δεν κατάφερε τίποτε, δεν απείλησε ποτέ την εστία της ΑΕΚ, αλλά ήταν αυτός που έτρεξε περισσότερο και βοήθησε αφάνταστα αμυντικά, μαρκάροντας τον Λιβάι Γκαρσία και βοηθώντας τον Μπάμπα να μην εκτεθεί πολύ...