Στο φινάλε έγινε θρίλερ, αλλά το αποτέλεσμα ήταν δίκαιο, καθώς ο ΠΑΟΚ ήταν ανώτερος, ήταν η ομάδα που στο δεύτερο ημίχρονο δημιούργησε αρκετές ευκαιρίες, ήταν άτυχος στο γκολ που δεν “μέτρησε” για ελάχιστα χιλιοστά και θα ήταν εκτός ποδοσφαιρικής λογικής να μην κερδίσει τους τρεις βαθμούς. Κι αυτό είναι που έχει τη μεγαλύτερη σημασία τελικά. Οι τρεις βαθμοί. Αλλά, όπως είπε και ο Λουτσέσκου, προτιμότερο θα ήταν το 1-0, παρά το 2-1. Που σημαίνει ότι ο ΠΑΟΚ δεν έπρεπε να δεχτεί το γκολ από τους 10 του Ατρόμητου, γιατί δεν γίνεται πάντα να έχει το θρίλερ την ευνοική γι’ αυτόν κατάληξη που είχε χθες. Πάντως, σημασία έχει και κάτι άλλο. Η απόδοση του ΠΑΟΚ ήταν σαφώς καλύτερη και από τα τρία προηγούμενα επίσημα παιχνίδια.
Οι παίκτες του άρχισαν το ματς με τον τρόπο ακριβώς που είχε ζητήσει ο Λουτσέσκου. Κατοχή και κυκλοφορία της μπάλας με ελεγχόμενο ρίσκο για να μην κινδυνεύσουν από τις αντεπιθέσεις του Ατρόμητου. Το ευτύχημα ήταν ότι, πριν συμπληρωθεί το πρώτο δεκάλεπτο, έπεσε ένα πέναλτι από τον ουρανό, με το χέρι του Χατζηισαία στη διεκδίκηση της μπάλας με τον Ινγκασον. Ο Κούρτιτς δεν αστόχησε και έτσι ανταμείφθηκε η υπεροχή του ΠΑΟΚ από το πρώτο δευτερόλεπτο του αγώνα, έστω κι αν μέχρι τότε δεν είχε προκύψει κάποια ενδιαφέρουσα φάση.
Η συνέχεια βρήκε τον ΠΑΟΚ στο ίδιο μοτίβο, με πολύ καλή οργάνωση αμυντικά και με πίεση στα καρέ του Ατρόμητου, αλλά, αν εξαιρέσει κανείς την περίπτωση που ο Τόμας αντί να πλασάρει από καλή θέση προσπάθησε να ντριπλάρει τον Γιαννιώτη και έχασε την μπάλα, δεν δημιούργησε άλλες ευκαιρίες στο πρώτο ημίχρονο. Οχι γιατί αμυνόταν άριστα ο Ατρόμητος, αλλά γιατί έλειψε η ατομική προσπάθεια και από τον άξονα και από τα πλάγια, όπως έλειψαν και οι εύστοχες μεταβιβάσεις και σέντρες.
Ο ΠΑΟΚ έδειχνε ότι δεν θα κινδυνεύσει να δεχτεί γκολ, αλλά το ζητούμενο για το δεύτερο ημίχρονο ήταν να πετύχει ο ίδιος και άλλα για να σιγουρέψει τη νίκη του. Το 2-0 δεν έγινε ούτε με τον Τόμας που απέτυχε να πλασάρει από κοντά, ούτε με την κεφαλιά του Κουλιεράκη που έφυγε άουτ, ούτε με την εξ επαφής κεφαλιά του Ζίβκοβιτς που απέκρουσε ο Γιαννιώτης χωρίς ούτε ο ίδιος να καταλάβει πώς, ενώ ο Ατρόμητος προσπαθούσε να πρεσάρει ψηλά, να παίξει ποδόσφαιρο και να ανοιχτεί για να γίνει κι αυτός απειλητικός, χωρίς, πάντως, να τα καταφέρνει.
Ακολούθησε μία σέντρα-σουτ του Νάρει που εξουδετέρωσε με δυσκολία ο γκολκίπερ του Ατρόμητου και, μπαίνοντας στο τελευταίο 10λεπτο, ο Τσαούσης, με μια εντυπωσιακή προσπάθεια, κέρδισε την αποβολή του Κιβρακίδη με δεύτερη κίτρινη κάρτα. Λίγο μετά, δεν “μέτρησε” το γκολ του Ολιβέιρα γιατί το VAR συνέλαβε για χιλιοστά σε θέση οφ σάιντ τον Μπίσεσβαρ, ο Κοτάρσκι κράτησε το 1-0 σε ωραίο φάουλ του Μουνίθ, αλλά στις καθυστερήσεις “χτύπησε” πάλι μια από τις γνωστές κατάρες που καταδιώκουν αλύπητα τον ΠΑΟΚ. Εντελώς από το πουθενά, οι παίκτες του Ατρόμητου έπαιξαν… βόλει στην περιοχή του ΠΑΟΚ, δεν βρέθηκε κανείς να αποκρούσει και ήρθε ένα δικό του παιδί, ο Τζοβάρας, να στείλει την μπάλα στα δίχτυα. Γνωστή ιστορία. ΤΟ έκαναν τόσοι και τόσοι άλλοι πρώην παίκτες του ΠΑΟΚ σε βάρος του ΠΑΟΚ…
Μεγάλο το σοκ και πολύ μεγάλη η αδικία, σύμφωνα με όλη την εικόνα του αγώνα. Αλλά στο τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων εμφανίστηκε η θεία δίκη για να απονείμει δικαιοσύνη και, μάλιστα, με εξαιρετικά θεαματικό τρόπο. Φαρμάκι η σέντρα του Ζίβκοβιτς, απίθανο το σουτ του Νάρει από πολύ πλάγια θέση και… χαμός στην Τούμπα. Φαίνεται ότι έτσι έπρεπε να γίνει για να νιώσει ο κόσμος έντονες συγκινήσεις και μεγάλη χαρά...
ΥΓ. Πάρα πολύ καλή ήταν η απόδοση τόσο του Τσαούση, όσο και του Κουλιεράκη. Φαίνεται ότι θα είναι τα πρώτα κέρδη στο “χτίσιμο” της ομάδας με αρκετούς νεαρούς.