Απόσπασμα από την ομιλία του κ. Κιλτίδη:
«Ομιλούμε για πράσινες και ψηφιακές επενδύσεις στον πρωτογενή τομέα σε επίπεδο εθνικό και ευρωπαϊκό. Καλόν είναι να εφαρμόσουμε το ρηθέν υπό του Αντισθένους, “αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψι». Να συνεννοηθούμε για το περιεχόμενο και να συζητήσουμε, πώς θα το πετύχουμε. Αναφύεται δε το κυρίαρχο ερώτημα, ποιο θα είναι το όφελος για τον γεωργό, την κοινωνία και το περιβάλλον.
Προφανώς, οδηγούμαστε σε αυτές τις πολιτικές όχι από νεωτερισμό, αλλά για να υπηρετηθεί η αειφορία, που ως έννοια διακηρύχθηκε από την Δασολογική Σχολή του ΑΠΘ, τον φάρο των επιστημών περιβάλλοντος, πριν από έναν αιώνα.
Εφόσον κατανοηθούν όλα αυτά, τότε στην σκέψη μου προβάλουν για την σύγχρονη πραγματικότητα δύο έννοιες Αριστοτελικής αντίληψης. Από την περί φύσεως θεώρησή του, η αποφυγή της οικοκτονίας και από την οικονομική θεώρησή του, η επιταγή της πορονομίας. Αυτές οδηγούν στην σύλληψη των πράσινων πολιτικών με εφαρμοστική και χρηστική αξία.
Καλούμαστε ως Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και ως κράτος-μέλος να ολοκληρώσουμε τις ρυθμίσεις στην άσκηση της σύγχρονης γεωργίας, για να υπάρξουν μεταρρυθμίσεις ως επένδυση πράσινων και ψηφιακών πολιτικών.
Βασική επιδίωξή μας η μείωση του κόστους παραγωγής και του περιβαλλοντικού αποτυπώματος.
Οι πρόδρομες πράσινες πολιτικές, ως ορθές πρακτικές ή ολοκληρωμένης διαχείρισης σε καλλιέργειες και εκτροφές εγκαθίστανται. Οι πράσινες πολιτικές εμπεδώνονται, όταν συνδυάζονται με ανταπόδοση. Σημαντική είναι η συμβολή των καλλιεργειών, ως καταβόθρας του CO2, που πρέπει επιτέλους να υλοποιηθεί ανταποδοτικά. Η κυκλική οικονομία στην γεωργία, ιδίως στην κτηνοτροφία, με την σύνδεση σε ενεργειακή απόδοση πρέπει να επανεκτιμηθεί.
Οι ψηφιακές εφαρμογές συνιστούν αφορμή για μια νέα εθνική στρατηγική, με εκτελεστικό βραγχίονα τις Περιφερειακές Διοικήσεις πλέον και όχι αυτοδιοικήσεις. Ευχής έργο να προκύψουν νέες συνεργατικές συλλογικότητες και να επεκτείνουν την κρατική αναφορά στις ψηφιακές επενδύσεις. Πρόδρομες ψηφιακές υποδομές δεν υφίστανται και νεωτερισμοί τύπου ΣΔΙΤ για άρδευση έχουν θέση μόνο ως κρατική επένδυση.
Συμπερασματικά: Οι πράσινες πολιτικές προκαλούν το ενδιαφέρον παραγωγών, είναι εφαρμοστέες και φιλοπεριβαλλοντικές. Οι ψηφιακές χρήζουν αμέσου υποστήριξης, από πόρους ευρωπαϊκούς ή εθνικούς με κεντρικό ή περιφερειακό σχεδιασμό. Και όλα αυτά για να μη μείνουμε σε συζητήσεις και μελέτες, που υποθήκευσαν το μέλλον της ελληνικής γεωργίας»