Μπήκε στη βαλβίδα, ήξερε ότι αυτή ήταν η τελευταία του προσπάθεια και ένιωθε σίγουρος ότι μπορούσε να κάνει μια καλύτερη βολή. Είχε κάνει τόση προπόνηση για να κερδίσει το εισιτήριο για τη Γαλλία και η ευκαιρία του να ανέβει στο βάθρο ήταν στα χέρια του. Έκανε το σταυρό του, πήρε μια βαθιά ανάσα και έριξε την κορίνα στα 36.85. Οι κόποι του είχαν δικαιωθεί και το ασημένιο μετάλλιο που κρεμόταν στο στήθος του ήταν μια δικαίωση των κόπων του.
Όμως, το ταξίδι του στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού τού έκρυβε ακόμη μια δυνατή στιγμή καθώς με βολή στα 11.93μ έκανε νέο ευρωπαϊκό ρεκόρ στη σφαιροβολία και χτύπησε την καμπάνα. Αυτή, άλλωστε, ήταν η διαφορά των χρυσών μεταλλίων και εκείνος είχε κατορθώσει να ανέβει στο πρώτο σκαλί του βάθρου.
Ο Θανάσης Κωνσταντινίδης επέστρεψε με δυο μετάλλια στη βαλίτσα του από την πόλη του φωτός και μίλησε στο Metrosport.gr για την εμπειρία των Παραολυμπιακών Αγώνων, την ατμόσφαιρα των Γάλλων καθώς και για τα εμπόδια και τους τοξικούς ανθρώπους που κατάφερε να αποβάλει από τη ζωή του στην πορεία της πρόκρισης. Ο Έλληνας αθλητής ξετύλιξε το κουβάρι της αθλητικής του πορείας από τις δοκιμές του στην πισίνα μέχρι και την ενασχόληση του με τη σφαίρα και την κορίνα.
Φυσικά, η συζήτηση εύλογα οδηγήθηκε στις εγκαταστάσεις και η απορία βγήκε έντονα από τα χείλη του καθώς όπως εξήγησε δεν καταλαβαίνει γιατί κάνει προπόνηση σε ένα χώρο που στερείται των βασικών (ρεύμα, νερό, πρόσβαση) ενώ εξέφρασε και το παράπονο του για τη μη αναγνώριση από το Δήμο που κατοικεί.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στο πρόβλημα υγείας του, στο πόσο αλλάζει καθημερινά η ζωή του αφού η ασθένεια τού αφαιρεί καθημερινά και κάτι αλλά και στην αγαπημένη του σύζυγο που αποτέλεσε και αποτελεί το πιο δυνατό του έρεισμα. H γυναίκα και προπονήτρια του, Δόμνα, βρισκόταν στο πλευρό του την ώρα της συνομιλίας και δεν αρνήθηκε να μας μιλήσει για τις συνθήκες προπόνησης, το αν έχουν γίνει αλλαγές λόγω της ασθένειας του στην καθημερινότητα ενώ μας εκμυστηρεύτηκε και τι του είπε μετά το τέλος των αγώνων του.
«Ευχαριστώ τους Γάλλους για την εμπειρία - Έβγαλα από τη ζωή μου ανθρώπους που ήθελαν να μου κάνουν κακό»
Τι κρατάτε από τη συμμετοχή σας στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού;
«Σαν εμπειρία ήταν ξεχωριστή. Συμμετείχα σε άλλους δυο Παραολυμπιακούς Αγώνες αλλά αυτή τη φορά, το επίπεδο ήταν πολύ υψηλό τόσο από θέμα εγκαταστάσεων όσο και από θέμα παλμού και ενέργειας. Είχε μουσική και τρομερό πάθος τόσο από τους φιλάθλους όσο και από τους αθλητές. Το κοινό ήταν θερμό όχι μόνο με τους Γάλλους αθλητές αλλά με όλους μας. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό. Ευχαριστώ τη Γαλλία και τους Γάλλους για αυτή την εμπειρία».
Τι σημαίνει για εσάς η κατάκτηση δυο μεταλλίων στους Παραολυμπιακούς Αγώνες;
«Δεν μπορώ να περιγράψω πως ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Είναι μια δικαίωση για κάθε αθλητή καθώς περνά από πολλές δυσκολίες για να φτάσει σε αυτή την επιτυχία. Τα τελευταία χρόνια έχω δουλέψει αρκετά και με τη βοήθεια της γυναίκας μου, που είναι και προπονήτρια μου, κατάφερα να πιστέψω ξανά στις δυνατότητες μου και να καταλάβω ότι μπορώ να είμαι ένας αθλητής υψηλού επιπέδου».
Ποια ήταν τα εμπόδια στη διαδρομή για το Παρίσι;
«Η αλήθεια είναι ότι ήταν μια δύσκολη περίοδος καθώς υπήρξαν πολλά εμπόδια. Άκουγα πράγματα που δεν ήταν ρεαλιστικά αλλά ευτυχώς είχα ανθρώπους να με στηρίξουν και έβγαλα από τη ζωή μου ανθρώπους που ήθελαν να μου κάνουν κακό και ήταν τοξικοί. Τα τελευταία χρόνια περάσαμε αρκετά δύσκολα, είχαμε αρκετούς τραυματισμούς αλλά καταφέραμε να φτάσουμε στο στόχο μας. Είναι μια δικαίωση των κόπων και του αγώνα που κάναμε. Δεν είμαι μόνος μου σε όλο αυτό καθώς η οικογένεια μου είναι πάντα δίπλα μου και με στηρίζει».
«Κάθε λεπτό που περνά, χάνω κάτι από τις ικανότητες μου - Ο Θεός με ευλόγησε να αρχίσω τον αθλητισμό»
Πώς άρχισε η ενασχόληση σας με τον αθλητισμό;
«Είμαι ένα άτομο με αναπηρία. Έχω μια νευρολογική ασθένεια και η αλήθεια είναι ότι κάθε μέρα που περνά, κάθε λεπτό που περνά χάνω κάτι από τις ικανότητες μου. Ο Θεός με ευλόγησε να αρχίσω τον αθλητισμό. Η ενασχόληση μου με τον αθλητισμό άρχισε ως μια μορφή αποθεραπείας για την ασθένεια που έχω. Έκανα κολύμπι αλλά μετά από καιρό δοκίμασα και σφαίρα και κορίνα».
Τι κάνετε πριν μπείτε στη βαλβίδα;
«Δεν ακολουθώ κάποια ιδιαίτερη διαδικασία. Κάνω το σταυρό μου, συγκεντρώνομαι και κάνω την προσπάθεια μου. Δεν είμαι μόνος μου τη στιγμή εκείνη, έχω μαζί μου την οικογένεια μου».
Ξεχωρίζετε κάποιον αγώνα;
«Θα ξεχωρίσω τον αγώνα που έκανα τώρα στο Παρίσι. Έγινε ένας φοβερός αγώνας, με μεγάλες επιδόσεις και κατάφερα στην τελευταία μου προσπάθεια, έκανα κάτι που ακόμη δεν έχω πιστέψει, έριξα την κορίνα και βρέθηκα στη δεύτερη θέση».
Ποιο το κίνητρο για να συνεχίσετε μετά από τόσες επιτυχίες;
«Το κίνητρο μου είναι ότι κάνω ότι αγαπάω. Είμαι ένα άτομο με αναπηρία και η δύναμη και η καθημερινή προσπάθεια είναι κομμάτι μου. Η οικογένεια μου είναι και αυτή ένα κίνητρο. Είμαι πατέρας και χαίρομαι όταν βλέπω τα παιδιά μου να με καμαρώνουν. Η αγάπη τους μου δίνει δύναμη, με κρατά ζωντανό και με στηρίζει στον καθημερινό μου αγώνα και να συνεχίσω να κάνω αυτό που αγαπώ».
«Προπονούμαι σε ένα χώρο που λείπει ο φωτισμός, το νερό και η πρόσβαση στις τουαλέτες – Έλεγα γιατί σε εμένα Θεέ μου»
Η κατάσταση των εγκαταστάσεων σας ικανοποιεί;
«Δεν έχουμε καλές υποδομές, ειδικά στη Θεσσαλονίκη όπου οι εγκαταστάσεις που μπορούν να μας φιλοξενήσουν είναι ελάχιστες έως και μηδαμινές. Δεν θα χρυσώσω το χάπι. Είμαι δημότης του Παύλου Μελά. Δεν υπάρχουν υποδομές και εγκαταστάσεις. Κάθε μέρα όλα είναι δύσκολα. Προπονούμαι καθημερινά σε ένα χώρο χωρίς τις σωστές υποδομές. Λείπουν τα βασικά, ο φωτισμός δεν ήταν και δεν είναι επαρκής, δεν υπάρχει νερό και πρόσβαση στις τουαλέτες. Ο Δήμος Παύλου Μέλα ήταν βροντερά απών, όπως και η σημερινή διοίκηση. Είναι κρίμα και άδικο γιατί από αυτόν τον Δήμο έχουν βγει πολλοί αθλητές και Ολυμπιονίκες. Δεν χρειάζεται να μας θυμούνται μόνο αν έχουμε κάποια διάκριση. Το παράπονο μου είναι μεγάλο από τον Δήμο καθώς ποτέ κανένας δεν μου είπε ένα μπράβο».
Πώς μάθατε για την ασθένεια; Τι αλλαγές έγιναν στη ζωή σας;
«Πάσχω από μια νευρολογική ασθένεια που δεν είναι εκ γενετής. Μέχρι να πάω φαντάρος δεν είχα κάτι, μετά άρχισαν να εμφανίζονται κάποια συμπτώματα. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να μου πουν τι είχαν. Έκανα εξετάσεις και μάθαμε τι ήταν. Βέβαια, στην αρχή δεν είχα κάτι εμφανές. Από τα 30 και μετά, τα σημάδια της ασθένειας άρχισαν να είναι πιο έντονα αλλά συνέχισα να δουλεύω γιατί είχα και μια οικογένεια να συντηρήσω. Έχω κάνει αρκετές δουλειές ήμουν υπεύθυνος αποθήκης σε μια εταιρεία, έχω δουλέψει βράδυ και σε πολλά μαγαζιά. Δεν το έβγαζα κάτω.
Όταν κάποια στιγμή, η επίδραση της ασθένειας έγινε πιο έντονη και δεν μπορούσα να συνεχίσω, σταμάτησα και αυτή τη στιγμή είμαι συνταξιούχος. Δυσκολεύτηκα πολύ να το αποδεχθώ. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Έλεγα γιατί σε εμένα Θεέ μου. Όμως, πάλεψα, αγωνίσθηκα και αποδέχθηκα τον εαυτό μου. Αγαπώ τον εαυτό μου. Είναι μια ύπουλη ασθένεια γιατί μπορεί τη μια στιγμή να είσαι υγιής και την άλλη να συμβεί κάτι. Πολεμάω με αυτό που έχω και θέλω να ζήσω. Είμαι ένας ενεργός πολίτης και άνθρωπος και θέλω να ζήσω όπως πρέπει και μου αξίζει».
Την προσπάθεια σας την στηρίζουν κάποιοι χορηγοί;
«Εκτός από τον Θεό και την οικογένεια μου, τους οποίους τους ευχαριστώ καθημερινά που βρίσκομαι στο πλευρό μου, έχουν στηρίξει την προσπάθεια μου και τα σούπερ μάρκετ «Σκλαβενίτης», το Κέντρο Υπερβαρικής Οξυγονοθεραπείας, Ο2 Υγεία, και οι Υπηρεσίες Φυσιοθεραπείας, Reactiv 8».
«Το ότι είμαι μεγάλος, αν είμαι, το οφείλω στη γυναίκα μου - Εκείνο το ματς με την ΑΕΚ…»
Κοιτώντας το προφίλ σας, εντόπισα μια φωτογραφία σας στο «Κλεάνθης Βικελίδης». Τι σημαίνει για εσάς ο Άρης;
«Τι να πω; Είναι μια ομάδα που παρακολουθώ από μικρός και την αγαπώ. Πάω στο γήπεδο όποτε μπορώ αλλά καταλαβαίνεις ότι λόγω της κατάστασης μου είναι λίγες οι φορές. Είναι η ομάδα μου και την υποστηρίζω».
Υπάρχει κάποιο παιχνίδι που σας έχει μείνει έντονα χαραγμένο στο μυαλό;
«Φυσικά, το παιχνίδι με την ΑΕΚ στο «Κλεάνθης Βικελίδης» που δεχθήκαμε το γκολ στα τελευταία δευτερόλεπτα. Ένα ακόμη ματς είναι εκείνο στην Ισπανία με προπονητή τον Κούπερ. Βλέπω ποδόσφαιρο αλλά αγαπώ και το μπάσκετ και έχω προλάβει και τη χρυσή εποχή του Άρη».
Ποια η στάση και η αντίδραση των παιδιών σας στους αγώνες;
«Τα παιδιά με αγαπούν, ξέρουν για το πρόβλημα μου και με στηρίζουν σε κάθε βήμα στην προσπάθεια μου. Τα στηρίζω και εγώ σε κάθε τους βήμα. Αυτό, εξάλλου, πρέπει να κάνει ένας πατέρας. Όταν έρχεται ένα μετάλλιο στο σπίτι, γίνεται χαμός. Το χαίρονται πάρα πολύ και ειδικά τώρα με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες ενθουσιάστηκαν».
Πόσο καθοριστικός είναι ο ρόλος της γυναίκας σας που συνάμα αποτελεί και την προπονήτρια σας;
«Τι να πω για τη σύζυγο μου; Ό,τι και αν πω, θα είναι λίγο. Είναι άνθρωπος που ήταν και είναι δίπλα μου σε κάθε στιγμή είτε είναι εύκολη είτε δύσκολη. Δεν με αφήνει μόνο μου ποτέ. Αισθάνομαι τυχερός που έχω αυτή τη γυναίκα δίπλα μου, μεγαλώνουμε μαζί και έχουμε αυτή την υπέροχη οικογένεια. Νιώθω τυχερός και ερωτευμένος. Λένε ότι πίσω από έναν μεγάλο άνδρα, κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα. Το ότι είμαι μεγάλος, αν είμαι, το οφείλω στη γυναίκα μου. Είναι χάρη σε εκείνη. Είναι τόσο μεγάλη και σπουδαία που πραγματικά μου δίνει δύναμη να συνεχίσω».
Ποια είναι η συμβουλή σας για τα νέα παιδιά που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα;
«Δεν είμαι καλός στο να δίνω συμβουλές αλλά κάποιος το έχει ανάγκη, θα έλεγα ως πατέρας να επιμένουν, να είναι προσηλωμένοι, να έχουν αποφασιστικότητα σε ό,τι και αν κάνουν και να ξέρουν ότι αν αγαπούν κάτι πολύ, το σύμπαν συνωμοτεί για να το πετύχουν».
Γνωρίζοντας καλύτερα τον Θανάση
Πρότυπο: «Τον εαυτό μου για την καθημερινή προσπάθεια».
Αγαπημένο φαγητό: «Μου αρέσουν τα φαγητά φούρνου, όπως τα γεμιστά».
Αγαπημένο χρώμα: «Κίτρινο, τι άλλο (γέλια)».
Ελεύθερο χρόνος: «Διαβάζω, αφιερώνω χρόνο στα παιδιά μου, πηγαίνουμε θέατρο με τη γυναίκα μου. Τις περισσότερες φορές μένω σπίτι και ξεκουράζομαι γιατί για να φτάσεις ψηλά εκτός από καλή προπόνηση, πρέπει να κάνεις και σωστή αποκατάσταση».
Γούρι: «Ένα φυλαχτό, το οποίο το φορώ πριν αγωνιστώ».
Πώς θα χαρακτήριζες τον εαυτό σου με μια λέξη/φράση: «Επίμονος γιατί δεν τα παρατάω ποτέ. Αγωνίζομαι, επιμένω και προσπαθώ για το καλύτερο. Θέλω να φτάνω στο στόχο μου όχι μόνο αγωνιστικά αλλά και στην καθημερινή μου ζωή».
«Δεν υπάρχουν τα βασικά, όπως νερό, τουαλέτα και φωτισμός. Φέτος, λόγω ζέστης έπρεπε να κάνουμε αργά τις προπονήσεις και σκοτείνιαζε»
Στο πλευρό του Κωνσταντινίδη βρισκόταν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης και η σύζυγος και προπονήτρια του, Δόμνα, η οποία δεν αρνήθηκε να μας μιλήσει για τις συνθήκες προετοιμασίας για το Παρίσι, τι του είπε αφού κατέκτησε τα μετάλλια και για το αν έχουν γίνει αλλαγές στην καθημερινότητα τους λόγω της ασθένειας.
Τι σημαίνουν για εσάς τα δυο μετάλλια και τι ακολουθεί;
«Φέτος, υπήρχαν πολλοί τραυματισμοί και η αποθεραπεία ήταν αρκετά δύσκολη. Ωστόσο, με τη βοήθεια του Θεού, πήγαμε στο Παρίσι, καταφέραμε αυτό που καταφέραμε και τώρα είναι απαραίτητη η ξεκούραση. Δεν ήμασταν σίγουροι καθώς όλα ανατρέπονται. Πίστευε πολύ στον Θεό και τον εαυτό του. Είμαστε ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, είναι μια δικαίωση για όλη τη δουλειά που έκανε αυτή τη χρονιά».
Τι του είπατε μετά το τέλος του αγώνα;
«Του είπα ότι τον αγαπώ, όπως κάθε φορά. Δεν το έχουμε καταλάβει ακόμη, είναι η αλήθεια».
Είστε ικανοποιημένη από την κατάσταση των εγκαταστάσεων; Υπάρχει πρόσβαση;
«Οι προπονήσεις είναι δύσκολες κάτω από τις συνθήκες που γίνονται. Δεν υπάρχουν τα βασικά, όπως νερό, τουαλέτα και φωτισμός. Φέτος, λόγω ζέστης έπρεπε να κάνουμε αργά τις προπονήσεις και σκοτείνιαζε. Επιλέγαμε να κάνουμε προπόνηση σε δυο γυμναστήρια για να είναι κατάλληλα προετοιμασμένος. Να φανταστείτε ότι αυτό γινόταν έξι μέρες την εβδομάδα και μόνο την Κυριακή είχαμε για ξεκούραση».
Τι αλλαγές υπήρξαν από τη διάγνωση μέχρι και σήμερα;
«Έχει αλλάξει η ζωή του, όχι η δική μας. Δυσκολεύεται περισσότερο από ότι παλαιότερα. Χειροτερεύει με το χρόνο. Εμείς είμαστε στο πλευρό του και τον στηρίζουμε. Ήταν κάτι δεδομένο το να είμαι στο πλευρό του. Είμαι περήφανη για εκείνον και βρίσκομαι στο πλευρό του κάθε στιγμή. Θεωρώ ότι είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για εκείνον. Είμαστε 28 χρόνια μαζί. Αν γύριζα το χρόνο πίσω, θα ήθελα να γνωρίζω ξανά τον ίδιο άνθρωπο. Τον γνωρίζω κάθε μέρα και καλύτερα. Είμαι περήφανη για εκείνον, όχι μόνο για τα μετάλλια αλλά για ό,τι έχει καταφέρει στη ζωή του μέχρι και σήμερα».