Με καταγωγή από τον Λαγκαδά Θεσσαλονίκης, έχοντας ασχοληθεί μόλις επτά χρόνια με τον στίβο, ο Κωνσταντίνος Τζούνης, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και στέφθηκε χάλκινος Παραολυμπιονίκης στον τελικό δισκοβολίας, στην κατηγορία F56 στο Παρίσι.
Mετά το τέλος τους
αγώνα αφιέρωσε το μετάλλιο στη μητέρα
του δίχως να κρύψει την τεράστια χαρά
του.
Ο Κωνσταντίνος Τζούνης, μίλησε στο Μetrosport.gr, για την επιτυχία του αλλά και τις δυσκολίες, που έχει στην καθημερινότητα του και κυρίως στις προπονήσεις. Αξίζει να σημειωθεί, πως το 2021 δεν κατάφερε να ανέβει στο βάθρο, όντας τέταρτος στη δισκοβολία αλλά μέσα από τη σκληρή δουλεία των προπονήσεων, ήρθε η πιο σημαντική διάκριση της ζωής του...μέχρι την επόμενη!
Συνέντευξη: Χρήστος Περδίκης
«Το χάρηκα πολύ το μετάλλιο»
«Είχα πολύ άγχος, παρότι το είχα κάνει στην προπόνηση. Ήξερα, πως τις βολές τις είχα. Φέτος δεν είχε τόσο πολύ ανταγωνισμό. Ίσως, αν είχε, να ήμουν λιγότερο αγχωμένος καθώς θα ήξερα, πως πρέπει να κάνω βολή...που δεν έχω ξανακάνει. Το χάρηκα πολύ το μετάλλιο και ήταν το πρώτο μου σε μια Παραολυμπιάδα. Κάθε τέτοια διάκριση είναι σημαντική. Εύχομαι κάθε αθλητής να τη βιώσει».
«Αν βρέξει στο Καυτατζόγλειο, τις πιο πολλές φόρες δεν κάνουμε προπόνηση»
«Μας παρέχεται ο χώρος στο στάδιο του Καυτατζογλείου, ωστόσο, είναι πολλές οι ομάδες και παρότι έχουμε τις ώρες μας.
Όταν βρέξει τις πιο πολλές φορές δεν κάνουμε προπόνηση, καθώς κατά κύριο λόγο ασκούμαστε σε εξωτερικό χώρο. Γυμναστήριο πηγαίνω σε έναν φίλο μου, στη Λητή Θεσσαλονίκης, που έχει προσαρμόσει τον χώρο στις ανάγκες μου. Είναι και το Flyover, οπότε λίγο δύσκολο με την κίνηση να πηγαίνω στο Καυτατζόγλειο (γέλια). Υπάρχει σεβασμός και από τους άλλους προπονητές όμως καθώς αναγνωρίζουν την προσπάθεια μας όλο τον χρόνο».
«Είναι δύσκολο το αγώνισμα μας, καθώς ρίχνουμε κυρίως με τον κορμό και τα χέρια»
«Το
δικό μας το αγώνισμα απευθύνεται στα
άτομα, που έχουν βαριά αναπηρία συνήθως.
Η πιο συχνή κατηγορία είναι ο ακρωτηριασμός
στα πόδια. Σχετικά με το αγώνισμα,
καθόμαστε σε μια αυτοσχέδια καρεκλά,
που την ονομάζουμε πατέντα και κάνουμε
κινήσεις δεξιά και αριστερά για να
πάρουμε φόρα και να αποκτήσουμε ισορροπία.
Στη συνέχεια ρίχνουμε τον δίσκο όσο
πιο μακρυά μπορούμε.
Τα πόδια βοηθάνε
ελάχιστα στην κίνηση, καθώς είναι
ουσιαστικά ακινητοποιημένα. Ωστόσο,
όπως είπα και νωρίτερα με τις πολλές
προσπάθειες το μαθαίνεις και αποκτάς
εμπειρία πάνω στο συγκεκριμένο αγώνισμα.
Υπάρχουν και κάμερες, που βλέπουν τις
περιπτώσεις σφάλματος».
«Ξεκίνησα τον δίσκο το 2017 κατόπιν παρότρυνσης της γυναίκας μου»
«Όταν ήμουν γύρω στα 24 χρονών, το 2017, μπήκα στον χώρο του στίβου για άτομα με αναπηρία. Στα 26 μου όμως και μετά την παρότρυνση της γυναίκας μου που μου είπε ότι έχω πολλή άνεση και ότι μου πάει ο δίσκος, (20 μέτρα με το ζόρι έριχνα), είπα να ασχοληθώ επαγγελματικά αφού μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα άρχισα να ανεβαίνω πολλά μέτρα στις βολές μου».