Τον γνώρισα στα φοιτητικά του χρόνια όταν για πρώτη φορά πέρασε το κατώφλι των Σπορ του Βορρά» θέλοντας να διαμαρτυρηθεί για τα όσα απίστευτα έβλεπε να συμβαίνουν στο χώρο του ποδοσφαίρου με θύμα την ομάδα του.
Είχε στα χέρια του μια επιστολή και με ρώτησε αν ήταν δυνατόν να την δημοσιεύσουμε. Από περιέργεια θέλησα να τον ρωτήσω σε ποια γεγονότα αναφερόταν, με σκοπό να έχω μια πρώτη εντύπωση, από τη στιγμή μάλιστα που ο ίδιος θέλησε κι έδωσε έμφαση στη διαμαρτυρία του με την παρουσία του. Στην ερώτηση μου απάντησε άμεσα λέγοντας μου, ότι ήταν φοιτητής της νομικής σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με καταγωγή από το Αίγιο.
Για να μην σας κουράζω, ανοίξαμε μια μικρή συζήτηση και συγχρόνως εγώ άνοιξα και το φάκελο, για να ρίξω μια ματιά στο κείμενο της επιστολής. Είναι αλήθεια ότι δεν περιορίστηκα σε μια ματιά, γιατί αυτό που έβλεπα και που διάβαζα, στην κυριολεξία με αιφνιδίασε και με εξέπληξε ευχάριστα. Διάβαζα ένα κείμενο φλογερό, άψογα διατυπωμένο και στο ίδιο μήκος κύματος της επαναστατικής αρθρογραφίας τη εφημερίδας μας, η οποία αποτελούσε και το μόνο ανάχωμα στο αθηνοκεντρικό κατεστημένο εκείνη την εποχή.
Την επιστολή τη δημοσίευσα την επομένη, για να δεχθώ ένα ευχαριστήριο τηλεφώνημα από μέρους του Αιγιώτη φοιτητή, τον οποίο βέβαια διαβεβαίωσα ότι οι στήλες της εφημερίδας είναι ανοιχτές για να φιλοξενήσουν την οποιαδήποτε νέα παρέμβαση του, στη μεγάλη μάχη που γινόταν. Έτσι, ακολούθησε μια σειρά παρόμοιων εκπληκτικών κι επαναστατικών επιστολών, η διάρκεια των οποίων κράτησε όσο και οι σπουδές του.
Μετά την αποφοίτηση του τον έχασα για να πληροφορηθώ κάποια στιγμή από τον αείμνηστο φίλο, αδερφό και μεγάλο ΠΑΟΚτσή δικηγόρο Μίμη Μόκκα, ότι θα συνεργαζόταν με ένα νέο παιδί που το γνώριζα και που είχε αποφασίσει να εκπαιδευτεί δίπλα του στο αθλητικό δίκαιο. Και ότι αυτός ο νέος κι ενθουσιώδης δικηγόρος, δεν ήταν άλλος από έναν γνωστό μου, τον Αιγιώτη ένθερμο ΠΑΟΚτσή Γιώργο Παναγόπουλο.
Όπως ήταν επόμενο, παρακολούθησα διακριτικά τη διαδρομή του στο χώρο και κάποιες φορές ανταλλάξαμε και απόψεις για θέματα που αφορούσαν ιδιαίτερα την απονομή δικαιοσύνης στο πολύπαθο ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο χρόνος, μου έδωσε την ευκαιρία να επιβεβαιώσω πως ο νεαρός Αιγιώτης διατηρούσε στο ακέραιο, τόσο την επαναστατική του ιδιοσυγκρασία, όσο και το αδιαμφισβήτητο ήθος του και την άψογη δομή του καταλυτικού και υπέρ της ισονομίας υπερασπιστικού του λόγου.
Αγωνίστηκε μαχόμενος κόντρα σε όλους τους ανέντιμους. Ήρθε αντιμέτωπος με μεγαθήρια. Πολεμήθηκε άγρια γιατί δεν ακολούθησε το δόγμα των αεριτζήδων και νταραβερτζήδων του χώρου. Ήταν πάντοτε δίπλα στους αδικημένους ποδοσφαιριστές και αθλητές, κόντρα με τις ομάδες και τους αδίστακτους – ως συνήθως – παράγοντες που προσπαθούσαν με τον οποιοδήποτε τρόπο να τους στερήσουν τα δεδουλευμένα, να τους κλέψουν τον κόπο και τον ιδρώτα τους και αν γίνεται να τους πιουν στην κυριολεξία και το αίμα τους!
Δημιούργησε εχθρούς οι οποίοι του προκαλούσαν και του προκαλούν προβλήματα, χωρίς όμως να τον λυγίσουν και να τον υποχρεώσουν να ξεστρατίσει από τον αξιακό του κώδικα. Πρόσφατη εντυπωσιακή παρέμβαση του, η καταγγελία με την οποία «έβαλε φωτιά» στην αμαρτωλή επιτροπή Αυγενάκη και ξεμπρόστιασε τα λαμόγια της, αποκαλύπτοντας πως μερικά στελέχη της όχι απλά εστερούντο της έξωθεν καλής μαρτυρίας αλλά ήταν και ύποπτα χρηματισμού.
Είναι αλήθεια ότι το σημερινό σχόλιο έχει σαν αφορμή μια ανοιχτή επιστολή του, με αποδέκτη τον Ιβάν Σαββίδη. Στα χέρια μου υπάρχει το αντίγραφο το οποίο διάβασα με μεγάλη προσοχή. Θα ήθελα στα αλήθεια να τη διαβάσει με την ίδια προσοχή και ο μεγαλομέτοχος του ΠΑΟΚ. Είμαι σίγουρος πως αν γίνει κάτι τέτοιο, θα δοθούν και σημαντικές λύσεις σε επίσης σημαντικά προβλήματα που έχει αυτή τη στιγμή ο ιστορικός σύλλογος.
Ο ΠΑΟΚ στο πλευρό του Αχιλλέα Σαββίδη
Πολλές φορές έχω αναφερθεί στα σχόλια μου, για κάποιους «άγνωστους στρατιώτες» των οποίων η προσφορά και η υστεροφημία ενταφιάστηκαν ή υπεξαιρέθηκαν. Για κάποιους που προσέφεραν πολλά και εισέπραξαν απειροελάχιστα ή τίποτα.
Αντιπροσωπευτική η περίπτωση του Αχιλλέα Σαββίδη. Θα μπορούσα να πω «του δικού μου του Αχιλλέα» ο οποίος δεν σταμάτησε να με θυμάται, να μου τηλεφωνεί, να μιλάμε για τον αγαπημένο μας ΠΑΟΚ. Σεμνός από τη φύση του και προικισμένος με ποδοσφαιρικές αρετές και με ήθος, χαρακτηριστικά που τα σκέπαζε η πανθομολογούμενη ταπεινότητα του, υπηρέτησε τον ΠΑΟΚ με συνέπεια και σε βαθμό αφοσίωσης. Ο Αχιλλάκος όμως, όπως και κάποιοι άλλοι σαν κι αυτόν, σεμνοί και ταπεινοί, στερήθηκε της υστεροφημίας που εδικαιούτο. Δεν παραπονέθηκε όμως ποτέ για αυτή την αδικία.
Παρέμεινε πάντοτε ο ίδιος. Από την πρώτη στιγμή που ήρθε με τον έτερο Σερραίο ομογάλακτο του συγχωρεμένο Χρηστάκη Παπαδόπουλο, μέχρι και τώρα νιώθει και είναι 100% μέλος της οικογένειας του ΠΑΟΚ. Νιώθει πως ο ΠΑΟΚ είναι το σπίτι του. Εύχομαι και πιστεύω πως αυτή η μεγάλη οικογένεια στη δύσκολη στιγμή που βιώνει, τον νιώθει και η ίδια σαν δικό της παιδί.
Προσωπικά τον Αχιλλέα τον ξεχώριζα και σαν παίκτη και σαν χαρακτήρα. Είναι από τους ελάχιστους με τους οποίους διατηρούσα επαφή μαζί του. Ίσως και για αυτό να νιώθω σήμερα περισσότερο στενοχωρημένος, από τη στιγμή που πληροφορήθηκα κάπως αργά τα προβλήματα του. Μπορώ όμως και τώρα να του υποσχεθώ, ότι είμαστε όλοι δίπλα του. Κουράγιο...Αχιλλάκο.