Ένας
ψυχωμένος και σοβαρός δικέφαλος,
υποχρέωσε τους αλαζόνες να επιστρέψουν
στο λιμάνι με κατεβασμένα τα κεφάλια.
Άνετη και θριαμβευτική επικράτηση με
δύο γκολάρες του Αντρίγια.
Την ίδια μεγάλη αγωνία αν θα του βγουν δηλαδή
οι διαφοροποιήσεις που αποφάσισε ο
Πάμπλο, σαφέστατα ο κόουτς την μοιράστηκε
και με τους οπαδούς της ομάδας. Ολοι –
μηδενός εξαιρουμένου – είχαν το σχετικό
καρδιοχτύπι, από τη στιγμή που σε αυτόν
τον αγώνα ο χαρακτηρισμός καθοριστικός,
ομολογουμένως δεν φτάνει από μόνος του
για να δώσει την πραγματική του διάσταση.
Ξεκινώντας από το ποιος ήταν ο αντίπαλος μέχρι όλες τις παραμέτρους που τον αφορούσαν, υπήρξε μια απόσταση την οποία την κάλυπτε ένα ολόχρυσο τρίβαθμο. Ως εκ τούτου ο Πάμπλο ήθελε και έπρεπε να δικαιωθεί με τις κινήσεις που θα άγγιζαν την κρισιμότητα του, με τη συνολική προσπάθεια κατάθεσης ευψυχίας και σοβαρότητας. Θα λέγαμε πως ο χθεσινός ΠΑΟΚ είχε αρκετά στοιχεία από όσα προαναφέραμε. Αν ήταν κάπου κρυμμένα ή βρισκόντουσαν σε ληθαργική κατάσταση, αυτό θα φανεί στη διάρκεια.
Τόσο στη μάχη της διεκδίκησης του κυπέλλου, όσο και στην αντίστοιχη αποστολή που αφορά την ευρωπαϊκή του συμμετοχή. Αφήνοντας όμως στην άκρη εικασίες και συγκυρίες και μένοντας στα όσα είδαμε και ζήσαμε χθες, μπορούμε να καταλήξουμε και σε μια άποψη η οποία σίγουρα ξεφεύγει κάπως, αλλά ακουμπάει και αγκαλιάζει τον ψυχισμό όλων των ΠΑΟΚτσήδων. Οι οποίοι αυτή την ταπεινωτική «υποταγή» του ευρωπαϊκού μεγαθηρίου και τρόμου την βλέπουν με μια ιδιαίτερη οπτική.
Σαν μια επίσκεψη κάποιων αλαζόνων σε ένα ποδοσφαιρικό «ναό», η οποία επίσκεψη κατέληξε σε μια γονικλισία, σε ένα ταπεινό προσκύνημα, συγχρόνως όμως και σε μία υποχρέωση να φιλήσουν με σεβασμό το χέρι εκείνου, ο οποίος αποδείχθηκε εκτελεστής χωρίς έλεος (Αντρίγια Ζίβκοβιτς). Απλά πράγματα πέραν όλων των άλλων τα οποία αφορούν το αγωνιστικό κομμάτι της χθεσινής μεγάλης νίκης. Είναι αλήθεια πως ο ΠΑΟΚτσήδικος ψυχισμός ήταν χαμοπατημένος έως τώρα. Χθες το βράδυ ορθώθηκε και πήρε τη θέση του έτοιμος να συμπορευτεί με την ομάδα σε ότι δύσκολο ακολουθεί.
Τσαλαπατώντας λοιπόν τον Ολυμπιακό, ο ΠΑΟΚ δείχνει πως έχει μέσα του ακόμη τη φλόγα αλλά ίσως όχι τα ανάλογα κίνητρα. Κακά τα ψέμματα γιατί αυτό είναι μια αλήθεια που πιθανότατα της έχουν κάποιοι γυρίσει την πλάτη. Πολλά λοιπόν τα οφέλη, ξέχωρα από την αγωνιστική τιμωρία της ομάδας η οποία έχει βάλει τάμα και σκοπό να εξοντώσει τον ΠΑΟΚ. Άπειρες συνομωσίες, θρασύτατες προσβολές και βρώμικες συκοφαντίες, δυστυχώς είναι τα φαντάσματα που ακολουθούν σε μόνιμη βάση την ομάδα του λιμανιού.
Δυο κουβέντες και για την εικόνα της ομάδας: Κατά γενική ομολογία ήταν πολύ καλή, έως εξαιρετική. Σοβαρό και πειθαρχημένο το βασικό σχήμα με νέες ανεβασμένες ταχύτητες, με διαρκείς διεκδικήσεις στις μονομαχίες, με κερδισμένα πολλά ριμπάουντ, όλα αυτά όχι απλά δυσκόλεψαν τους... ανίκητους (κατά Τσουκαλά) παικταράδες του δαφνοστεφανομένου, αλλά και τους υποχρέωσαν να παραδεχθούν την ανωτερότητα των γηπεδούχων (δηλώσεις Μαρτίνς).
Σε ατομικό επίπεδο ο Πασχαλάκης τα πήγε καλά. Εξαιρετικός ο Μπάμπα, δραστήριος ο Ροντρίγκο με κάποια κενά όμως αμυντικά. Συνεργάστηκαν με επιτυχία - αυτή την φορά – Κρέσπο και Ίνγκασον. Πολύ καλή απόδοση από τον Αουγούστο, βελτιωμένος ο Σβαμπ, μεγάλος μαχητής ο Σφιντέρσκι, εμφανέστατη η ποιότητα του Ελ Καντουρί. Πάνω από όλους κι από όλα όμως ο τρομερός Αντρίγια Ζίβκοβιτς, «ένας κίλερ χωρίς έλεος», που υποχρέωσε τους αλαζόνες να του φιλήσουν με σεβασμό αλλά και με βαριά καρδιά το χέρι. Ευχόμαστε αυτός ο ΠΑΟΚ να έχει και συνέχεια.