Aν δει κανείς τη μίνι σειρά του Netflix για τον Φατίχ Τερίμ θα καταλάβει πολλά για την προσωπικότητά του και την αξία του ως προπονητής. Ο άνθρωπος ήταν σπουδαίος ποδοσφαιριστής και έγινε ακόμη πιο σπουδαίος προπονητής, κάτι που πιστοποιείται από τους τίτλους που κατέκτησε με τη Γαλατά Σαράι και από τις επιτυχίες της Εθνικής Τουρκίας.
Εκείνο που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση είναι ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί με τους παίκτες του. Είναι πανέξυπνος, έχει φιλοσοφήσει τα πάντα γύρω από τη ζωή και το ποδόσφαιρο και ξέρει πώς να πείσει τους παίκτες να πιστέψουν στις δυνατότητές τους και να αγωνιστούν και για την πάρτη του, πράγμα που είναι το δυσκολότερο από όλα. Νιώθω ότι, τελικά, αυτό δίνει την πιο ακριβή εξήγηση για το επίτευγμά του να γίνει η νούμερο 1 αγαπητή αθλητική περσόνα στην πατρίδα του.
Τα σχέδια που κατέστρωσε για κάποια πολύ κρίσιμα ματς άλλες φορές “βγήκαν” και άλλες όχι. Οι επινοήσεις του από τον πάγκο στη διάρκεια των αγώνων άλλες φορές πέτυχαν και άλλες απέτυχαν. Οι μέθοδοι, όμως, με τις οποίες κρατούσε τους παίκτες πάντα σε εγρήγορση, με μαχητικό πνεύμα, με αυτοπεποίθηση και με τον καλώς εννοούμενο εγωισμό τους στα κόκκινα, ήταν εξαιρετικές.
“Κάντε με υπερήφανο” φώναζε στα αποδυτήρια λίγο πριν βγει η ομάδα στον αγωνιστικό χώρο. Πολύ συχνά αυτές ήταν οι τελευταίες λέξεις του για να τους ντοπάρει ψυχολογικά και συναισθηματικά. Κανείς προπονητής δεν τολμάει αυτού του τύπου την προσέγγιση αν δεν ξέρει ότι οι παίκτες του τον λατρεύουν. Και για να λατρέψουν έναν προπονητή οι παίκτες, σίγουρα εκείνος ξέρει πώς να συμπεριφερθεί για να κερδίσει την εκτίμηση, τον σεβασμό, την αγάπη τους. Αν αυτό το πετύχει και στον Παναθηναικό πριν αρχίσουν τα πλέι οφ, βλέπω από τώρα τον πιο επικίνδυνο ανταγωνιστή του ΠΑΟΚ στην προσπάθεια για την κατάκτηση του τίτλου. Οσο για το Κύπελλο, ούτε συζήτηση. Τα ματς του ΠΑΟΚ με τον Παναθηναικό είναι ένας πρόωρος διπλός τελικός.
Προφανώς, έχω αναγνωρίσει, όπως φαντάζομαι και όλοι όσοι είδατε τη σειρά, την ομοιότητα με τον Ραζβάν Λουτσέσκου. Είναι και ο Ρουμάνος τεχνικός του ΠΑΟΚ εξπέρ στην επικοινωνία με τους παίκτες και στον τρόπο με τον οποίο τους διαχειρίζεται συναισθηματικά και ψυχολογικά. Και οι δύο, όπως κάθε έξυπνος προπονητής, δίνουν πολύ μεγάλη βαρύτητα σ' αυτόν τον τομέα, ακριβώς επειδή έχουν τη δύναμη να καταλάβουν ότι αυτό είναι το κυριότερο προσόν το οποίο πρέπει να διαθέτουν και να αξιοποιούν. Ολες οι ιδέες τους για τα συστήματα και τις στρατηγικές στους αγώνες εξαρτώνται από την ανταπόκριση των ποδοσφαιριστών. Για να ανταποκριθούν, όμως, οι παίκτες πρέπει να εμπνέονται από τον προπονητή τους. Να το μεγάλο μυστικό της επιτυχίας κάθε καταξιωμένου προπονητή.
Να σας πω και κάτι άλλο; Βλέποντας τον Τερίμ να μιλάει, να αφηγείται, να εξηγεί, να συνοφρυώνεται, να γελάει, τον συμπαθείς. Τον αισθάνεσαι κοντά σου. Νιώθεις ότι είναι ένας άνθρωπος με τον οποίο πολύ ευχαρίστως θα έκανες παρέα και θα περνούσες μια χαρά μαζί του. Και, εδώ που τα λέμε, η στάση του στα ελληνικά γήπεδα, από τότε που ήρθε, είναι άψογη. Με μεγάλο σεβασμό στον αντίπαλο προπονητή και την αντίπαλη ομάδα. Και με παραδοχή της ανωτερότητας του αντιπάλου. Κορυφαίο παράδειγμα η δήλωσή του μετά το πρόσφατο ΠΑΟΚ-Παναθηναικός 2-1. Σας τη θυμίζω και πείτε μου αν διαφωνείτε: "Δεν αξίζαμε να κερδίσουμε σήμερα. Δυστυχώς δεν παίξαμε καλά. Θα μπορούσαμε στο τέλος βέβαια να πάρουμε την ισοπαλία, αλλά γεγονός είναι ότι δεν παίξαμε καλά. Δεν μου άρεσαν αρκετά πράγματα στην ομάδα μου. Οι απουσίες ποτέ δεν είναι δικαιολογία. Επρεπε να παίξουμε καλύτερα. Όσο ο Παναθηναϊκός παίζει με 11 παίκτες, δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε ως δικαιολογία τη λέξη απουσίες".
ΥΓ. Παρ' όλα αυτά, εξακολουθώ να περιμένω αν, σε βάθος χρόνου, οι προσφιλείς στον Τερίμ “α λχημείες” στο κοουτσάρισμα, θα ωφελήσουν ή θα βλάψουν τον Παναθηναικό, ευχόμενος φυσικά να συμβεί το δεύτερο. Ιδωμεν...
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης