Συμφωνώ απόλυτα με τον κ. Γαλαμάτη ότι δεν επρόκειτο για “μια απλή πολιτική διευθέτηση”, για ένα... ρουσφέτι, δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο.
Οποιος το προσεγγίζει έτσι, βλέπει το δέντρο και χάνει το δάσος. Διότι, στην περίπτωσή μας το... δάσος είναι πράγματι, όπως σωστά, κατά την άποψή μου, το αναδεικνύει ο κ. Γαλαμάτης “το υπόδειγμα που αναδείχθηκε και πρέπει να επικρατήσει στη Θεσσαλονίκη”.
Ποιο είναι αυτό το υπόδειγμα; Μα, φυσικά, το “η κοινή δράση πολλών και διαφορετικών συνιστωσών: φίλοι της ομάδας, επιστήμονες, ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο, βουλευτές όλων των κομμάτων, υπουργοί, παλιοί και νέοι αθλητές, σε μια υποδειγματική πορεία συνεργασίας και αλληλοϋποστήριξης, διατύπωσαν το αίτημα με σαφήνεια και υπέδειξαν τη λύση, μέχρι την τελευταία της λεπτομέρεια, μέχρι και το σχέδιο της προτεινόμενης ρύθμισης γραμμένο λέξη λέξη”.
Δεν υπάρχει αντίστοιχο παράδειγμα κοινής δράσης για την επίτευξη ενός στόχου που αφορά στην Θεσσαλονίκη, τουλάχιστον, τα 35 τελευταία χρόνια που, σε ό,τι με αφορά, θυμάμαι. Οχι μόνο για τον αθλητισμό. Γενικά...
Ο διχασμός που... τρώει τα σωθικά της πόλης, τα ανόητα οπαδικά τείχη που υψώνονται και το μόνο που καταφέρνουν είναι να κρατάνε... φρεναρισμένη τη Θεσσαλονίκη, για πρώτη φορά παραμερίστηκαν. Και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό.
Τόσο εντυπωσιακό που να είναι καθαρή... αυτοκτονία αν αυτή η κατάκτηση της πόλης με αφορμή την σωτηρία του Ηρακλή, δεν αποτελέσει υπόδειγμα για την Θεσσαλονίκη, όπως λέει ο Γαλαμάτης.
Υπόδειγμα διεκδικήσεων σε αθλητικό, κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό επίπεδο. Αυτή η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε, αυτός ο άλλος δρόμος που για πρώτη φορά περπατήθηκε, πρέπει να αποτελέσουν πιλότο για κάθε επόμενη διεκδίκηση, για κάθε επόμενο δίκαιο αίτημα. Οι λαϊκισμοί, οι χουλιγκανισμοί, οι διχαστικές στρατηγικές, δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα για την Θεσσαλονίκη.
Αντιθέτως, η ένωση των δυνάμεων, οδήγησε στην ομόφωνη ψήφιση ενός άρθρου νομοσχεδίου στη Βουλή. Για πρώτη φορά.
Αυτή η επιτυχία δεν γίνεται να μην αποτελέσει οδηγό για το μέλλον της πόλης...