To να κοροιδευόμαστε μεταξύ μας και να προσπαθούμε να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας είναι εύκολο. Πολύ πιο δύσκολο είναι να αναγνωρίζουμε την πραγματικότητα. Αυτό που συμβαίνει στην αληθινή ζωή και όχι στις ψευδαισθήσεις και τους ευσεβείς πόθους μας.
Ο Παναθηναϊκούλης “έγινε” πάλι ξαφνικά Παναθηναϊκάρα. Τρίτος. Και μπήκε για τα καλά στο παιχνίδι του τίτλου. Γιατί; Γιατί νίκησε τον Παναιτωλικό χάρη κυρίως στην εύνοια της τύχης που, παραδοσιακά, τον συνοδεύει. Προπονηταράς ο Βιτόρια. Επιτέλους ένας κανονικός προπονητής, που αξιοποιεί την ποιότητα των παικτών του Παναθηναικού. Επιτέλους αυτή η ομάδα παίζει το ποδόσφαιρο που μπορεί να παίξει. Μ' αυτά βαυκαλίζονται από το βράδυ της Κυριακής οι πράσινοι.
Αποθέωση Μεντιλίμπαρ και παικτών στον Ολυμπιακό. Φρενίτιδα ενθουσιασμού για το 4-1 επί της ΑΕΚ. Η Ολυμπιακάρα είναι ήδη το ακλόνητο φαβορί για τον τίτλο, άσε που πάει με φόρα να σηκώσει μία ακόμη ευρωπαϊκή κούπα. Μ' αυτά βαυκαλίζονται από το βράδυ της Κυριακής οι ερυθρόλευκοι. Δεν μπορούν ή δεν θέλουν να δουν ότι η ομαδάρα τους κέρδισε το πρώτα της ΑΕΚ με τρία από τα τέσσερα γκολ ευγενική δωρεά από τους αμυντικούς της. Τα αυτογκόλ της ΑΕΚ τα ονόμασαν “φοβερή εμφάνιση” του Ολυμπιακού.
Στην ΑΕΚ, βέβαια, δεν τους “παίρνει” να πουν τίποτε. Αυτό έλειπε. Αλλά όσο κι αν θέλουν όλοι οι κιτρινόμαυροι να διατυμπανίζουν ότι αγαπούν και στηρίζουν τον Αλμέιδα, το σύννεφο της αμφισβήτησης άρχισε πάλι να γίνεται πυκνό.
Στον Αρη πήραν το μάθημα που λέει “χωρίς διάρκεια δεν πας πουθενά” και αν το “μετρήσουν” σωστά μόνο καλό θα τους κάνει. Γιατί τον τελευταίο καιρό, με πρωτοπόρο στη βαθμολογία τον Αρη, ο μόνος που έλεγε ότι η πρωτιά δεν σημαίνει τίποτε και ότι κανείς δεν πρέπει να πετάει στα σύννεφα ήταν ο Μάντζιος. Ολοι οι υπόλοιποι είχαν ήδη πάρει το Πρωτάθλημα...
Πάμε τώρα και στον ΠΑΟΚ. Ο οποίος απέφυγε μια ακόμη “αυτοκτονία” με την οποία φλέρταρε επίμονα και έφυγε με τους τρεις βαθμούς από ένα γήπεδο στο οποίο παραδοσιακά δυσκολεύεται. Ανακουφιστική αυτή η νίκη, πολύτιμη βαθμολογικά, βελτιώνει τη βαριά ατμόσφαιρα που είχε δημιουργηθεί, γεννά κάποια αισιοδοξία για τη συνέχεια, δίνει την ελπίδα ότι η ομάδα όντως θα πορευτεί από εδώ και πέρα με τη σωστή νοοτροπία και το ομαδικό πνεύμα που ζητάει ο Λουτσέσκου, είναι αξιέπαινη η αντίδραση που έβγαλαν όλοι οι παίκτες μετά την ψυχρολουσία του 1-0, αλλά μέχρι εκεί. Γιατί όλοι είδαμε ότι, παρά την καλή αντίδραση, παρά την καλή νοοτροπία, παρά το ομαδικό πνεύμα, παρά το μονότερμα που έπαιξε σε όλο το ματς τον Αστέρα, ΕΜΦΑΝΙΣΕ ΑΚΡΙΒΩΣ ΤΙΣ ΙΔΙΕΣ ΓΝΩΣΤΕΣ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ. Αυτές που λίγο έλειψε να τον υποχρεώσουν, για μια ακόμη φορά, σε ήττα ή σε ισοπαλία. Δέχτηκαν ένα γκολ από μια ομάδα που δεν δημιούρησε καμία καλή φάση και σκόραρε μόνο χάρη στο δώρο του Μιχαηλίδη, ενώ έχασαν ένα σωρό ευκαιρίες να “καθαρίσουν” από νωρίς το παιχνίδι και να το τελειώσουν δια περιπάτου χωρίς κανένα άγχος.
Ξέρετε, μπορεί κανείς να θριαμβολογεί τώρα και να τους επαινεί όλους, αλλά τι θα λέγαμε αν ο Ντελί απέκρουε το σουτ του Ντεσπόντοφ και δεν έστελνε την μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του και αν δεν βρισκόταν ο από μηχανής Θεός Μπάμπα να πετύχει με το δεξί το δεύτερο γκολ; Ενα από τα δύο να μη συνέβαινε, τα περί αντίδρασης, περί νοοτροπίας και περί ομαδικότητας θα πήγαιναν περίπατο. Θα έμενε η γκάφα του Μιχαηλίδη και η ανικανότητα των παικτών του ΠΑΟΚ να βρουν δίχτυα. Οπότε, ας περιμένουμε να δούμε τη συνέχεια, ας μη γίνουμε κι εμείς... ευθρόλευκοι, πράσινοι και κιτρινόμαυροι και ας ευχηθούμε μαζί με το ομαδικό πνεύμα να βρουν ορισμένοι παίκτες επιτέλους τον καλό εαυτό τους. Γιατί εγώ είδα στο ματς της Τρίπολης να είναι πάλι ορισμένοι ωσεί παρόντες. Οπως ο Μουργκ, για παράδειγμα, από τον οποίο το έχω συνηθίσει βέβαια, αλλά όπως και ο Ζίβκοβιτς, που είναι κομβικός και από τα πρώτα βιολιά του ΠΑΟΚ. Οπως και όλοι οι φορ που έχει καταντήσει πλεόν κακόγουστο ανέκδοτο η αδυναμία τους να σκοράρουν.
ΥΓ. Για να μην αδικήσουμε τον Τσάλοφ, συμμετείχε ουσιαστικά στο να επιτευχθεί η ανατροπή. Και για να μην αδικήσουμε την ομάδα, ναι, έκανε μια πολύ καλή εμφάνιση. Αλλά, είπαμε: Χωρίς καν ευκαιρία του αντιπάλου, δέχτηκε πάλι γκολ. Και τις δικές της τις πέταξε πάλι άδοξα. Μόνο στο ωραίο σουτ του Οτο “μίλησε” η ατυχία. Στις άλλες περιπτώσεις, ήταν κάκιστη η εκτέλεση.