Χρόνια ολόκληρα τώρα, αδυνατώ να καταλάβω γιατί πρέπει, κάθε φορά που οι αγρότες διεκδικούν κάτι, η κατάσταση να φτάνει στα άκρα και αντί μέσα από μια διαπραγμάτευση να φτάνουν σε μια συμφωνία με την κυβέρνηση, να βγάζουν τα τρακτέρ στους δρόμους, να διακόπτουν την κυκλοφορία, επί μέρες να υπάρχουν κινητοποιήσεις.
Φταίνε οι κυβερνήσεις -διαχρονικά- που δεν τους ακούνε, δεν συμμερίζονται τα προβλήματά τους, δεν θεωρούν λογικές τις διεκδικήσεις τους και τους κλείνουν την πόρτα, υποχρεώνοντάς τους να αντιδράσουν με σκληρό τρόπο;
Φταίνε οι αγρότες που έχουν παράλογες απαιτήσεις, που ζητάνε πράγματα τα οποία είναι εκτός πραγματικότητας και οι κυβερνήσεις σκέφτονται πως αν τους κάνουν το χατίρι θα ανοίξουν μία... κερκόπορτα που θα επιτρέψει και σε άλλες επαγγελματικές τάξεις να έχουν παρόμοια υπερβολικά αιτήματα;
Δεν ξέρω τι ισχύει. Αν είναι το ένα ή το άλλο, ή ένας συνδυασμός των δύο προαναφερθέντων. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρόκειται για μία κατάσταση η οποία επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, με τον ίδιο σχεδόν τρόπο, απασχολεί όχι μόνο τους αγρότες και τις οικογένειές τους, αλλά τους πάντες στην χώρα.
Για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ένα θέμα το οποίο "παίζει" στα ΜΜΕ, αρχικά, με πολύ έντονο τρόπο, το κλείσιμο των δρόμων δυσκολεύει τη ζωή πολλών που ταλαιπωρούνται αφάνταστα στις μετακινήσεις τους, υπάρχει η αίσθηση ότι η σκληρότητα των αντιδράσεων παίζει το ρόλο της ώστε στο τέλος οι αγρότες πάντα να παίρνουν αυτό που θέλουν κι ότι μάλλον ευνοημένοι είναι παρά αδικημένοι.
Οι ίδιοι οι αγρότες, βέβαια, ισχυρίζονται ότι δεν κάνουν τίποτε περισσότερο απ' το να δίνουν μάχες για τα αυτονόητα και για να μην καταστραφούν οικονομικά, ζητώντας από όλες τις άλλες επαγγελματικές τάξεις να τους καταλάβουν και να τους συμπαρασταθούν.
Το ζήτημα, ωστόσο, είναι ότι θα πρέπει κάποια στιγμή να βρεθεί ένας άλλος, πιο ορθόδοξος τρόπος διεκδίκησης, υπό την έννοια ότι για να πετύχει τον στόχο της σε όσα διεκδικεί μια τάξη επαγγελματιών, δεν θα πρέπει να γίνεται άνω-κάτω η χώρα, ούτε να επηρεάζεται η καθημερινότητα των υπόλοιπων εργαζομένων, οι οποίοι δεν είναι υποχρεωμένοι να υπόκεινται σε μια άνευ προηγουμένου ταλαιπωρία, όσο διαρκούν οι κινητοποιήσεις.