Η Χριστίνα Τσαρδίκου, Έλληνίδα γιατρός στο Μπουένος Άϊρες, μίλησε στο Metropolis 95.5 για τις στιγμές τρέλας που επικρατούν στο Μπουένος Άϊρες από τον κόσμο που θέλει να πει το τελευταίο αντίο στον Μαραντόνα.
«Είναι μία μέρα πένθους, έφυγε ένα παιδί της χώρας μας, ένας που πρόσφερε. Όλοι λίγο πολύ είμαστε Ντιέγκο Μαραντόνα. Εχουμε και το θέμα με τον κορωνοϊό και ακούγεται λίγο παράξενο να υπάρχει μία εκδήλωση όπου περίπου 1 εκ. άτομα πάνε στο προσκύνημα.
Μας στεναχωρεί γιατί είμαι και γιατρός. Η αγάπη του λαού, όμως, προς τον Μαραντόνα είναι ανεξέλεγκτη. Ο Μαραντόνα βγήκε από τη φτωχότερη συνοικία που δεν είχαν να φάνε και άλλαξε την τύχη του με αυτό το ταλέντο. Άφησε ένα μήνυμα σε αυτή την κοινωνία ότι μπορεί να υπάρξει μέλλον. Όπου και να πάμε στον κόσμο θα λέμε είμαστε... Μαραντόνα» είπε αρχικά και συνέχισε:
«Ξέραμε ότι ήταν άρρωστος αλλά δεν περιμέναμε θάνατο, γιατί νομίζαμε πως θα έπαιζε και με τον θάνατο. Όλοι νομίζαμε ότι ήταν ψέμα, ότι δεν μπορούσε να πεθάνει. Βγήκε ο κόσμος στον δρόμο και αντί οι Αργεντίνοι να κλαίνε, τραγουδούσαν, φωνάζανε, σαν να είχε παιχτεί το μεγαλύτερο ματς στην ιστορία. Ήταν ένας θρίαμβος του Μαραντόνα. Ξεχάσαμε τα πάντα, όλοι. 10 το βράδυ ο κόσμος βγήκε στα μπαλκόνια, επειδή ήταν το Νο 10, και χειροκροτούσε.
Μπροστά στο προεδρικό μέγαρο, από εκείνη την ώρα, έχει ουρά πάνω από 1 χλμ. για να πάνε όλοι στο φέρετρό του. Μου κάνει εντύπωση η αγάπη του κόσμου. Είχε εδώ στην Αργετνινή ένα πρόγραμμα, η βραδιά του 10, και είχε πει τι θα ήθελε να ακούσει στον θάνατό του.
Θα ήθελε να λέγανε ότι πέθανε για το παιχνίδι που αγαπούσε και πως ήθελε η πρώτη γυναίκα του, η Κλαούντια, που ήταν ακόμη ερωτευμένος μαζί της να είναι δίπλα του παρότι είχαν χωρίσει χρόνια τώρα. Χθες το βράδυ είπε ότι ακόμη είμαι ερωτευμένη μαζί του, αν και είχανε δύσκολη ζωή. Όπως και στο ποδόσφαιρο έτσι και στη ζωή έζησε με ρίσκο. Υπάρχει και εκκλησία Μαραντονιάνα, και εκεί ο Θεός τους είναι ο Μαραντόνα. Υπήρξε μύθος από τότε που ήταν 20 χρονών».