Γράφει ο Θάνος Μπούζας
Είναι ένα απόλυτο απόφθεγμα του τι έχουμε ζήσει μέσα στα γήπεδα πολλά-πολλά χρόνια. Όπως κάθε τι απόλυτο έχει και τις εξαιρέσεις του. Είμασταν παρόντες σε πολύ βάρβαρα επεισόδια τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Όσο όμως γινόμασταν μάρτυρες τέτοιων επεισοδίων, όσο μιλούσαμε ακόμη και μ΄ αυτούς που τα προξένησαν, διαπιστώναμε ότι το γήπεδο είναι απλά ένας χώρος. Είναι λίγοι -όπως προαναφέραμε -εξαιρέσεις- οι οποίοι θα προσπαθήσουν να κάνουν κακό σ’ ένα αντίπαλο επειδή χάσανε άδικα. Είτε το «άδικα» προέρχεται από την εμφάνιση είτε από λάθη της διαιτησίας.
Η πιο τρανταχτή απόδειξη στα παραπάνω είναι ότι συνήθως τη βία την χρησιμοποιούν ή και την απολαμβάνουν στην Ελλάδα, οπαδοί -υποτίθεται- των πιο μεγάλων ομάδων, που τους ευνοούν οι διαιτητές. Εμείς από την πλευρά μας έχουμε καταλάβει κάτι διαφορετικό. Κάτι που υπάρχει στο εξωτερικό σε ευρεία έκταση και το γνωρίζουν οι υπεύθυνοι τήρησης της τάξης.
Για παράδειγμα στην Αγγλία όλοι βλέπουμε ότι στα γήπεδα κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού που σημειώνονται ακόμη και τεράστιες αδικίες , πολύ σπάνια διαπιστώνουμε επικίνδυνες οπαδικές αντιδράσεις. Όλοι εμείς που δε ζούμε στην Αγγλία μνημονεύουμε την Μάργκαρετ Θάτσερ που το πέτυχε. Κι όμως οι Άγγλοι αρκετών μεγάλων και μικρών ομάδων δίνουν ραντεβού σε άσχετα μέρη προκειμένου να ασκήσουν βία σε μέγιστο βαθμό. Σε μια παραλία, σ’ ένα συνηθισμένο μέρος.
Για μα μην πει κάποιος ότι αυτά τα φανταζόμαστε μπορεί να παρακολουθήσει την Αγγλική ταινία που περιγράφει τους χούλιγκαν στη Μ. Βρετανία. Συμπερασματικά αυτό που δεν έχουμε καταφέρει σε σχέση με τους ξένους που εμφανίζονται ακόμη και με άλογα στα γήπεδα, είναι ότι δεν εξοβελίσαμε τη βία από τα δικά μας γήπεδα για να την στείλουμε κάπου αλλού.
Και εννοούμε σε απόλυτο βαθμό όπως συμβαίνει στην Αγγλία. Πρέπει να ομολογήσουμε ωστόσο ότι η βία και δω στην Ελλάδα άρχισε να αναπτύσσεται επικίνδυνα , εκτός αγωνιστικού χώρου , τις τελευταίες δυο δεκαετίες. Την «επικύρωσαν» με τον χειρότερο , για μας, τρόπο ορισμένοι ξένοι ¨πολίτες¨ που μετακόμισαν στην χώρα μας.
Αυτοί συνενώθηκαν με τους Έλληνες χούλιγκαν και δημιούργησαν σε 4-5 ομάδες-τις μεγαλύτερες- επικίνδυνο στράτευμα. Μπορεί να είναι ακροαριστεροί, ακροδεξιοί, «φίλοι του προέδρου», όμως ο κίνδυνος και το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Άτομα έτοιμα να δείρουν, να μαχαιρώσουν, να κλέψουν ή και να σκοτώσουν αυτόν που επιθυμούν. Σ
την Γαλλία (Μαρσέιγ) , στην Γερμανία (Κολωνία) στην Ιταλία σε πολλά ταμπλό υφίστανται ομάδες πολιτών που χρησιμοποιούν το ποδόσφαιρο για να εκφράσουν την αδυναμία της ψυχής τους και το μίσος που έχουν…για τους άλλους. Βρεθήκαμε σ΄ αυτές τις χώρες και δυστυχώς ο κάθε χούλιγκαν εκτός από μίσος και επίδειξη δύναμης μπορεί να είχε κι άλλο λόγο. Το κράτος τον αγνοεί σαν πολίτη, όπως στην Μασσαλία που μας τα είπαν οι ίδιοι οι οπαδοί. Είναι κρίμα!! Τι όμως; Να μην μπορούμε να παρακολουθήσουμε ένα ματς ή που υπάρχουν τέτοιοι οπαδοί;
Αύριο η συνέχεια για την Ελλάδα.