Θυμάμαι πολλές φορές να λέω ότι σημασία δεν έχει ποιοι θα παίξουν, αλλά πώς θα παίξουν, αναφερόμενος στον μετά το 2019 ΠΑΟΚ. Σε έναν ΠΑΟΚ, δηλαδή, που δεν διαθέτει τους υπερπαίκτες – κολώνες, εκείνους που δεν μπορεί κανείς να διανοηθεί ότι θα μείνουν εκτός ενδεκάδας.
Αυτό δεν σήμαινε φυσικά ότι ίδιος ήταν ο ΠΑΟΚ και με Ινγκασον και χωρίς Ινγκασον, για παράδειγμα. Ούτε ότι είναι ίδιος τώρα και με Κοτάρσκι και χωρίς Κοτάρσκι, πάλι για παράδειγμα. Μέσες-άκρες, όμως, οι περισσότεροι από τους παίκτες και βρίσκονταν και βρίσκονται στο ίδιο περίπου επίπεδο. Οπότε, σε μια ενδεχόμενη λανθασμένη επιλογή του προπονητή, ή σε κάποια αδυναμία συμμετοχής ενός τραυματισμένου ή τιμωρημένου παίκτη, εκείνο που “μετρούσε” και “μέτρησε”, θετικά ή αρνητικά, ήταν όχι ποιος έπαιξε αλλά πώς έπαιξε.
Το ίδιο ακριβώς ισχύει και φέτος. Αν ανατρέξετε στους παίκτες που χρησιμοποιήθηκαν στα μέχρι τώρα πέντε ματς, θα δείτε ότι άλλη ομάδα πήρε την πρώτη πρόκριση, άλλη τη δεύτερη και άλλη, εντελώς όμως, τη νίκη επί του Αστέρα Τρίπολης. Αρα, είναι αυτονόητο: Και στις τρεις περιπτώσεις το κομβικό δεν ήταν ποιοι έπαιξαν, αλλά πώς έπαιξαν. Με τα λάθη τους, με τις αδυναμίες τους, με τις αρετές τους, με τις άτυχες, αλλά και ωραίες στιγμές τους, συνέθεσαν ένα σύνολο, δύο σύνολα, τρία σύνολα και όλα ανταποκρίθηκαν πετυχαίνοντας τον στόχο.
Τώρα, έρχεται ένας ακόμη στόχος. Η τρίτη πρόκριση, επί της Χαρτς. Προσωπικά, έχω, όπως όλοι μας, τις προτιμήσεις μου. Δεν θέλω, ας πούμε, να λείπει ποτέ ο Κωνσταντέλιας από την ενδεκάδα. Ούτε κάποιοι άλλοι παίκτες. Αλλά δεν παύω να πιστεύω ότι μεγαλύτερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα παλέψουν για την πρόκριση όσοι παίξουν και όχι ποιοι θα παίξουν. Περιμένω, λοιπόν, να ρολάρει η ομάδα, αντιμετωπίζοντας έξυπνα και αποτελεσματικά έναν… περίεργο αντίπαλο που δεν θα μοιάζει σε αγωνιστικό στιλ ούτε με την Μπειτάρ, ούτε με τη Χάιντουκ. Το ζήτημα, στην προκειμένη περίπτωση, δεν είναι η υπό μεγάλη συζήτηση δυναμικότητα της Χαρτς, αλλά ο δεδομένος εντελώς διαφορετικός τρόπος παιχνιδιού της, σε σχέση με τους αντιπάλους που συνήθως βρίσκει μπροστά του ο ΠΑΟΚ. Μπορεί, τελικά, να αποδειχθεί “εύκολη”, μπορεί όμως να αποδειχτεί και πολύ “δύσκολη” αν ο ΠΑΟΚ δεν τη “διαβάσει” καλά και αν δεν καταφέρει να βρει πάνω στο χόρτο τα “κουμπιά” της.
Προφανώς Λουτσέσκου και παίκτες θα επιχειρήσουν να ελέγξουν το παιχνίδι για να το φέρουν όσο πιο κοντά γίνεται στο αγωνιστικό στιλ του ΠΑΟΚ. Δεν θα είναι, όμως, μια απλή υπόθεση. Χρειάζεται απόλυτη προσήλωση στο πλάνο, μεγάλη προσοχή στην αμυντική λειτουργία, τεράστια εγρήγορση στο ψηλό παιχνίδι, που, παραδοσιακά, αρέσει στους Σκωτσέζους, αλλά είναι ένας τομέας στον οποίο πάσχει, μέχρι τώρα, ο φετινός ΠΑΟΚ, πολλά τρεξίματα, καλή κυκλοφορία της μπάλας, καλοί συνδυασμοί, δημιουργία ευκαιριών με ταχύτητα και επινοήσεις, αλλά βέβαια και αποτελεσματικότητα, που είναι το πιο σημαντικό απ’ όλα.
Με μια κουβέντα, λέμε πάλι το εύλογο: “ΠΑΟΚ κράτα καλά πίσω και βρες τρόπους για να πετύχεις και ένα και δύο, γιατί όχι και περισσότερα γκολ”. Λέμε όμως και ότι για να έρθει το θετικό αποτέλεσμα στο σημερινό ματς πρέπει να λειτουργήσουν στην εντέλεια όλα τα γρανάζια της μηχανής. Το καθένα στον ρόλο του, ανεξάρτητα με τη χρονική διάρκεια που θα χρειαστεί να δουλέψει.
ΥΓ. Ο παράγοντας “τύχη” είναι επίσης ζητούμενο. Μια χαρά του φέρθηκε του ΠΑΟΚ μέχρι τώρα. Ελπίζω να μην αλλάξει ρότα, γιατί στο παρελθόν τον αδίκησε κατάφωρα σε πολλές περιπτώσεις. Εχει ακόμη δρόμο για να ρεφάρει αυτή την αδικία...