Ο ΠΑΟΚ έδωσε στην Τουρκία ένα ματς που κάλλιστα θα μπορούσε να είναι για το stage του CHL. Αντιμετώπισε μια ομάδα που ο προπονητής της έβγαλε τον Οσιμεν για να βάλει τον Ικάρντι. Το σημειώνω αυτό, γιατί κάποιοι εύκολα μπορεί να συμπεράνουν πως καλό είναι να ξέρουμε και το πάπλωμα και τα πόδια. Αλλά αυτό το τελευταίο, ο ΠΑΟΚ με την απόδοση του δεν μας επιτρέπει να το προτάξουμε.
Επαναλαμβάνω, ο Δικέφαλος με την εμφάνιση του, χωρίς να θέλω να προσπεράσω μια ήττα με 3-1 έστω και αν αυτό το σκορ ήρθε στο τέλος. Και αυτό απέναντι σε μια ομάδα που έχει θέσει ως στόχο την κατάκτηση του Europa. Ο ΠΑΟΚ πέρασε πολλές και δύσκολες στιγμές και αν δεν είχε τον Κοτάρσκι μπορεί να δεχόταν και περισσότερα γκολ.
Αλλά κρατώ το ότι αγωνίστηκε ως ΟΜΑΔΑ ξέροντας και ποιο είναι το πάπλωμα αλλά και ποια είναι τα πόδια του. Είναι υποχρεωμένος να κοιτάξει μπροστά και έχει κάθε δικαίωμα να ελπίζει πως μπορεί να πάρει νίκες απέναντι σε άλλους αντιπάλους και αυτό δεν είναι ευχή αλλά συμπέρασμα από τον τρόπο που αγωνίστηκε στο ματς αυτό.
Αγωνιστικά, ο Λουτσέσκου κατέβασε μια ενδεκάδα που ίσως η μοναδική έκπληξη (με δεδομένο το χρονικό σημείο που αποκτήθηκε ο παίκτης) να ήταν ο Κόλεϊ, που όμως ήταν από τους καλύτερους της ομάδας. Στο πρώτο μέρος Καμαρά και Οζντόεφ έδωσαν τις μάχες τους, γνωρίζοντας πως στα αριστερά είχαν έναν καλά κλεισμένο Τάισον και στα δεξιά έναν Ζίβκοβιτς που θυσιάστηκε για την ομάδα, πολύ απλά διότι έπαιξε ουσιαστικά ως δεύτερο δεξί μπακ.
Καλό παιχνίδι και από τον Τσάλοφ στο κομμάτι της πίεσης στο πρώτο μέρος. Όταν αρχίζει το δεύτερο μέρος με ένα αυτογκόλ και μάλιστα παίζοντας απέναντι σε μια τέτοια ομάδα που είναι η πρωτοπόρος και αήττητη στην Τουρκία, φοβάσαι μην τυχόν χαλάσει το μυαλό των παικτών και το... παρατήσουν.
Δεν το είδαμε, ισοφάρισε και αν λειτουργούσε πιο γρήγορα στη φάση του δεύτερου γκολ θα μπορούσε να το είχε αποφύγει. Αλλά όταν στο τέλος 50.000 Τούρκοι παίζουν... άμυνα σφυρίζοντας σε κάθε επαφή μπάλας από ασπρόμαυρο παίκτη, επιτρέψτε μου να το κρατήσω όχι ως το απόλυτο κέρδος αλλά ως... καύσιμο για μια συνέχεια που έχει πολλές προκλήσεις.
Για το τρίτο γκολ δεν θα πω κάτι αφού ουσιαστικά ήταν και η τελευταία φάση του αγώνα. Κλείνοντας, θέλω να γράψω δυο λόγια για τον Κωνσταντέλια. Εριχνα κλεφτές ματιές στα social media κάνοντας μετάδοση παράλληλα και για το Metropolis και διαπίστωσα μια ανθρωποφαγία για έναν παίκτη που είναι κόσμημα για το ελληνικό ποδόσφαιρο.
Προσέξτε, όχι κριτική αλλά απαξιωτικά σχόλια. Και ήρθε αυτό το γκολ της ισοφάρισης που ήταν πολύ σημαντικό για την ψυχολογία ενός παιδιού που προφανώς ακόμη μπορεί να μην έχει εκπαιδεύσει τον εαυτό του στο να μην επηρεάζεται από σχόλια, αφού το τελευταίο διάστημα διαβάζει και ακούει πολλά.
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Μπείτε στην παρέα μας στο instagram
Κάντε like στη σελίδα μας στο facebook
Εγγραφείτε στο κανάλι του metrosport.gr και του Metropolis 95.5 στο youtube