Στο Metropolis 95.5 και την εκπομπή «Τρίτο Ημίχρονο» φιλοξενήθηκε η Κατερίνα Χατζηδάκη.
Η Ελληνίδα προπονήτρια μπάσκετ μίλησε για την απόφασή της να εργαστεί στο Ιράν και συγκεκριμένα στην ομάδα της Μαχράμ.
Η κ. Χατζηδάκη περιέγραψε πώς την υποδέχτηκαν στον σύλλογο και πώς είναι η ζωή στην Τεχεράνη όπου
Αναλυτικά όσα είπε η Κατερίνα Χατζηδάκη:
Για το αν εν είναι η μόνη Ελληνίδα προπονήτρια που εργάζεται στο εξωτερικό: «Είμαι η μόνη που έχω πάει στο Ιράν. Έχουν πάει στο εξωτερικό και άλλες Ελληνίδες προπονήτριες που έχουν κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά, τους δόθηκαν η ευκαιρία, τις αρπάξανε. Νομίζω πλέον στο εξωτερικό συνεχίζει μόνο μία γυναίκα προπονητής».
Πώς αποφάσισε να πάει στο Ιράν: «Δεν ήταν εύκολη απόφαση. Υπήρχαν πολλά πράγματα που έπρεπε να σκεφτώ και να μάθω, να κάνω μία έρευνα. Δεν είναι μόνο το μπάσκετ αλλά και ο τρόπος ζωής στη χώρα. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος ενδοιασμός μου. Ρώτησα κάποιους συναδέλφους που είχαν δουλέψει εκεί είτε στο μπάσκετ είτε είχαν δουλέψει στην Τεχεράνη και μου είπαν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο αυστηρά όσο φανταζόμαστε. Σαφώς υπάρχουν περιορισμοί και κανόνες αλλά στην καθημερινότητα δεν το βιώνεις τόσο πολύ. Πέρα από τη χιτζάμπ που φοράνε οι γυναίκες και το ότι οι άνδρες δεν επιτρέπεται να φοράνε σορτσάκια, η ζωή είναι όπως στην Αθήνα. Ίσως και λίγο καλύτερα γιατί και δεν είχε και περιορισμούς λόγω κορωνοϊού».
Πώς αντιμετωπίστηκε στη Μαχράμ: «Ήμουν η πρώτη ξένη προπονήτρια που δούλεψε στο Ιράν. Δεν ήξερα τι θα βρω, με αντιμετώπισαν με τεράστιο σεβασμό. Όχι μόνο επειδή είμαι γυναίκα αλλά οποιοσδήποτε ξένος προπονητής πάει στο Ιράν για να βοηθήσει τη χώρα, θεωρείται ως ευλογία για τους Ιρανούς. Ο σύλλογος είχε εγκαταστάσεις ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Και γενικότερα το μπάσκετ στο Ιράν είναι σε πολύ έντονη φάση ανάπτυξης. Νομίζω ότι αγαπάνε πάρα πολύ το μπάσκετ, το προσέχουν, επενδύουν σε αυτό. Στο θέμα κοινωνικής κατάταξης, οι γυναίκες είναι ισοδύναμες με τους άντρες. Τις σέβονται και τις προστατεύουν πάρα πολύ τις γυναίκες. Το γυναικείο μπάσκετ στο Ιράν είναι πολύ χαμηλότερου επιπέδου από ότι το ανδρικό. Και αυτό γιατί στο ανδρικό μπάσκετ είχαν δουλέψει ξένοι προπονητές αλλά στο γυναικείο όχι. Επομένως οι πληροφορίες που είχανε, ο τρόπος προπονήσεων, η μπασκετική νοοτροπία ήταν εγχώρια.».
Αν φοράνε μαντίλα αν υπάρχει άντρας στο γήπεδο: «Ναι, φοράμε. Γενικότερα στην Τεχεράνη είναι λίγο πιο προοδευτικά τα πράγματα. Με βάση τις συζητήσεις που είχα με τις παίκτριες μου, την τελευταία δεκαετία όπως έγινε παλιά με τη φούστα που ανέβαινε το μήκος έτσι γίνεται με τη μαντίλα. Είναι στους ώμους. Εμένα είχε τύχει να μου πέσει η μαντίλα αλλά δεν μου είπαν τίποτα παραπάνω από μια απλή παρατήρηση για να την ανεβάσω».
Για την περίοδο που δούλεψε στην Χατάι στην Τουρκία και αν ένιωσε κάποιον κίνδυνο: «Όχι, ούτε καν. Ούτε περνούσε το μυαλό μας ότι ήμασταν κοντά στα σύνορα με τη Συρία, ούτε τέθηκε ποτέ θέμα ασφάλειάς μας».
Θα πήγαινε στο Ιράν αν δεν είχε δουλέψει πρώτα στην Τουρκία: «Σίγουρα πιο δύσκολα. Γιατί έχω ζήσει 5 χρόνια σε μία μουσουλμανική χώρα η οποία δεν είναι ισλαμικό κράτος όμως είναι πολύ πιο φανατικοί στη θρησκεία τους για κάποιο λόγο στην Τουρκία. Γιατί το κάνουν από ελεύθερη επιλογή ενώ στο Ιράν υπάρχει αντίδραση, τουλάχιστον στις γυναίκες από ότι έχω καταλάβει. Το ότι έζησα σε ένα μουσουλμανικό κράτος και κατάλαβα τον τρόπο λειτουργίας τους, με έκανε να πάρω την απόφαση το να τολμήσω να πάω στην Τεχεράνη».
Ακολουθήστε τη σελίδα του metrosport.gr και στο google news
Κάντε like στη σελίδα μας στο Facebook