Τα είπαμε χθες. Να τα πούμε και σήμερα. Τα περί βαθμού δυσκολίας του κυριακάτικου αγώνα του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναϊκό, στην Αθήνα. Είναι ο υψηλότερος στην τρέχουσα αγωνιστική περίοδο. Το… ύψος του υπερβαίνει κι εκείνον με τη Χάιντουκ, στο Σπλιτ. Η δε, ήττα του Παναθηναϊκού από την ΑΕΚ, στη έδρα του, καθιστά τον βαθμό δυσκολίας ακόμη υψηλότερο!
Στον αντίποδα του γεγονότος αυτού, καθώς περί τέτοιου πρόκειται, είναι ένα άλλο. Η κατάσταση του ΠΑΟΚ. Κι η αγωνιστική αλλά κυρίως, η ψυχολογική του κατάσταση. Επιτρέψτε μας μάλιστα, να θεωρούμε την ψυχολογική καλύτερη από κάθε άλλη φορά. Όσο για την αγωνιστική; Θεωρούμε πως ακόμη οικοδομείται.
Βλέποντας… Μελετώντας, για να λέμε την πάσα αλήθεια, τις αντιδράσεις των παικτών του ΠΑΟΚ στις αλλαγές, εύκολα μπερδεύαμε… Ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Ήταν τόσο θερμός ο εναγκαλισμός των μεν, με τους δε. Ήταν τόσο πλατιά τα χαμόγελά τους που εάν «πάγωνε» η εικόνα της αλλαγής. Και δεν γνωρίζαμε ποιοί έπαιζαν και ποιοι ήταν στον πάγκο, δε θα προβλέπαμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Όταν πλέον, στον ΠΑΟΚ έδει διευρυνθεί εντυπωσιακά ο ορίζοντας της ενδεκάδας.
Μπήκε ο Κωνσταντέλιας. Βγήκε ο… Αστερίξ, ο Τάισον! Πέραν του ό, τι – καθ’ ημάς τουλάχιστον – δεν ήταν τυχαία αυτή η επιλογή αλλαγής (έργο Λουτσέσκου. Χριτς, χρατς…), ο ενθουσιασμός αμφοτέρων δεν ξεχώριζε εισερχόμενο κι απερχόμενο. Ο εναγκαλισμός τους ήταν ιδιαίτερα θερμός. Ανάλογη ήταν η εικόνα και στην αλλαγή Σαμάτα με Τζίμα…
Είναι εντυπωσιακά εξαιρετική η ψυχολογική κατάσταση του ΠΑΟΚ. Αυτή είναι η αίσθηση από την εικόνα την οποία βλέπουμε εμείς. Υπό την πίεση της νίκης στα ενενήντα λεπτά ενός αγώνα, ο ΠΑΟΚ ως ομάδα είναι ένα σώμα, μια ψυχή. Με κυρίαρχες σταθερές τον «κάπτεν» Βιεϊρίνια, τους παίκτες «σάρκες εκ σαρκός» του ΠΑΟΚ αλλά και ξένους… Ξένους μόνον στα διαβατήρια, όπως ο Ζίβκοβιτς κι οΣβάμπ επί παραδείγματι.
Αυτή η κατάσταση είναι ό, τι καλύτερο, θα προσδοκούσε ο ΠΑΟΚ στην περίοδο της εκ νέου οικοδόμησης του. Είναι ιδανική συνθήκη αλλά και προοπτική στερεής κι αποδοτικής λειτουργίας της ομάδας του σε αυτήν την ιδιαίτερα ρευστή περίοδο εκ νέου οικοδόμησης του. Στην οποία μάλιστα, ο ΠΑΟΚ επιχειρεί συνάμα, να μείνει σε βεληνεκές επιτυχούς στόχευσης τίτλων.
Αν και ως πρώτιστος στόχος θα έπρεπε ήδη, να έχει ήδη ανακοινωθεί και να τεθεί επίσημα, η εν νέου οικοδόμηση του. Με «υλικά» αυτή τη φορά από τα πάνω ράφια…
Σε αυτή την επί του παρόντος – με προοπτικές μέλλον, φυσικά – κατάσταση ψυχολογικής ευφορίας, επιβάλλεται η αναφορά στον Τσιγγάρα. Σαρξ εκ σαρκός του ΠΑΟΚ. Στόμα έχει, μιλιά δεν έχει. Αδικηθείς κατά κόρον πέρυσι. Αναδειχθείς εφέτος. Αστείρευτο ταλέντο. Αθόρυβος αλλά παραγωγικότατος. Καταθέτης ψυχής σε κάθε αγώνα… Άγγιξε κι έπαλε ευαίσθητες χορδές φίλων του «δικέφαλου» με τα δάκρυα του στην αγκαλιά του «κάπτεν» Βιεϊρίνια.
Ο Τσιγγάρας φόρεσε για πρώτη φορά το περιβραχιόνιο του «κάπτεν». Αυτή η… ευλογία, επειδή περί τέτοιας πρόκειται, τον συγκλόνισε. Την προσδοκούσε; Την ονειρευόταν; Τη φανταζόταν; Την στόχευε; Ό, τι και να έκανε, συγκλονίσθηκε. Και συγκλόνισε με το ξέσπασμά του στην αγκαλιά του αρχηγού του. Έμεινε για πάντα, χαραγμένη, αυτή η στιγμή μεγαλείου (αυτό είναι η ευλογία του περιβραχιονίου του αρχηγού) στην Τούμπα, στην μνήμη των ΠΑΟΚτσήδων…
Σε αυτήν την κατάσταση, σε μία ιδανική – εάν θέλετε - ψυχολογική κατάσταση, ο ΠΑΟΚ προετοιμάζεται για τον δυσκολότερο μέχρι τώρα, αγώνα του στην τρέχουσα περίοδο…