Φαίνεται ότι ο… θεός του ποδοσφαίρου δεν παρασύρθηκε από τη μεσημεριανή ραστώνη αλλά παρέμεινε άγρυπνος φρουρός για την απονομή δικαιοσύνης. Γιατί θα ήταν εξαιρετικά άδικο για τον Αρη να έφευγε από τη Λεωφόρο με οτιδήποτε άλλο πλην των βαθμών της νίκης, έστω κι αν έχασε το έδαφος κάτω από τα πόδια του για κάμποσα αγωνιστικά λεπτά και χρειάστηκε να κάνει μία ακόμη ανατροπή για να «φωνάξει» ποιος πραγματικά διαθέτει καλύτερη ομάδα.
Γιατί επίσης, ακόμη κι όταν ο Παναθηναϊκός βρήκε τον τρόπο να σκοράρει στην πρώτη (ουσιαστικά) ευκαιρία του στο παιχνίδι, αυτό έγινε στο διάστημα κυριαρχίας του Αρη και σίγουρα κόντρα στη ροή του παιχνιδιού. Ηταν προϊόν επίσης του παρατεταμένου ντεφορμαρίσματος του Τζέιμς Τζέγκο το οποίο φαίνεται από την αντίδραση που έχουν οι «κίτρινοι» στην transition άμυνα καθώς από το 6αρι περιμένεις να είναι πιο αποτελεσματικό.
Προφανώς ο Αρης αξιοποίησε στο έπακρο την αποβολή του Μαουρίτσιο, τον βόλεψαν απίστευτα οι αλλαγές του Λάζλο Μπόλονι καθώς φρόντισε να αναδείξει το πρόβλημα της ομάδας του στη μεσαία γραμμή με την αντικατάσταση του Βιγιαφάνες, κυρίως όμως ο Ματέο Γκαρσία μπήκε άλλος παίκτης στο γήπεδο. Ο Αργεντίνος έπαιξε 10αρι και από εκνευριστικά κακός στο πρώτο ημίχρονο, (επιτέλους) κουβάλησε τον ρόλο του ηγέτη στο δεύτερο καθώς όλα περνούσαν από τα πόδια του. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο της ανατροπής με την εξιλέωση του Μάνου και με το τελικό 1-2 να μην είναι ενδεικτικό της πραγματικής εικόνας του παιχνιδιού καθώς θα μπορούσε να είχε έρθει και… τετράμπαλο, αν οι «κίτρινοι» ήταν στοιχειωδώς αποτελεσματικοί στην τελική προσπάθεια.
Αλλά αυτός είναι ο φετινός Αρης. Μια ομάδα που δεν αξιοποιεί ούτε το 10% των πραγματικών ευκαιριών της αλλά σοβαρή και συνεσταλμένη, σε σημείο να… κόβει γλώσσες όταν αυτές τεντώνουν μετά από ένα κακό αποτέλεσμα. Οπότε, σας ξαναμπούν μες το στόμα κι ας περιμένουν το επόμενο αρνητικό αποτέλεσμα.