Ο βοηθός του Ράζβαν Λουτσέσκου, Νικολάε Κονσταντίν, παραχώρησε συνέντευξη σε μέσο της Ρουμανίας και μίλησε για τη συνεργασία με τον Λουτσέσκου, αλλά και για τις νέες αρμοδιότητές του στο προπονητικό επιτελείο του ΠΑΟΚ.
Ο Κονσταντίν εντάχθηκε στον ΠΑΟΚ, μετά την αποχώρηση του Κριστιάνο Μπάτσι, με τον Ρουμάνο τεχνικό να αφήνει τη θέση του πρώτου προπονητή στην Πετρολούλ για να γίνει βοηθός του Ραζβάν Λουτσέσου.
Για το αν νιώθει πως έκανε βήμα πίσω στην καριέρα του: «Καθόλου. Ένα μεγάλο μπροστά. Είχα την ευκαιρία να είμαι με έναν από τους καλύτερους προπονητές που είχε ποτέ η Ρουμανία και δεν έχω παρά να κερδίσω από αυτή την εμπειρία. Από όλες τις απόψεις».
Για τη διαφορά μεταξύ αυτού που έκανε Πετρολούλ και αυτού που κάνει στον ΠΑΟΚ: «Εκεί έπρεπε να κάνω πολλά πράγματα σχεδόν μόνος μου, και εδώ είμαι μέρος ενός συνόλου, καλά εδραιωμένου συστήματος, όπου έχω ξεκάθαρο κύριο καθήκον και δευτερεύοντα. Το επιτελείο του Răzvan μετρά έναν προπονητή με τους τερματοφύλακες, δύο γυμναστές, συν δύο άλλοι που βοηθούν επίσης, δύο αναλυτές βίντεο, δύο άντρες που ακολουθούν τους αντιπάλους, ένας διατροφολόγος, δύο γιατροί, τρεις ή τέσσερις φυσιοθεραπευτές. Είμαστε μια μεγάλη και καλά οργανωμένη ομάδα. Το επίπεδο οργάνωσης είναι μέγιστο εδώ».
Για το αν ήταν μεγάλη αλλαγή στην καριέρα του: «Ειλικρινά Ναι. Με τον καιρό, συνειδητοποίησα ότι η μόνη ομοιότητα μεταξύ αυτού που υπάρχει εδώ και αυτού στη Ρουμανία, όχι μόνο στη Petrolul, αλλά και σε άλλες ομάδες μεσαίου επιπέδου, είναι ότι το ποδόσφαιρο παίζεται πάντα 11 με 11. Διαφορετικά, ο πραγματικός επαγγελματισμός είναι διαφορετικός , όχι αυτό που εγώ, συμπεριλαμβανομένου του εαυτού μου, νόμιζα ότι ασκούσα στο σπίτι. Είμαστε πολύ μακριά από αυτό που πρέπει να γίνει, αλλά δεν φταίνε απαραίτητα οι προπονητές μας.
Καταρχήν δεν υπάρχουν προϋποθέσεις. Ένας προπονητής μπορεί να κριθεί αντικειμενικά όταν έχει τρεις βασικές προϋποθέσεις στη διάθεσή του: βάση προπόνησης, μισθό και ισορροπημένη ομάδα. Οποιαδήποτε απόκλιση από αυτά τα τρία πράγματα σημαίνει συμβιβασμό που τελικά θα γυρίσει μπούμερανγκ. Άλλο που σχεδόν όλοι οι προπονητές στη Ρουμανία, συμπεριλαμβανομένου και εμένα, το κάναμε, περισσότερο με την ψυχή, αλλά επειδή δεν είχαμε λύσεις. Και που όλοι πληρώνουμε κάποια στιγμή».
Για το αν είναι θυμωμένος με το ρουμανικό ποδόσφαιρο: «Όχι, καθόλου. Αλλά λέω αυτό που σκέφτομαι και όπως έχουν ανοίξει τα μάτια μου τώρα, έτσι ίσως μπορώ να βοηθήσω τους άλλους να μάθουν πώς είναι πραγματικά τα πράγματα στο κανονικό ποδόσφαιρο. Στη Ρουμανία, οι προπονητές αντιμετωπίζουν πολλά προβλήματα που δεν σχετίζονται με το τι πρέπει να κάνουν. Εδώ ο παίκτης έχει τα πάντα στη διάθεσή του και πρέπει να συγκεντρωθεί μόνο στο ποδόσφαιρο. Εάν δεν το κάνει, αυτοαποκλείεται. Αυτή είναι η μεγάλη διαφορά».
Για το αν τον εξέπληξε η πρόταση από τον Λουτσέσκου να συνεργαστούν: «Πρώτα από όλα με τίμησε. Για μένα, το να είμαι ξανά με τον Ράζβαν Λουτσέσκου είναι το πιο σημαντικό σχολείο που μπορώ να κάνω. Και όχι μόνο δεν πληρώνω, αλλά παίρνω και χρήματα γι’ αυτό. Ελπίζω να κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα γίνεται και να μείνω δίπλα του όσο περισσότερο γίνεται».
Για το αν έκλεισε το κεφάλαιο πρώτος προπονητής: «Δεν ξέρεις τι σου φέρνει η ζωή, αλλά ο κύριος στόχος μου αυτή τη στιγμή είναι αυτό που είπα. Τέλος πάντων, δεν υπήρξα ποτέ περήφανος τύπος, έχω κάνει και δουλειές χαμηλού επιπέδου, ήμουν και διευθυντής και δεύτερος, ο βαθμός μου δεν έχει πέσει σε καμία θέση και νομίζω ότι τουλάχιστον έχω αφήσει καλά δείγματα, όπου κι αν ήμουν»
Με τι εντυπωσιάστηκε περισσότερο στον ΠΑΟΚ, απάντησε: «Οι οπαδοί. Είναι κάτι αδιανόητο. Στο ματς με την Άιντραχτ, στο πλαίσιο της Conference League, πριν το ματς, ο προπονητής μετά βίας μπορούσε να κινηθεί προς το γήπεδο, λόγω του κόσμου που είχε γεμίσει τον δρόμο. Ήμουν στο παράθυρο και όταν περάσαμε από ένα βενζινάδικο, ένα αγόρι που γέμιζε άφησε την αντλία στο ντεπόζιτο του αυτοκινήτου και έτρεξε προς το μέρος μας. Σου προκαλεί εντύπωση, συνειδητοποιείς πώς νιώθουν οι παίκτες σε τέτοιες στιγμές. Και εδώ είναι ποδοσφαιριστές που ήταν σε Μίλαν, Μπενφίκα, Πόρτο, Ντιναμό Κιέβου, Λάτσιο. Είναι κάτι θεαματικό και σούπερ κίνητρο. Ο ΠΑΟΚ είναι ένας από τους συλλόγους που αναγνωρίζονται παγκοσμίως για τον φανατισμό των οπαδών του».
Για τις αρμοδιότητες εντός της ομάδας: «Οργάνωση στημένων, αμυντικών και επιθετικών φάσεων. Αυτή είναι η βασική μου ευθύνη, αλλά και εγώ, όπως και οι άλλοι συνάδελφοι, εμπλέκομαι σε ό,τι μας ζητηθεί. Είχα αμφιβολίες στην αρχή, αλλά είχα την τύχη να μπω σε μια τεχνική ομάδα όπου όλοι προσπαθούν να βοηθήσουν. Αυτό είναι φυσιολογικό, ο κύριος στόχος είναι η νίκη. Αν κερδίσουμε, είναι καλό για μένα, είναι καλό για τον Ραζβάν, είναι καλό για τους παίκτες, τη διοίκηση, τους οπαδούς, όλους. Γι’ αυτό παίζουμε, για να κερδίσουμε. Δεν συμφωνώ με αυτή την ιδέα, ότι παίξαμε καλά αλλά χάσαμε. Συμβαίνουν βέβαια και τέτοιες περιπτώσεις, αλλά διαμορφώνεται άλλη νοοτροπία με τη νίκη».
Για το αν αισθάνεται λιγότερη πίεση ως βοηθός: «Είναι σαφές ότι η κύρια πίεση είναι στους ώμους του Ράζβαν, αλλά η πίεση είναι επίσης σε εμένα και στο υπόλοιπο προσωπικό. Μη νομίζετε ότι αν κάτι πάει στραβά χτυπάω τον εαυτό μου στην πλάτη με συμπόνια. Και ούτε αυτό θα το ήθελα. Προτιμώ μια κλωτσιά στον κ@@ο για να κάνω ένα βήμα μπροστά. Ο Λουτσέσκου είναι ένας εξαιρετικά οργανωμένος τύπος. Μαζί του, αν κάτι πρέπει να συμβεί τη στιγμή x στη θέση y στο γήπεδο, τότε και εκεί πρέπει να συμβεί. Όχι στο x συν δέκα δευτερόλεπτα και στο y συν ένα μέτρο. Έχω πίεση και εδώ, δεν υπάρχει πραγματικός επαγγελματισμός χωρίς πίεση».
Για η διαφορά του ελληνικού ποδοσφαίρου με εκείνο της Ρουμανίας: «Καθαρά υψηλότερο. Μην ανησυχείτε, η League 1 (σ.σ. πρωτάθλημα Ρουμανίας) είναι χρόνια μακριά. Παίζουν δυνατά, οι ομάδες είναι σκληρές, πολλοί ξένοι και καλοί παίκτες. Δεν έχω να κάνω σύγκριση με τη Ρουμανία. Οι παίκτες δεν νοιάζονται για τους μισθούς, υπάρχουν αρκετές μεγάλες διαφορές».
Για τα παιχνίδια κάθε τρεις ημέρες: «Είναι δύσκολο, αλλά είναι όμορφο. Έχουμε ήδη παίξει 17 παιχνίδια αυτή τη σεζόν σε τρεις μήνες και έχουμε χάσει μόνο ένα. Έπαιξα δύο φορές με ομάδα από το Ισραήλ και την Κροατία και Σκωτία, αλλά και στην Φινλανδία ενώ πήγαμε και στην Αθήνα. Ήταν απαιτητικά ταξίδια, αλλά σε άριστες συνθήκες. Δεν είναι εύκολο, αλλά δίνει κίνητρο για όλους. Τι θα μπορούσες να θέλεις περισσότερο από το να έχεις αγώνες με δυνατούς αντιπάλους και γεμάτες κερκίδες; Να παίζεις και να κερδίζεις, τις περισσότερες φορές. Είναι πραγματικά υπέροχο, νιώθεις τεράστια ικανοποίηση, σημαίνει ότι κάνεις καλά τη δουλειά σου και ταυτόχρονα είσαι πάντα εν κινήσει».