Προπονητής της χρονιάς αναδείχθηκε ο Στράτος Κουκουλεκίδης στη Σαουδική Αραβία μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος και του Κυπέλλου με την Αλ Χιλάλ.
Ο έμπειρος τεχνικός μίλησε στο Metrosport.gr για το επίτευγμα αυτό, εξήγησε το πώς η ομάδα έφτασε στην κορυφή ενώ διηγήθηκε την εμπειρία του να παίξει τελικό με την παρουσία οργανωμένων οπαδών και από τις δύο πλευρές στο γήπεδο.
Επιπλέον, έκανε μια αναδρομή στη μέχρι τώρα προπονητική του πορεία. Μας αποκάλυψε ιστορίες από το ταξίδι του στην Τυνησία και τον «καθαρό» της λαό ενώ δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην εμπειρία της Κίνας που του έμαθε να αγαπά τον εαυτό του και έκανε τη ζυγαριά του να δείχνει μείον 25 κιλά.
Μοιραία η συζήτηση πήγε και στο ελληνικό πρωτάθλημα και στις ομάδες της Θεσσαλονίκης, οι οποίες χρειάζονται έναν ικανό επενδυτή, αλλά και στην Εθνική Ομάδα, η οποία με τον Δημήτρη Ιτούδη στο τιμόνι έχει τα εχέγγυα να πετύχει.
«Το πρώτο νταμπλ της Αλ Χιλάλ θα έχει ελληνικό όνομα»
Αναδειχθήκατε προπονητής της χρονιάς με την Αλ Χιλάλ με ποσοστό 95%. Πώς αισθάνεστε για αυτό;
«Είναι σίγουρα τιμητικό. Το να σε ψηφίζουν με ποσοστό 95% σε μια ψηφοφορία που συμμετέχουν κατά 50% οι προπονητές και παίκτες, 20% η Ομοσπονδία, 20% ο κόσμος και 10% οι διαιτητές είναι κάτι ξεχωριστό. Υπάρχει μεγάλη εκτίμηση και σεβασμός προς το πρόσωπο μου και αυτό είναι φανερά σε κάθε παιχνίδι. Με τιμά πολύ αυτό».
Η ομάδα μετά από 28 χρόνια πήρε τον τίτλο. Ο δρόμος προς το τρόπαιο ήταν εύκολος; Πιστεύατε στην κατάκτηση του από την αρχή;
«Όχι, δεν ήταν ο στόχος μας αυτός εξαρχής. Υπάρχουν δυο τρεις παίκτες μικρής ηλικίας και προσπαθήσαμε να χτίσουμε μια ομάδα γύρω από αυτούς. Χρειαζόμασταν έναν έμπειρο πλέι μέικερ και ταυτόχρονα σκόρερ. Φέτος, μας επετράπη να πάρουμε και ένα παίκτη και από τα αραβικά κράτη και διαλέξαμε ένα νεαρό ώστε να είναι κοντά στην ηλικία τους. Αρχικός μας στόχος ήταν η κατάκτηση της τέταρτης θέσης.
Επιδιώξαμε τη θέση αυτή γιατί εδώ στη Σαουδική Αραβία κάθε θέση πριμοδοτείται από το κράτος. Το ίδιο γίνεται και στο Κύπελλο. Ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος και εκτός από αγωνιστικός είναι και οικονομικός. Είναι κάτι που γίνεται σε κάθε σπορ και γίνεται και στο μπάσκετ.
Κάναμε εντυπωσιακό ξεκίνημα με 6Χ6 και μετά πηγαίναμε από παιχνίδι σε παιχνίδι. Πήραμε και δυο εφήβους και κάναμε προπόνηση 11 με 12 παίκτες κάθε φορά. Το λέω αυτό γιατί κάποιες ομάδες έπαιζαν με 2Χ2, 3Χ3 είτε γιατί οι παίκτες είχαν κολλήσει στην κίνηση, είτε γιατί βαριόντουσαν να πάνε είτε επειδή δεν ήθελαν. Είναι, κυρίως, ερασιτέχνες εδώ.
Εμείς, λοιπόν, είχαμε παίκτες, κάναμε προπονήσεις και είχαμε δημιουργήσει αμιγώς μπασκετική ομάδα. Κάτι που μας έδωσε το πλεονέκτημα έναντι των υπολοίπων ομάδων. Το πρωτάθλημα ήταν ανταγωνιστικό μέχρι το τέλος. Πήραμε το πρωτάθλημα, όπως και το κύπελλο. Είμαι ευτυχισμένος που το πρώτο νταμπλ της Αλ Χιλάλ καθώς πάνω του έχει ένα ελληνικό όνομα».
Ποιες στιγμές της χρονιάς σας έμειναν στο μυαλό;
«Θα κρατήσω όλη τη χρονιά. Μου έκανε εντύπωση η διάθεση των παικτών. Το έβλεπα στα μάτια τους ότι είχαν στόχο, ένα κίνητρο. Προσπάθησα από την αρχή να τους δώσω ψυχολογία νικητή, κάτι που τους έλειπε τα προηγούμενα χρόνια. Για να το πετύχω αυτό μιλούσα κάθε μέρα με τον καθένα τους ξεχωριστά για 15-20 λεπτά, έβαλα κάποια βιντεάκια στην προπόνηση και τους έμαθα πόσο σημαντικό είναι να έχεις στόχους. Μετά η κάθε νίκη ανέβαζε την ψυχολογία τους. Μάθαμε να δουλεύουμε ως ομάδα και αυτό ήταν το πιο σημαντικό κομμάτι της πορείας μας».
Πώς διαχειριστήκατε την ήττα;
«Την επόμενη μέρα στην προπόνηση, βγήκα μπροστά και είπα εγώ έχασα το παιχνίδι. Ανέλαβα όλη την ευθύνη. Τους Άραβες δεν πρέπει να τους ρίχνεις ευθύνες. Πρέπει να τους ανεβάζεις ψυχολογικά. Έτσι, τους είπα ότι έπαιξαν καλά και ανέλαβα την ευθύνη όλη. Από εκεί και μετά κάναμε το 16 στα 16».
Πήγατε από τη Αλ Νασρ στην Αλ Χιλάλ. Η μετάβαση αυτή ήταν εύκολη; Υπήρξαν αντιδράσεις; Το ρωτάω αυτό γιατί η αντιπαλότητα των δυο ομάδων μοιάζει με Άρης VS ΠΑΟΚ ή Παναθηναϊκός VS Ολυμπιακός
«Υπήρξαν αντιδράσεις για περίπου ένα τρίμηνο. Δεν αναφερόταν στο όνομα μου αποκλειστικά απλά γενικά σχολίαζαν, κυρίως μέσω twitter, ότι δεν ήταν λογικό να πάρουν προπονητή από την Αλ Νασρ. Θεωρούν προσβολή να πάρουν έναν παίκτη ή κάποιον προπονητή από την Αλ Νασρ και αντίστοιχα από την Αλ Χιλάλ. Κατάφερα να κερδίσω την εμπιστοσύνη του κόσμου μετά από δύο τρία παιχνίδια».
Στον τελικό βρεθήκατε αντιμέτωποι. Πώς κύλησαν τα πράγματα;
«Κύλησαν όλα ομαλά. Το πιο ωραίο στο παιχνίδι αυτό ήταν ότι οι οργανωμένοι και των δύο ομάδων ήταν στο γήπεδο. Δημιούργησαν μια φανταστική ατμόσφαιρα. Όλοι τραγουδούσαν και χόρευαν. Ήταν δίπλα δίπλα. Ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας ήταν τρισευτυχισμένος».
Για την Ελλάδα, αυτό είναι ουτοπία…
«Όταν παίζεις έναν τελικό, είναι ωραίο να υπάρχουν οι φίλαθλοι και των δύο. Υπάρχει τρόπος να είναι όλοι μέσα στο γήπεδο. Είναι αστείο να βλέπεις 1.000 άτομα στο γήπεδο και να λείπει ο παλμός. Είναι κρίμα, πραγματικά. Υπάρχει αντιπαλότητα χωρίς λόγο».
«Το πιο οργανωμένο κλαμπ που έχω δουλέψει η Αλ Χιλάλ»
Στη Σαουδική Αραβία ποια είναι η θέση του μπάσκετ;
«Ο βασιλιάς των σπορ είναι το ποδόσφαιρο. Εδώ υπάρχουν αλάνες, όπως παλιά στην Ελλάδα, και παίζουν. Υπάρχει ένας χορός εκατομμυρίων στο ποδόσφαιρο και θεωρώ ότι όποιος έρχεται εδώ, λύνει το πρόβλημα της ζωής του. Το μπάσκετ βρίσκεται στα σπάργανα. Αυτοί που το αγαπάνε είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Ωστόσο, δειλά δειλά αρχίζει να εξελίσσεται. Υπάρχουν και φορείς. Η Εθνική τους ομάδα πηγαίνει καλά. Πιστεύω ότι στα επόμενα πέντε με επτά χρόνια στη Σαουδική Αραβία θα αναπτυχθεί περισσότερο και θα γίνει λαοφιλές άθλημα. Τους αρέσει η εναλλαγή του σκορ. Τρελαίνονται για αυτό. Θα έλεγα ότι είναι στην αρχή του ως άθλημα».
Υπάρχει οργάνωση; Οι εγκαταστάσεις είναι καλές;
«Είναι άρτιες. Είναι ένα στολίδι οι εγκαταστάσεις της Αλ Χιλάλ. Σε σύγκριση με την Ελλάδα, τις εγκαταστάσεις που έχει η Αλ Χιλάλ, δεν τις βρίσκεις σε κανένα ελληνικό γήπεδο με εξαίρεση το ΣΕΦ και το κλειστό του Νίκου Γκάλη. Υπάρχει Ομοσπονδία που είναι κοντά. Χρησιμοποιούν το twitter και τα νέα μαθαίνονται πολύ γρήγορα. Ο νέος πρόεδρος της Ομοσπονδίας είναι μισός Ευρωπαίος, μισός Σαουδάραβας και έχει καλές ιδέες».
Οι ιατρικές υπηρεσίες είναι επαρκείς;
«Θα μιλήσω μόνο για τη Αλ Χιλάλ. Ο νούμερο 1 σε κάθε ομάδα είναι ο γιατρός. Στην ομάδα έχουμε μια από τις πιο οργανωμένες κλινικές. Σε κάθε προπόνηση υπάρχει ένας γιατρός πάντα. Είναι ένα από τα πιο οργανωμένα κλαμπ που έχω δουλέψει».
Αντιμετωπίσατε δυσκολίες στην προσαρμογή;
«Δεν ήταν εύκολη. Άλλος τρόπος ζωής και φαγητού. Οι ώρες εκτός από τις προπονήσεις κυλούσαν βασανιστικά στις αρχές. Είναι τελείως διαφορετική η κουλτούρα τους. Οι αποστάσεις και η ζέστη είναι κάποια προβλήματα. Να φανταστείτε, οι μετακινήσεις των παικτών είναι δύσκολες καθώς κυκλοφορούν πολλά αυτοκίνητα στο δρόμο και η κίνηση είναι μεγάλη. Οπότε και εμείς καθορίζουμε τις προπονήσεις μας ανάλογα με αυτό. Δηλαδή έχουμε 7 προπόνηση, τους λέω ότι έχουμε 6.30 ώστε να είναι εκεί. Τέλος, η γλώσσα με δυσκόλεψε. Οι περισσότεροι δεν μιλούν αγγλικά και χρησιμοποιείς χειρονομίες για να συνεννοηθείς»
Τι είναι αυτό που δεν μπορείτε να συνηθίσετε ακόμη;
«Η καθημερινότητα. Ξεχνάς πώς είναι να συναντήσεις έναν φίλο σου σε κάποιο καφέ. Πρέπει να διανύεις 40-50 χλμ για να πας σε κάποιο καλό μαγαζί για να πιείς τον καφέ σου. Επίσης, η οδήγηση είναι επικίνδυνη. Οδηγώ μόνο όταν πάω στην προπόνηση. Οδηγούν ακόμη και παιδιά από 10 ετών.
Επίσης, η ζέστη. Οι θερμοκρασίες μοιάζουν με λάβα. Φέτος, ήρθα τον Αύγουστο, άνοιγα το παράθυρο για να βγω έξω να πιω τον καφέ μου και έμπαινα κατευθείαν μέσα. Ο ήλιος σε καίει ακόμη και αν κάτσεις ακόμη και κάτω από δένδρο».
Την περίοδο αυτή έχουν ραμαζάνι. Πώς είναι για εσάς;
«Είναι μια δύσκολη κατάσταση καθώς μέχρι τις 7 το απόγευμα δεν έχεις να κάνεις τίποτα. Όλα τα μαγαζιά είναι κλειστά. Ανοιχτά είναι μόνο τα σούπερ μάρκετ. Ούτε για καφέ δεν μπορείς να πας. Είναι πραγματικά ένα είδος καραντίνας (γέλια). Το καλό είναι ότι στις 17.30 τρώνε και η ομάδα μου φέρνει φαγητό. Μετά τρώνε ξανά 1 με 2 το βράδυ. Τότε, τους λέω κρατήστε το γιατί δεν τρώω το βράδυ (γέλια). Είναι σημαντική για εκείνους αυτή η περίοδος».
Η συνάντηση με Λουτσέσκου και Κωνσταντινίδη πώς προέκυψε; Μιλήσατε; Σας έδωσε πληροφορίες;
«Συναντηθήκαμε στο αεροδρόμιο όταν έφευγα για Σαουδική Αραβία και εκείνοι πήγαιναν να παίξουν ένα παιχνίδι. Μίλησα με τον Κωνσταντινίδη και μετά με σύστησε και στον Λουτσέσκου. Μου είπαν κάποια πράγματα για το μέρος. Δεν σου κρύβω ότι ο Λουτσέσκου είναι ιδιαίτερα αγαπητός στον κόσμο εδώ γιατί είχε επιτυχίες και βοηθούσε οικονομικά και κάποιους ανθρώπους».
«Αγάπησα τον εαυτό μου στην Κίνα, έχασα 25 κιλά»
Πώς ήταν η εμπειρία στην Κίνα;
«Είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο για μένα. Πήγα στην Κίνα και βγήκα και πρωταθλητής. Ο συγχωρεμένος ο πατέρας μου δεν μπορούσε να το καταλάβει. Αν θέλεις να δεις το μέλλον, πας στην Κίνα. Είναι μια χώρα που κοιμάσαι, ξυπνάς και βλέπεις άλλα πράγματα μπροστά σου στο ίδιο μέρος. Κάθε μέρα ανανεώνεται. Είναι μια ξεχωριστή εμπειρία, ίσως η μεγαλύτερη στη ζωή μου».
Τι μάθατε και τι θα κρατήσετε;
«Το πρώτο που έμαθα είναι πώς να είμαι μόνος. Αγάπησα τον εαυτό μου. Μέσα από τέτοιες καταστάσεις μαθαίνεις να αγαπάς τον εαυτό σου και όσους είναι δίπλα σου. Φυσικά, για να γίνουν όλα αυτά, από πίσω υπήρχε ένας αφανής ήρωας. Η γυναίκα μου. Ξέρει την τρέλα μου και χωρίς τη βοήθεια της δεν θα μπορούσα να κάνω τίποτα. Μόνο η σκέψη ότι κάποιος σε περιμένει, είναι κίνητρο για να μπορέσεις να επιβιώσεις.
Επιπλέον, εκεί έψαξα να βρω εκκλησία αλλά δεν βρήκα πουθενά. Δεν πιστεύουν σε κάτι οι περισσότεροι. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι αυτό το χαμόγελο που έχουν είναι αληθινό. Έχουν μάθει να χαμογελούν ως λαός».
Με το φαγητό;
«Έκανε 3.5 μήνες για να βρω ένα ιταλικό εστιατόριο στην περιοχή μου. Τρελάθηκα να τρώω σπαγγέτι και πίτσες. Μέχρι τότε πήγαινα στο σούπερ και προσπαθούσα να δω τι μπορούσα να κάνω. Γιατί δεν ξέρω να μαγειρεύω. Δεν το επεδίωξα και ποτέ. Έχασα 25 κιλά, μια τούφα από τα μαλλιά και το μισό μου φρύδι. Η πίεση ήταν τρομερή καθώς κανείς δεν μιλούσε αγγλικά. Μόνο ο διερμηνέας μου. Είτε κέρδιζα είτε έχανα, ήμουν πάντα μόνος».
Το φαγητό για εκείνους είναι κάτι ιερό…
«Το φαγητό για τους Κινέζους είναι σημαντικό. Τρώνε 12 το μεσημέρι και 6 το απόγευμα. Σταματάνε όλα τότε. Προσαρμόζαμε τις προπονήσεις με βάση αυτό το ωράριο. Ο κάθε Κινέζος στο μαγαζί του έχει ένα μικρό κουζινάκι και μαγειρεύει για να φάει στις 12. Θα σε εξυπηρετήσει αλλά με βαριά καρδιά. Στον πόλεμο ο Κινέζος θα πάρει πρώτα το φαγητό και μετά το όπλο του. Τρώνε σαν πουλάκια αλλά είναι ιεροτελεστία. Δεν τρώνε αλάτι και ζάχαρη. Τα θεωρούν επικίνδυνα. Μάλιστα, όταν τρως χουρμάδες, θα πρέπει να φας τρεις, πέντε ή επτά γιατί ο θρύλος λέει ότι μόνο τότε γίνεται καύση του ζαχάρου. Αν φας δυο, τότε το ζάχαρο μένει μέσα σου».
Ποιο μέρος σας εντυπωσίασε;
«Είμαι ευλογημένος που πήγα στην Κίνα. Το πάρκο των πάντα με εντυπωσίασε. Χιλιάδες τουρίστες καθημερινά το επισκεπτόταν. Τα πάντα είναι σαν τον άνθρωπο. Γεννιούνται, έχουν μπιμπερό. Έχουν νοσοκομείο και οι νοσοκόμες αναλαμβάνουν από ένα πάντα. Μάλιστα, την εποχή που ήμουν είχε γίνει ο μεγάλος σεισμός κάπου στα 8 ρίχτερ και θυμάμαι ένα πάντα είχε αγκαλιάσει το νοσοκόμο του για μια ολόκληρη μέρα από το φόβο του.
Ο σεισμός είχε πολλά θύματα και στην προπόνηση κράτησα ενός λεπτού σιγή και δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί το κάνω. Ήταν και ένα συνεργείο από το Πεκίνο και το έπαιξαν ως πρώτο θέμα. Εκεί το αυτοκίνητο είναι πιο σημαντικό από τον άνθρωπο. Δεν τους ενδιαφέρει ποιος πεθαίνει».
«Το δέλεαρ της νέας πρόκλησης με οδήγησε στην Τυνησία»
Πώς προέκυψε η πρόταση και πώς πήρατε την απόφαση να πάτε στην Τυνησία;
«Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Ήταν το δέλεαρ της νέας πρόκλησης. Η Τυνησία είναι ένα κράμα μεσογειακής, αφρικανικής και αραβικής φύσης ανθρώπων. Είναι κοντά στην Ισπανία, στην Ιταλία, στο Μαρόκο. Θρησκευτικά και γλωσσικά κοντά στα αραβικά κράτη».
Οι άνθρωποι εκεί πώς είναι;
«Εκεί, γνώρισα εκπληκτικούς ανθρώπους. Δεν είχαν μέσα τους δόλο. Ό,τι ήθελαν να πουν, θα το έλεγαν όσο και αν σε πονούσε. Όμως, το έλεγαν με καλό τρόπο, όχι εκδικητικό. Είναι καθαρός λαός».
Προσαρμοστήκατε εύκολα;
«Ήταν εύκολη και ομαλή η προσαρμογή. Το φαγητό ήταν καταπληκτικό. Η πόλη που ζούσα, είχε θάλασσα οπότε μου θύμιζε τη Θεσσαλονίκη και την Καλαμαριά. Η ζωή μου ήταν πιο φυσιολογική. Οι άνθρωποι καθαροί και ανοιχτοί. Δημιουργήσαμε ένα δυνατό σύνολο ως ομάδα και ακόμη και τώρα έχουμε τακτική επικοινωνία».
«Του έδιναν δύναμη κοκαλάκια από κοτόπουλο, στην Κίνα κόβεται το συμβόλαιο του παίκτη αν δεν περάσει τα τεστ»
Έχετε ταξιδέψει σε τρεις ηπείρους. Ποια ήταν η πιο περίεργη εμπειρία που βιώσατε;
«Στην Κίνα όταν βγαίναμε να παίξουμε ένα παιχνίδι, έκανα το σταυρό μου και ο συνεργάτης μου, που ήταν μουσουλμάνος, προσευχόταν. Ένας παίκτης μου είχε κάτι κοκαλάκια από κοτόπουλο σε ένα πανί και θεωρούσε ότι του έδιναν δύναμη. Δεν πιστεύουν πουθενά οι περισσότεροι στην Κίνα. Θεωρούσε, λοιπόν, ότι έπαιρνε δύναμη από αυτά».
Πού βρήκατε τις καλύτερες εγκαταστάσεις; Οργάνωση;
«Στην Αλ Χιλάλ και στην Κίνα βρήκα την τέλεια οργάνωση. Στην Κίνα στους αγώνες ήταν όλα τακτοποιημένα. Εισιτήρια, πτήσεις, γήπεδα προπόνησης και ό,τι άλλο χρειαζόταν. Ο προγραμματισμός ήταν το άλφα και το ωμέγα».
Η οδηγία που δίνετε στους παίκτες σας όταν τα πράγματα στο παρκέ δεν πάνε καλά άλλαζε από χώρα σε χώρα;
«Τους λέω να μην πανικοβάλλονται. Είναι αυθόρμητοι και πρέπει να βρεις ένα τρόπο επικοινωνίας. Έμαθα να είμαι ήρεμος για να μπορώ να τους το μεταδώσω. Αν σε δουν τρελαμένο, τότε πρέπει να ψάξεις τρόπο να τους ηρεμήσεις. Προσπαθώ να είμαι ήρεμος, να εστιάζω στο παιχνίδι γιατί αυτό είναι το αντίδοτο τους.
Στην Κίνα έπρεπε να είμαι ενθουσιώδης. Στη δύσκολη στιγμή πρέπει να ταράξεις τα νερά με κάτι. Δεν πρέπει να πεις ποτέ τη λέξη άμυνα».
Γιατί;
«Είναι άνθρωποι που τους αρέσει η επίθεση. Μετά από κάθε προπόνηση, κάθονται και σουτάρουν μόνοι τους. Πριν το πρωτάθλημα οι αθλητές δίνουν τεστ. Αν κοπεί κάποιος παίκτης, τότε δεν μπορεί να παίξει και κόβεται το συμβόλαιο του».
Δεν του δινόταν μια δεύτερη ευκαιρία;
«Μια φορά είχα τον αρχηγό μου και είχε κοπεί. Έπρεπε να ξαναδώσει σε τέσσερις ημέρες. Δεν μιλούσε σε κανέναν γιατί αν δεν περνούσε θα κοβόταν το συμβόλαιο του και για ένα χρόνο δεν θα έπαιζε».
«Τα τρόπαια με τον Άρη έγιναν το διαβατήριο μου για το εξωτερικό»
Ποια είναι η πιο δυνατή ανάμνηση από τη θητεία σας στον Άρη;
«Θα κρατήσω και τα τρία χρόνια. Αποκορύφωμα ήταν το τρόπαιο που πήραμε απέναντι στην Πρόκομ, ο τελικός στη Λαμία με τον Ολυμπιακό, όπου είχαμε και την εκκένωση του γηπέδου, και ο χαμένος τελικός με τον Παναθηναϊκό στη Λάρισα. Τα κύπελλα αυτά κοσμούν το σπίτι μου και έγιναν το διαβατήριο μου για το εξωτερικό.
Τη δυνατότητα αυτή μου την έδωσαν οι Στηβ Γιατζόγλου και ο τότε πρόεδρος του Άρη, Γιάννης Δαμιανίδης, που με έφεραν στην ομάδα. Θυμάμαι τις αμέτρητες συζητήσεις με τον πρώτο που μου έδωσαν εφόδια. Μόνο κέρδη αποκόμισα από τη συνεργασία με Αλεξανδρή, Μίνιτς και Μπάρτον».
Ωστόσο, δεν καθίσατε στον πάγκο ως πρώτος…
«Δεν ήμουν ποτέ αυτής της στάσης. Έφυγαν τέσσερις προπονητές αλλά ποτέ δεν έγινα πρώτος. Πιστεύω ότι ένας προπονητής πρέπει να χτίζει από την αρχή μια ομάδα. Ο βοηθός έχει άλλο ρόλο και είναι δύσκολο να γίνεις πρώτος ξαφνικά. Πρέπει να έχεις πειθαρχία και να σε ακούνε. Ειδικά για ένα σωματείο, όπως είναι ο Άρης, που αν χάσεις, χάθηκες. Συζητήσαμε με την τότε διοίκηση και θεώρησα ότι έπρεπε να μείνω βοηθός. Αυτή μου η επιλογή μου βγήκε σε καλό».
Τις ομάδες της Θεσσαλονίκης τις παρακολουθείτε;
«Ναι, φυσικά. Παρακολουθώ όλο το ελληνικό πρωτάθλημα πάντα».
Ποια η γνώμη σας; Θα μπορέσουν να γίνουν ανταγωνιστικές;
«Αν δεν υπάρξει ένας σοβαρός χρηματοδότησης και για τις τρεις ομάδες, το καρδιογράφημα θα συνεχίζεται. Οι εποχές έχουν αλλάξει, τα έξοδα τρέχουν και σώζονται χάρη στο μεράκι κάποιων ανθρώπων. Άλλο θα ήταν το αποτέλεσμα και η δυναμική τους, αν υπήρχε ένας επενδυτής. Μια κάποια λαϊκή βάση θα μπορούσε να τις σώσει. Ομάδα χωρίς σταθερή οικονομική ευμάρεια δεν μπορεί να διεκδικήσει κάτι. Είναι και οι τρεις η αχίλλειος πτέρνα του ελληνικού πρωταθλήματος. Χωρίς αυτές δεν υπάρχει πρωτάθλημα».
«Έχει χύσει κουβάδες ιδρώτα ο Γιάννης»
Μπορεί να πετύχει με Ιτούδη στο τιμόνι η Εθνική;
«Χαίρομαι που ο Δημήτρης Ιτούδης θα ηγηθεί της προσπάθειας αυτής. Οι επιτυχίες του και η μέχρι τώρα διαδρομή του είναι εχέγγυα για μια καλή πορεία της επίσημης αγαπημένης. Ταλέντο υπάρχει και ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Ελπίζουμε σε καλές ημέρες».
Η επιστροφή των «ευρωλιγκάτων» παικτών την ενισχύει;
«Φυσικά. Το σύνολο των παικτών αυτών βρίσκονται στον Ολυμπιακό και στον Παναθηναϊκό και πρέπει να υπάρξει μια ταύτιση των ενώσεων ώστε να μπορούν να παίζουν με την Εθνική. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και άλλοι καλοί παίκτες. Πρέπει να δοθούν ευκαιρίες στα νέα παιδιά που αξίζουν και να τους δείξουν εμπιστοσύνη. Έχει ταλέντο ο Έλληνας».
Ένα σχόλιο για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο
«Ο Γιάννης έχει γίνει ταυτόσημο με το μπάσκετ. Τον αναγνωρίζουν ακόμη και οι πέτρες. Δικαιούται και αξίζει ό,τι έχει πετύχει. Για να φτάσεις σε αυτό το επίπεδο, πρέπει να έχεις χύσει κουβάδες ιδρώτα. Προσπαθεί να σταθεροποιήσει την απόδοση του αυτή τη στιγμή ώστε να είναι ο νέος legend. Είναι και θα είναι ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες στο ΝΒΑ».
«Εργαλείο του προπονητή ο Στακ»
Ποιος είναι ο παίκτης που θα θέλατε να συνεργαστείτε ξανά;
«Ο Ράιαν Στακ. Δεν υπάρχει καλύτερος μαθητής. Ρωτούσε τα πάντα. Για να παίξει, έπρεπε να μάθει τα πάντα. Έδινε την ψυχή του. Τον τελευταίο χρόνο στον Άρη έπαιζε με προβλήματα στα γόνατα. Κατεβαίναμε μαζί στην Αθήνα για να επισκεφθεί ένα γιατρό και να κάνεις ενέσεις στα γόνατα πολύ συχνά. Είχε επιμονή, υπομονή και συνέπεια. Ένας άψογος επαγγελματίας. Σεβόταν τους αντιπάλους και αντίστροφα. Ένα εργαλείο για τον προπονητή.
Ο δεύτερος είναι ο Σάκης ο Καρύδας. Ήταν στα μικρότερα στρώματα. Άργησε να μπει στο επαγγελματικό κομμάτι. Μεγάλο ταλέντο, τεράστιο μυαλό και νικητής. Βέβαια, είναι και πολλοί άλλοι. Δεν κάνει ένας τη διαφορά, η ομάδα την κάνει. Έχω καλές σχέσεις με όσους έχω συνεργαστεί. Τους αγαπώ και με αγαπάνε».
Θα θέλατε να επιστρέψετε στην Ελλάδα κάποια στιγμή; Δεν σας λείπει η οικογένεια σας;
«Δεν ξεχωρίζω Ελλάδα, Ζιμπάμπουε ή ΗΠΑ. Είμαι πάντα ανοιχτός να μιλήσω με όποια ομάδα μου χτυπήσει την πόρτα. Ποτέ δεν ήμουν αρνητικός. Είναι θέμα ποιος θα σε θυμηθεί και πώς θα ταιριάξεις. Φαίνεται ότι μέχρι στιγμής δεν έχω ταιριάξει σε κανένα ρόστερ. Δουλεύω εκεί που με αγαπάνε. Φυσικά, και μου λείπει η οικογένεια μου. Η μοναξιά δεν αγοράζεται. Η ζωή είναι στιγμές και πολλές από αυτές τις έχω χάσει».