Ούσα καρπός δυο πρωταθλητών, έκανε τα πρώτα της βήματα στο ταρτάν. Έβλεπε τη μαμά της να τρέχει και τα μάτια της άστραφταν κάθε φορά που έπιανε τα μετάλλια της στα χέρια. Περίμενε με αγωνία μπροστά από την οθόνη τις κούρσες της και ήταν φυσικό επακόλουθο να κολλήσει το «μικρόβιο». Το γήπεδο από βόλτα και παιχνίδι, έγινε χώρος σκληρής δουλειάς και προσπάθειας.
Η Ολύμπια Καραγιάννη μίλησε στο Metrosport.gr για την γλυκόπικρη γεύση της περσινής χρονιάς, το λόγο που δεν ευχαριστήθηκε την κούρσα στο Εαρινό παρά το ρεκόρ καθώς και τους φετινούς της στόχους. Αναφέρθηκε στους «άστοχους» τραυματισμούς της και το πώς διαχειρίστηκε το διάστημα εκείνο.
Η Ελληνίδα αθλήτρια ξετύλιξε το κουβάρι της πορείας της από τα πρώτα μικρά βήματα στο ταρτάν ως θεατής, την παιδική της ηλικίας που ήταν γεμάτη με τις κούρσες της μαμάς της και το ρόλο – κλειδί του μπαμπά της έως και τις δικές της κούρσες στα 400μ με εμπόδια. Θυμήθηκε τον πιο απρόσμενο αγώνα της καθώς και εκείνον που δεν πήρε αυτό που ήθελε ενώ στάθηκε και στη βοήθεια του προπονητή της.
Ακόμη, αναφέρθηκε στην κακή κατάσταση των εγκαταστάσεων στο Καυτανζόγλειο, το πώς επηρεάζεται η προπόνηση της και ευχήθηκε να ασχοληθεί κάποιος ουσιαστικά στο ελάχιστο με αυτό το πρόβλημα. Τέλος, μας αποκάλυψε τη δημιουργική της ενασχόληση με την κεραμική και τον ιδιαίτερο θαυμασμό που τρέφει για τη Φανή Χαλκιά.
«Θα κυνηγήσω ένα νέο ρεκόρ και το Ευρωπαϊκό – Με φοβίζει κάποιος απρόσμενος τραυματισμός»
Πώς εξελίσσεται η φετινή αγωνιστική περίοδος;
«Δεν ξέρω αν θα κατέβω στο Πανελλήνιο Κλειστού, θα το αποφασίσουμε όταν πλησιάσει ο καιρός. Πέρυσι ήταν μια ανιχνευτική χρονιά αφού ήταν η πρώτη περίοδος συνεργασίας μας με τον προπονητή μου. Φέτος, έχουμε αλλάξει πολλά πράγματα, έμαθε ο ένας τον άλλο και καθορίζουμε καλύτερα το πρόγραμμα. Έχει αρχίσει εξαιρετικά η χρονιά, οι επιδόσεις μου είναι βελτιωμένες και νιώθω καλύτερα το σώμα μου. Αρχίζω τη χρονιά πιο αισιόδοξη, έχω φτάσει στο επίπεδο που ήμουν και στοχεύω σε κάτι καλύτερο. Είμαι υγιής και αυτό είναι το σημαντικότερο».
Ποιοι οι στόχοι σου για τη φετινή σεζόν;
«Θα ήθελα να κάνω ένα νέο ρεκόρ. Θα προσπαθήσω να βρεθώ στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Δεν είναι κάτι ανέφικτο, θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό και πιστεύω ότι θα τα καταφέρω».
Νιώθω ότι το λες με φόβο. Γιατί;
«Με φοβίζει κάποιος απρόσμενος τραυματισμός. Δεν είχα σοβαρούς τραυματισμούς στην πορεία μου αλλά θα έλεγα ότι είχα άστοχους. Δεν τους περίμενα. Επισκέφθηκα αρκετούς γιατρούς και χειροπράκτες, οι οποίοι μου εξήγησαν ότι είναι μυοσκελετικό το πρόβλημα και μου έδωσαν διάφορες συμβουλές για το τι μπορούμε να κάνουμε. Ο χειροπράκτης, Σάββας Πανάγογλου, με βοηθάει πολύ. Χωρίς εκείνον, δεν θα μπορούσα να αγωνισθώ στο Πανελλήνιο πέρυσι. Πονούσα αρκετά, δεν έκανα προπονήσεις αλλά δυο εβδομάδες μετά, έβαλα ξανά τα παπούτσια και έτρεξα. Έκανα την κούρσα στο Πανελλήνιο χωρίς να πονάω».
Πώς διαχειρίστηκες ψυχολογικά εκείνο το διάστημα;
«Ήταν δύσκολο. Είχα τα πάνω και τα κάτω μου. Με βοήθησαν πολύ ο προπονητής και η γυναίκα του τόσο με τους γιατρούς όσο και με την ψυχολογία μου. Έδιωχναν μακριά κάθε αρνητική μου σκέψη. Η στήριξη τους σε συνδυασμό με την αντίστοιχη της ομάδας, της οικογένειας και του αγοριού μου ήταν ευεργετική για εμένα».
Τι γεύση σου άφησε η περσινή χρονιά;
«Ήταν γλυκόπικρη. Μετά από τέσσερα χρόνια έφτασα στο επίπεδο που ήμουν αλλά δεν ήταν ο στόχος μας αυτός. Ήθελα να κατεβάσω κι άλλο το ρεκόρ μου. Είχα κάτι τραυματισμούς με ανεξήγητους λόγους. Δεν έπαθα για παράδειγμα μια θλάση. Δυο εβδομάδες πριν το Πανελλήνιο έβγαλα ένα πρόβλημα στο ισχίο, το οποίο ήταν να βγει. Δεν ήξερα αν θα τρέξω ή όχι. Μπήκα στον αγώνα απροετοίμαστη και δεν μπόρεσα να κάνω ένα νέο ρεκόρ. Κρατάω την επίδοση μου στο Εαρινό στις Σέρρες αλλά και πάλι δεν ήταν αυτό που ήθελα. Βέβαια, ότι κατάφερα να φτάσω μετά από καιρό στους χρόνους που είχα, είναι κάτι που με ικανοποιεί».
«Έβλεπα η μαμά μου να τρέχει – Έξτρα κίνητρο όταν οι γονείς μου είναι στην κερκίδα»
Το «μικρόβιο» το κόλλησες από τους γονείς σου;
«Οι γονείς μου ήταν πρωταθλητές στίβου. Η μαμά μου έκανε 400μ και 800μ και ο μπαμπάς μου έτρεχε στον Μαραθώνιο. Η μαμά μου σταμάτησε για λίγο, όταν έμεινε έγκυος σε εμένα και στην αδερφή μου. Αποφάσισε να επιστρέψει και μας έπαιρνε μαζί της στο γήπεδο. Δεν είχαμε κοντά κάποιο άλλο συγγενικό πρόσωπο και δεν ήθελαν να μας αφήσουν σε ξένο άνθρωπο. Πηγαίναμε στο γήπεδο από αρκετές μικρές, παίζαμε και τους βλέπαμε να αγωνίζονται. Μου άρεσε ότι γινόταν εκεί και ήθελα να γίνω αθλήτρια».
Έχεις μνήμες από αγώνες της μαμάς σου; Πώς ένιωθες βλέποντας την να τρέχει;
«Θυμάμαι τη μαμά μου να τρέχει. Ήμουν ενθουσιασμένη όταν έβλεπα τις κούρσες της. Μπορεί να μην καταλάβαινα τι σήμαιναν η θέση και τα βραβεία αλλά ήταν κάτι που μου έδινε μεγάλη χαρά. Την έβλεπα και στην τηλεόραση και περίμενα ανυπόμονα να τη δείξει η κάμερα γιατί μας είχε υποσχεθεί ότι θα μας στείλει φιλιά. Επιστρέφοντας μας έφερε τα μετάλλια, τα χαρτιά της. Ήταν τόσο όμορφα. Μου άρεσε τόσο πολύ και ήταν μαγικό όταν μπήκα και εγώ στο ταρτάν».
Πώς διαχειρίστηκαν οι γονείς σου τις απουσίες λόγω αγώνων; Σου έλειπαν; Υπήρχε αυτό το συναίσθημα;
«Δεν μου έλειπε ποτέ η μαμά μου ή ο μπαμπάς μου. Ήμασταν στο γήπεδο όσο ήμασταν μικρές και όταν αυτό δεν ήταν εφικτό, οι γονείς μου φρόντιζαν να συνδυάζουν τα προγράμματα τους και τις προπονήσεις τους ώστε να μη μένουμε ποτέ μόνες μας. Είχαμε πάντα έναν από τους δυο δίπλα μας, μας εξηγούσαν τους λόγους που μπορεί να έλειπε ο ένας από τους δυο. Δεν ένιωσα ποτέ ότι μου έλειπε κάποιος από τους δυο. Η μαμά μου στεναχωριόταν που μας άφηνε και η αλήθεια είναι ότι σκεφτόταν αυτό που με ρώτησες. Είχε τη στήριξη του μπαμπά μου πάντα. Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι δεν ασχολούνται μαζί μας. Ίσα ίσα πάντα είχαμε και τους δυο μαζί. Πήραμε αγάπη και φροντίδα από τους γονείς μας».
Η παρουσία τους στην κερκίδα, ήταν έξτρα πίεση ή όχι;
«Σε πολλά παιδιά η παρουσία των γονιών δημιουργεί μια έξτρα πίεση. Σε εμένα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Πάντα ήθελα πριν το ζέσταμα, να τους δω και να τους δώσω μια αγκαλιά. Η μαμά μου είχε τόσο άγχος και κρυβόταν στην κερκίδα για να μη τη δω. Πίστευε ότι αν την έβλεπα, θα αγχωνόμουν. Ήταν και είναι χαρά για εμένα να τους βλέπω στο γήπεδο. Ήταν έξτρα κίνητρο για εμένα».
Ποια η σημαντικότερη συμβουλή των γονιών σου;
«Μου δίνουν πολλές συμβουλές γενικά. Η μητέρα μου μού τόνιζε να μην αγχώνομαι. Έλεγε πάντα ότι το άγχος το μόνο που θα σου φέρει είναι μια καταστροφή. Σε επηρεάζει πολύ και είναι κρίμα να μην μπορείς να αποδώσεις ενώ έχεις δουλέψει τόσο πολύ επειδή αγχώνεσαι».
«Δεν θα ξεχάσω το Πανελλήνιο στη Λάρισα – Δεν ευχαριστήθηκα την κούρσα στο Εαρινό πέρυσι»
Τι σε εντυπωσιάζει στα 400μ με εμπόδια;
«Πολλοί λένε ότι είναι το πιο δύσκολο αγώνισμα στο στίβο. Το 400άρι είναι δύσκολο και σκέφτονται ότι σε συνδυασμό με τα εμπόδια γίνεται ακόμη περισσότερο. Δεν έχω την ίδια άποψη. Τρέχω αυτή τη διαδρομή από μικρή, σίγουρα υπάρχει κούραση αλλά είσαι τόσο ενθουσιασμένος σε κάθε πέρασμα που δεν το σκέφτεσαι. Με εντυπωσιάζει ότι πρέπει να σκέφτεσαι σε όλη τη διάρκεια της κούρσας, το κάθε εμπόδιο. Είσαι εσύ, η κούρσα και το εμπόδιο. Είναι ένα συνδυαστικό αγώνισμα και υπάρχει ανατροπή μέχρι και το τελευταίο εμπόδιο».
Σκέφτηκες να δοκιμάσεις το απλό 400άρι;
«Δεν μου αρέσει καθόλου το απλό 400άρι. Όσες φορές έχω τρέξει, δεν μου άρεσε. Πολλοί υποστηρίζουν ότι θα ήμουν καλή στα 800μ αλλά δεν μου αρέσουν οι μεγάλες αποστάσεις. Θα ήθελα να δοκιμαστώ στις πιο μικρές και η αλήθεια είναι ότι όταν δοκίμασα 60μ και 100μ με εμπόδια πήγα πολύ καλά. Μου άρεσε. Πέρυσι ήθελα να τα συνδυάσω στο Πανελλήνιο αλλά είχα τους τραυματισμούς και δεν το έκανα. Ίσως, φέτος, καταφέρω να συμμετέχω και στο 400άρι με εμπόδια και σε κάποια μικρότερη απόσταση».
Δοκίμασες κάποιο άλλο αγώνισμα, εκτός από τα δρομικά;
«Μικρή είχα δοκιμάσει και μήκος και είχα αρκετά καλά άλματα. Ήμουν ανάμεσα στα εμπόδια και στο μήκος αλλά μου άρεσε να τρέχω. Τα εμπόδια ήταν και είναι μεγαλύτερη πρόκληση για εμένα».
Υπάρχει κάποια «απρόσμενη» κούρσα;
«Δεν θα ξεχάσω το Πανελλήνιο στη Λάρισα το 2019. Επέστρεψα μετά από δυο κακές χρονιές μου, δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο στόχο, ήθελα να κάνω μια καλή κούρσα. Ήμουν σε όλη τη διάρκεια της κούρσας δεύτερη και στα τελευταία δύο εμπόδια, δεν ξέρω τι συνέβη (γέλια), βρήκα δυνάμεις από το πουθενά και έκανα μια φοβερή αλλαγή, την οποία δεν θυμάμαι ότι την έκανα (γέλια), και στο νήμα έφτασα μαζί με την Κιάφα. Το χρονόμετρο έδειχνε το όριο για το Ευρωπαϊκό και οι δυο είχαμε τρομερή αγωνία για το ποια ήταν πρώτη. Πήρα την πρώτη θέση και το εισιτήριο της πρόκρισης. Ήταν κάτι τόσο απρόσμενο ειλικρινά».
Ποια ήταν η χειρότερη σου στιγμή στη μέχρι τώρα πορεία σου;
«Ο περσινός αγώνας μου στους Εαρινούς. Έκανα το ρεκόρ μου αλλά δεν ήμουν χαρούμενη στον τερματισμό μου. Είχα βγει δεύτερη αλλά είχα φτάσει στο ρεκόρ μου. Ένιωθα ότι ήμουν εκτός αγώνα, σα να μην ήμουν εγώ. Ένιωθα τόσο περίεργα. Ήθελα κάτι καλύτερο γιατί σωματικά ήμουν πολύ καλά. Δεν ευχαριστήθηκα καθόλου την κούρσα μου».
«Δεν υπάρχει θέρμανση, το ταρτάν δεν είναι καλό, δεν έχουμε ιατρείο – Ελπίζω να μας ακούσει κάποιος και να κάνει την ελάχιστη προσπάθεια»
Πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος του προπονητή σου στην εξέλιξη σου;
«Ο προπονητής μου, Νίκος Χαλάτσης, με έχει βοηθήσει πολύ τόσο αγωνιστικά όσο και ψυχολογικά. Πάντα είχα τη στήριξη της οικογένειας μου αλλά στις προπονήσεις, που για εμένα είναι το πιο δύσκολο κομμάτι, με βοηθά πολύ εκείνος. Ο προπονητής μου κάθε μέρα έρχεται με καλή διάθεση, με ένα μεγάλο χαμόγελο και σου δημιουργεί και εσένα το κίνητρο να συνεχίσεις να βελτιώνεσαι. Πάντα ρωτάει πώς είμαι σωματικά και ψυχολογικά και προσαρμόζει την προπόνηση ανάλογα με την απάντηση. Είναι σημαντικό αυτό. Ακόμη και στις κακές μου ημέρες, μου φτιάχνει τη διάθεση και μου δημιουργεί τη θέληση να προσπαθήσω για το καλύτερο».
Πού προπονείσαι; Πόσο ικανοποιημένη είσαι με τις εγκαταστάσεις;
«Κάνω προπονήσεις στο Καυτανζόγλειο. Δεν ξέρω πως να στο περιγράψω. Είναι σε άσχημη κατάσταση το γήπεδο. Υπάρχει έλλειψη σε αρκετά πράγματα και προσαρμόζουμε την προπόνηση μας με ό,τι έχουμε. Οι προπονήσεις τον χειμώνα είναι πιο δύσκολες καθώς δεν υπάρχει θέρμανση στο κλειστό και συνήθως ο συνωστισμός είναι μεγάλος. Δεν επιλέγω να προπονούμαι στο κλειστό γιατί το ταρτάν του δεν είναι καλό και βγάζω προβλήματα. Κάνω προπονήσεις μόνιμα έξω.
Δεν έχουμε ιατρείο, μηχανήματα για τις θεραπείες και την αποκατάσταση μας. Τα μηχανήματα που υπάρχουν, υπολειτουργούν και για αυτό οι αθλητές καταφεύγουν σε εξωτερικούς γιατρούς. Τα βάρη της Εθνικής ομάδας έχουν βελτιωθεί. Στο βοηθητικό το ταρτάν είναι καλύτερο και για αυτό το επιλέγουμε. Στο κεντρικό, δεν είναι σε καλή κατάσταση και φαντάσου ότι έγιναν εργασίες πριν δυο χρόνια. Προπονούμαστε με ό,τι έχουμε. Μακάρι να βελτιωθεί η κατάσταση. Ελπίζω απλά να μας ακούσει κάποιος και να κάνει την ελάχιστη προσπάθεια. Όσο κίνητρο και να έχεις, σου δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα και το ερώτημα γιατί να συνεχίσω».
Πόσο επηρεάζει τις προπονήσεις σας η απουσία κλειστού;
«Είναι μεγάλο πρόβλημα η απουσία κλειστού. Δεν μπορεί ο αθλητής έξω στο κρύο να βάλει την ένταση στην προπόνηση του, την οποία θα έβαζε μέσα. Όσοι στοχεύουν στον κλειστό, φεύγουν έξω για προετοιμασία. Δεν μπορούν, όμως, όλοι να το κάνουν αυτό. Γιατί να το κάνεις αυτό; Γιατί να μην μπορεί η χώρα σου να στο προσφέρει αυτό; Κάποιοι επιλέγουν να κάνουν την προετοιμασία τους κάπου αλλού λόγω κλίματος αλλά κάποιοι στρέφονται προς άλλες χώρες των Βαλκανίων απλά γιατί υπάρχουν καλές κλειστές εγκαταστάσεις».
Τι αλλάζει στις ημέρες της εμμήνου ρύσεως;
«Δεν έχω δύσκολη περίοδο. Είμαι τυχερή σε αυτό το κομμάτι. Κάποιες φορές πονάω περισσότερο στη δεύτερη ημέρα. Μια φορά μόνο δεν κατάφερα να κάνω προπόνηση εξαιτίας περιόδου. Οι ημέρες περνάνε ομαλά. Η αλήθεια είναι ότι το είχα ένα φόβο μήπως μου τύχει σε κάποιο αγώνα αλλά κατάλαβα ότι δεν με επηρεάζει σε τόσο μεγάλο βαθμό. Νομίζω ότι είμαι από τις τυχερές σε αυτό το κομμάτι (γέλια)».
Τι θα ήθελες να βελτιώσεις αγωνιστικά;
«Θα ήθελα να βελτιώσω την ταχύτητα μου. Δεν το είχα δουλέψει τόσο πολύ αλλά φέτος έχουμε επικεντρωθεί σε αυτό και βλέπουμε ότι με βοηθάει πολύ».
Εκτός στίβου, με τι ασχολείσαι;
«Έχω τελειώσει ΤΕΦΑΑ και έχω κάνει μεταπτυχιακό στη Αθλητική Διοίκηση και στην εξέλιξη της. Έχω κάτι στο μυαλό μου αλλά ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν θα ακολουθήσω αυτό ή κάτι άλλο».
Γνωρίζοντας καλύτερα την Ολύμπια
Πρότυπο: «Τους γονείς μου έχω ως πρότυπο. Μια άλλη αθλήτρια που θαυμάζω είναι η Φανή Χαλκιά. Είχα ζήσει από κοντά την κούρσα της στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 και θυμάμαι το τελευταίο 100άρι της κούρσας της. Με είχε εντυπωσιάσει τόσο πολύ. Επειδή είναι φίλες με τη μαμά και τον μπαμπά μου, την έχω ζήσει και από κοντά και η αλήθεια είναι ότι θαυμάζω το χαρακτήρα και τον τρόπο σκέψης της».
Αγαπημένο φαγητό: «Παστίτσιο»
Αγαπημένο χρώμα: «Μωβ»
Αγαπημένο τραγούδι: «To Dani California των Red Hot Chili Peppers. Μου θυμίζει την αδερφή μου, που την αγαπώ πολύ»
Αγαπημένη σειρά/ταινία: «Φόβος ενστίκτου»
Κατοικίδιο: «Έχω δυο σκυλάκια και ένα γατάκι»
Ελεύθερος Χρόνος: «Φτιάχνω κατασκευές και πίνακες. Τον τελευταίο καιρό έχω αρχίσει να ασχολούμαι με την κεραμική»
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου με μια λέξη/ φράση; «Τσαμπουκαλού (γέλια). Έτσι με λένε συχνά οι άνθρωποι που έχω γύρω μου. Αυτός κάποιες φορές είναι καλό και άλλοτε κακό».