Η περασμένη χρονιά της έδειξε το άσχημο της πρόσωπο. Δύο τραυματισμοί την άφησαν εκτός ταρτάν για μεγάλο χρονικό διάστημα και φύτεψαν στο μυαλό της σκέψεις αποχώρησης.
Η Αναΐς Καραγιάννη με τη βοήθεια των οικείων προσώπων και του προπονητή της, μπήκε ξανά στο γήπεδο και παρότι όλα της έμοιαζαν ξένα, έχει βάλει στόχο να κάνει ένα ρεκόρ που θα μετρήσει.
Η νεαρή αθλήτρια μίλησε στο metrosport.gr για τις εξαιρετικές επιδόσεις σε Δρόμεια και Παπαφλέσσεια, τους στόχους για τη φετινή χρονιά και το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων.
Επιπλέον, αναφέρθηκε στον τρόπο που τραυματίστηκε, στην αντίδραση της όταν έμαθε ότι θα πρέπει να απέχει από αυτό που αγαπά ενώ δεν έκρυψε ότι έκανε σκέψεις να σταματήσει.
Τέλος, η κακή κατάσταση στο εξωτερικό ταρτάν του ΟΑΚΑ και η απουσία επαρκούς χρηματοδότησης δεν θα μπορούσαν να λείπουν από τη συζήτηση.
«Τρέχα, τρέχα, τρέχα»
Τερμάτισες δεύτερη στα Δρόμεια. Είσαι ικανοποιημένη από την απόδοση σου;
«Είμαι χαρούμενη γιατί δεν το περίμενα. Το πάλεψα πολύ στο τέλος, έκανα ένα ωραίο ανέβασμα και αν δεν ήταν ο αέρας, ίσως, και να έκανα ρεκόρ».
Τι έλειψε και δεν πήρες την πρώτη θέση;
«Δεν ξέρω τι έκανα. Έκανα μια πτώση στη μέση της κούρσας, για πρώτη φορά. Ίσως με χάλασε και ο αέρας. Δεν με πειράζει, είμαι χαρούμενη με την επίδοση μου».
Ο αέρας έπαιξε το ρόλο του σωστά;
«Είχε αρκετό αέρα και αυτό έπαιξε το ρόλο του. Σου χαλάει την τεχνική και το ρυθμό».
Στα Παπαφλέσσεια βελτίωσες το ατομικό σου ρεκόρ. Ήταν ο στόχος σου;
«Ναι αυτός είναι ο στόχος μου πάντα. Θέλω να κατεβάζω το ρεκόρ μου. Ένιωθα καλά και περίμενα λίγο πιο κάτω αλλά η χρονιά ήταν δύσκολη και πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω. Είμαι χαρούμενη που κατάφερα να το κατεβάσω. Έχω πολλά να βελτιώσω».
Στόχος σου είναι το ρεκόρ; Το κυνηγάς;
«Η αλήθεια είναι ότι το κυνηγάω. Μπαίνω στην κούρσα και λέω στον εαυτό μου, τρέχα, τρέχα, τρέχα (γέλια) και ό,τι βγει».
«Βαρετά τα 100 και τα 200, έκανα μια φανταστική τούμπα στο Πανελλήνιο του 2016»
Πώς αποφάσισες να ξεκινήσεις τον στίβο;
«Έκανα μπαλέτο για επτά χρόνια και κάποια στιγμή έπρεπε να αποφασίσω αν θα το κάνω επαγγελματικά ή όχι. Δεν ήθελα να το κάνω και σαν παιδί είχα αρκετή ενέργεια και έπρεπε κάπου να τη βγάλω. Έτσι, οι γονείς μου με έστειλαν στον στίβο. Με έγραψαν και στο ύψος αλλά δεν πήγα ποτέ. Δεν μου άρεσε. Είδα αυτό με τα εμπόδια και κόλλησα».
Δοκίμασες να τρέξεις και σε διαδρομή χωρίς εμπόδια ή πήγες κατευθείαν σε αυτά;
«Κατευθείαν εμπόδια (γέλια). Δεν μου αρέσαν τα 100 και τα 200. Τα θεωρώ λίγο βαρετά ενώ τα εμπόδια έχουν ένα ενδιαφέρον. Πρέπει να βρεις ρυθμό, να πηδήξεις. Με ιντριγκάρει πολύ αυτό που κάνω».
Ποιες δυσκολίες υπάρχουν;
«Σίγουρα υπάρχουν. Κάθε αγώνας είναι διαφορετικός. Δεν θα κάνεις ποτέ κάτι σταθερό. Πάντα κάτι γίνεται. Θα αργήσεις στην εκκίνηση, θα γίνει ένα λάθος στο βηματισμό σε αντίθεση, για παράδειγμα, με τα 100 που είσαι σταθερός. Σε δυσκολεύει που πρέπει να περάσεις πάνω από εμπόδια, το σώμα σου πρέπει να είναι δυνατό και να αντέχει τους κραδασμούς. Είναι κάτι έντονο».
Έχει τύχει ποτέ να πέσεις σε κούρσα;
«Έχω πέσει πολλές φορές στην προπόνηση. Σε αγώνα μου συνέβη μια φορά, στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα του 2016, που έφαγα τα μούτρα μου. Έχασα το βηματισμό μου και έκανα μια φανταστική τούμπα. Μέχρι και σήμερα με πονάει ο καρπός μου».
«Χτυπιέμαι για να ξυπνήσω, γούρι μου το ματάκι του αγοριού μου»
Πόσες ώρες προπονείσαι την ημέρα;
«Προπονούμαι λίγο. Κάνω περίπου 1.5 ώρα προπόνηση και μετά θα κάνω ενδυνάμωση. Βάρη, εμπόδια, ασκήσεις. Κάνω ό,τι κάνει ο κάθε αθλητής».
Ποιο είναι το πιο δύσκολο κομμάτι;
«Μου αρέσουν όλα πολύ. Το μόνο που βαριέμαι (γέλια) είναι τα σκέτα κομμάτια, δηλαδή τα 100άρια».
Πριν την εκκίνηση, κάνεις κάτι συγκεκριμένο;
«Δεν σκέφτομαι απολύτως τίποτα. Χτυπιέμαι σαν την τρελή για να με ξυπνήσω (γέλια). Μετά μπαίνω στο βατήρα και ότι γίνει».
Έχεις κάποιο γούρι;
«Ναι! Είναι ένα ματάκι σε κολιέ που μου έχει πάρει το αγόρι μου. Να φανταστείς το είχα ξεχάσει σε έναν αγώνα και έβαλα τα κλάματα. Το είχα βγάλει να το καθαρίσω και ήθελα να το έχω. Φοράω ή αυτό ή εκείνο που μου πήρε ο μπαμπάς μου. Δεν τα αλλάζω αυτά».
«Πήγαινα με μισή καρδιά στην προπόνηση, ένιωσα ξένη όταν επέστρεψα»
Πώς προέκυψαν οι δυο τραυματισμοί σου;
«Θεωρώ ότι φταίει το ταρτάν έξω. Μπορεί να έκανα βλακεία που έβγαινα εκεί αλλά πού να έκανα και προπόνηση; Έπαθα μια θλάση αρχικά. Χρειάστηκαν πέντε μήνες. Πραγματικά πιστεύω ότι έκανε 1000 χρόνια για να κλείσει. Μετά από ένα μήνα τραυματίστηκα ξανά, είχα οστικό οίδημα, και για ένα διάστημα έκανα μόνο ποδήλατο. Δεν πάτησα το καλοκαίρι στο ΟΑΚΑ καθόλου! Θεωρώ ότι ήρθαν από το πουθενά. Βέβαια, για να είμαι δίκαιη, είχα ένα πόνο από παλιά εκεί που έπαθα το οίδημα αλλά με ενοχλούσε λίγο κάθε χρόνο. Ε, λίγο, λίγο, έγινε το μπαμ».
Πώς αντέδρασες όταν σου είπαν ότι θα χρειαστεί να μείνεις για αρκετό καιρό έξω;
«Στεναχωρήθηκα πολύ γιατί ήταν μια χρονιά που θα μπορούσα να έχω κάνει πράγματα. Ήθελα να κάνω το Πανελλήνιο ρεκόρ Νέων, να πάω στους Ευρωπαϊκό και στους Μεσογειακούς. Ήθελα να κάνω κάτι καλό και να δείξω τις δυνατότητες μου. Μου ράγισε η καρδιά μου όταν τραυματίστηκα. Δεν πατούσα καθόλου στο ΟΑΚΑ, έχασα κιλά. Ήταν στενάχωρο».
Υπήρχε στιγμή που σκέφτηκες να τα παρατήσεις; Πού απογοητεύτηκες;
«Ναι! Φέτος, όποιον και να ρωτήσεις, θα σου πει ότι πήγαινα στην προπόνηση με μισή καρδιά. Δεν ήθελα να βγάλω την προπόνηση. Ήμουν απογοητευμένη με τον εαυτό μου, το σώμα μου, με όλα. Έδινα περισσότερο βάση στη σχολή και δεν έκανα προπονήσεις. Έλεγα ότι αν δεν τρέξω φέτος, θα σταματήσω.
Είμαι μικρή και το ξέρω αλλά σε αυτό το επίπεδο πρέπει να έχεις αγώνες, να τρέχεις, να συνηθίσει το σώμα σου. Πίστευα ότι έχασα πράγματα. Οι δικοί μου με βοήθησαν πολύ και ειδικά, το αγόρι μου ήταν εκεί δίπλα μου. Ο προπονητής μου πάντα εκεί για να με ακούει, να με στηρίζει και να βοηθά να προχωρήσω. Δεν φαντάζεσαι πόσες φορές έβαλα τα κλάματα μπροστά του. Όλοι με βοήθησαν πολύ! Έτσι, μου έδωσα μια τελευταία ευκαιρία.».
Πως αισθάνθηκες όταν μπήκες ξανα στο γήπεδο μετά τον τραυματισμό;
«Ένιωσα ξένη. Φοβήθηκα πολύ! Μπήκα στο κλειστό σε έναν αγώνα. Ίδρωνα πέντε μέρες πριν από την κούρσα. Ήμουν μούσκεμα, δεν κοιμόμουν και έτρεμα. Ήμουν φοβερά αγχωμένη».
Κόλλησες και κορωνοϊό. Πώς ήταν;
«Ήταν μια χάλια εμπειρία. Δεν το περίμενα! Ήμουν σαν σκουπίδι. Το άκουσα από πολλούς αθλητές ότι τον πέρασαν άσχημα. Με πόναγε όλο μου το σώμα, είχα πυρετό πέντε μέρες».
«Αν κάνω έξω προπόνηση στο ΟΑΚΑ, θα σπάσω τα πόδια μου»
Η σχέση σου με τον προπονητή του πώς είναι;
«Ο προπονητής μου, Γιώργος Παναγιωτόπουλος, με έχει βοηθήσει πολύ. Με ακούει πολύ, ακούει το σώμα μου. Όταν λέω ότι δεν αντέχω άλλο, με ακούει. Δεν το έχω πετύχει ξανά αυτό. Με ακούει, με καταλαβαίνει και έχουμε μια εξαιρετική σχέση. Συνεργαζόμαστε καλά. Δεν τσακωνόμαστε ποτέ.
Ειδικά την περίοδο των τραυματισμών μου ήταν εκεί. Με βοήθησε να μην σκέφτομαι αρνητικά, να σκέφτομαι ότι δεν πειράζει και ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει. Παίζουμε για τον εαυτό μας και πρέπει να το απολαμβάνουμε. Αυτό είναι το πιο σημαντικό που μου έχει πει. Έχει και δίκιο. Είμαστε αθλητές και απολαμβάνουμε αυτό που κάνουμε. Χάρη σε εκείνον, έμαθα να χαίρομαι τους αγώνες μου και δεν μου βάζω πίεση».
Είσαι ικανοποιημένη με τις εγκαταστάσεις στις οποίες προπονείσαι;
«Όχι! Δεν έχω κάνει προπόνηση σε ταρτάν έξω από το 2021, από τη χρονιά δηλαδή που τραυματίστηκα. Κάνω μόνο στο χόρτο και στο κλειστό. Είναι τραγικό. Δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα. Αν κάνω έξω, θα σπάσω τα πόδια μου. Είναι τραγικά τα πράγματα έξω! Δεν γίνεται να είναι Ολυμπιακές Εγκαταστάσεις και να είναι έτσι. Έχει αδειάσει το ΟΑΚΑ. Ελπίζουμε ότι θα αλλάξουν. Έτσι λένε τουλάχιστον. Μακάρι».
Είσαι ευχαριστημένη με τη χρηματοδότηση που υπάρχει;
«Αχ, όχι. Ήταν ένας από τους λόγους που ήθελα να σταματήσω. Σκέφτηκα ότι δίνω τόσα λεφτά για τις θεραπείες και δεν έχει αποτέλεσμα. Πιστεύω να αλλάξει. Είναι στενάχωρο γιατί βλέπεις ότι γίνεται πανικός στα άλλα αθλήματα και στον στίβο δεν παίρνουμε τίποτα ενώ προσπαθούμε τόσο. Είναι τραγικό!».
«Να κάνω ρεκόρ και να μετρήσει»
Υπάρχει κούρσα που σου έμεινε χαραγμένη στη μνήμη;
«Θυμάμαι έναν αγώνα, ήμουν 17, που ήταν για να φτάσω το όριο για το Ευρωπαϊκό των Νεανίδων. Είχα κάνει 13,94 και είχα χάσει το όριο για τέσσερα. Στεναχωρήθηκα πολύ γιατί πραγματικά είχα δώσει τα πάντα μου σε εκείνον αγώνα. Μου έχει μείνει απωθημένο!».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου;
«Να κάνω ένα ρεκόρ και να μετρήσει! Ελπίζω να πάω στο πρώτο μου Ευρωπαϊκό επιτέλους! Τις άλλες φορές κάτι συνέβαινε. Είμαι άτυχη αθλήτρια (γέλια)! Θα ήθελα και κάποια στιγμή αν πηγαίνω καλά να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Είναι το όνειρο του κάθε αθλητή. Αν πάω στους Ολυμπιακούς θα είμαι ολοκληρωμένη ως αθλήτρια!».
Tips για Αναΐς
Αγαπημένο φαγητό: «Δεν έχω, μου αρέσουν όλα αλλά τρώω μόνο κοτόπουλο με ρύζι. Έχω ένα πρόβλημα με το στομάχι μου και δεν μπορώ να φάω γλουτένη, λαχανικά και σαλάτες. Έχω ευαίσθητο έντερο από το έντονο στρες. Δεν είναι κάτι που φτιάχνεται, απλά πρέπει να προσέχεις τη διατροφή σου. Σκέψου, στους αγώνες δεν τρώω τίποτα για να μην συμβεί τίποτα».
Αγαπημένο χρώμα: «Το μπλε και το μωβ».
Έχεις κατοικίδιο: «Έχω δύο σκυλάκια γαλλικά, τα οποία τον Οκτώβρη χτυπήθηκαν από αυτοκίνητο».
Αγαπημένη ταινία: «Μου αρέσουν τα Lord of the rings και το How to train your dragon».
Ελεύθερος χρόνος: «Υπάρχει ελεύθερος χρόνος; Δεν υπάρχει (γέλια). Δεν έχω! Είμαι όλη μέρα στην τσίτα. Όταν έχω, προτιμώ να πηγαίνω με ένα βιβλίο στην παραλία».
Αγαπημένο τραγούδι: «Τα πάντα από τον Frank Ocean και το test and recognize».