Την τελευταία της πνοή άφησε η κορυφαία αθλήτρια στίβου της Ισπανίας, Κάρμεν Βαλέρο, σε ηλικία 69 ετών μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο. Η Ισπανίδα αθλήτρια ήταν γνωστή για τα αξιοσημείωτα επιτεύγματα της στους αγώνες ενώ υπήρξε ένα παράδειγμα θέλησης και πείσματος.
Υπήρξε μια αθλήτρια που απέδειξε ότι το αδάμαστο πνεύμα και η επιμονή μιας γυναίκας μπορεί να τη βοηθήσουν να ξεπεράσει κάθε αντιξοότητα, να την φέρουν στο ανώτατο σκαλί και να δώσουν σάρκα και οστά σε κάθε όνειρο της. Άφησε ανεξίτηλο σημάδι στον ισπανικό αθλητισμό και την κοινωνία γενικότερα εμπνέοντας τις νέες γενιές και ούσα εκείνη που επαναπροσδιόρισε τα κοινωνικά πρότυπα.
Γεννήθηκε στις 4 Οκτωβρίου του 1955 στο Καστελσέρας στο Τερουέλ αλλά μετακόμισε στο Σαμπαντέλ της Καταλανίας μαζί με την οικογένεια της. Η μικρότερη της αδερφή είχε άσθμα και οι γιατροί έκριναν απαραίτητο να αλλάξει το περιβάλλον στο οποίο ζούσε. Η μετακίνηση αυτή λειτούργησε ευεργετικά και για την Κάρμεν καθώς στο Σαμπαντέλ ερωτεύτηκε τον στίβο και βρήκε και την πρώτη της δουλειά.
Έκανε τα πρώτα της βήματα στο στίβο επειδή την παρακίνησαν οι αδερφές Χουάνα και Μαρία Σολέρ που ήταν φίλες της. Όλα άρχισαν για αστείο αλλά όσο περνούσαν οι μέρες, της άρεσε περισσότερο η προπόνηση και προσπαθούσε καθημερινά να γίνεται καλύτερη. Αργότερα, μετακόμισε στην ομάδα στίβου της Μπαρτσελόνα, όπου εκεί οι προοπτικές ήταν περισσότερες και το κίνητρο της για διάκριση μεγάλωνε ολοένα και περισσότερο.
Το τρέξιμο έγινε ανάγκη για εκείνη. Μπορεί κανείς από την οικογένεια της να μην είχε άμεση σχέση με τον αθλητισμό αλλά για την Κάρμεν έγινε τρόπος ζωής. Όταν ήταν μικρή, έκλαιγε όταν ο μπαμπάς της τής επέτρεπε να τρέξει μόλις μισή ώρα. Δεν ήταν αρκετή για εκείνη, ήθελε μια. Δεν έχανε την ευκαιρία να βάζει τα παπούτσια της και να τρέξει παντού για αυτό οι γονείς της τής είχαν βάλει ένα κουδουνάκι στο πόδι για να μπορούν να την εντοπίζουν όταν χρειαζόταν.
Ακόμη και όταν ήταν τραυματίας δεν μπορούσε να σταματήσει. Όπως είχε αποκαλύψει και η ίδια σε συνέντευξη της, κάθε φορά που έβαζε τα παπούτσια της και έδενε τα κορδόνια, ένα ρολόι άρχιζε να τρέχει μέσα της και δεν μπορούσε να σταματήσει. Κάποιες φορές φώναζε στον εαυτό της «σταμάτα, είσαι τραυματίας» για να μειώσει ταχύτητα και ένταση.
Έγινε άθελα της πρωτοπόρος
Η Βαλέρο έζησε στις δεκαετίες του ΄70 και του ’80, όπου τα δεδομένα δεν ήταν και τόσο ευνοϊκά για τις γυναίκες. Η Κάρμεν ήξερε ότι ήθελε να τρέχει και δεν μπορούσε να πατήσει φρένο. Δέχθηκε αρνητική κριτική, οι «κακές γλώσσες» πάντα είχαν κάτι να πουν αλλά εκείνη ήθελε να κάνει αυτό που αγαπούσε.
Έκλεινε τα αυτιά της, έβαζε τα παπούτσια της και έτρεχε κυνηγώντας το ακατόρθωτο. Το 1976 βρέθηκε στο Μόντρεαλ και έγινε η πρώτη αθλήτρια από την Ισπανία που συμμετείχε στους Ολυμπιακούς Αγώνες στα 800μ και στα 1500μ. Υπήρξε η μόνη Ισπανίδα που κέρδισε παγκόσμιο πρωτάθλημα cross country δύο σερί χρονιές, μια το 1976 και μια το 1977, και μάλιστα, προς έκπληξη της πλειοψηφίας των μελών της Ομοσπονδίας, η οποία δεν έδειχνε τη στήριξη της στον γυναικείο στίβο. Ανέβηκε στο πρώτο σκαλί του βάθρου στα 800μ, στα 1500μ, στα 3.000μ και στα 5.000μ ενώ αναδείχθηκε η καλύτερη εθνική αθλήτρια του 20ού αιώνα.
Θριαμβευτικό come back
Το 1981 η Κάρμεν αποφάσισε να αποσυρθεί από τον στίβο αλλά κατάφερε να μείνει μακριά από το ταρτάν για πέντε χρόνια. Επέστρεψε πιο δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό της και κατάφερε να κερδίσει το cross country για όγδοη φορά και τα 5.000 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα της χώρας.
Η Κάρμεν Βαλέρο απέδειξε ότι όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, τότε αργά ή γρήγορα θα φτάσεις στην κορυφή. Δεν έβαλε ποτέ στόχο τη διάκριση, έτρεχε απλά γιατί της έδινε ικανοποίηση. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς είχε πετύχει και μάλιστα, σε μια συνέντευξη της είχε υποστηρίξει ότι τα χρήματα δεν ήταν και τόσο σημαντικά, αφού αυτά που κέρδισε τρέχοντας ήταν περισσότερο. Τα χρήματα ήταν χρήσιμα για να μπορεί να αγοράσει ποπ κορν στον κινηματογράφο.