Ενα καλοκαιρινό απόγευμα του 1989 μού λέει ο Γιάννης ο Χαρισούλης, στα γραφεία του “ΕΘΝΟΥΣ”, όπου δουλεύαμε μαζί: “Ελα, πάμε στα γραφεία του Ηρακλή. Ηρθε παίκτης από τη Γιουγκοσλαβία”. Πολύ κοντινή η απόσταση, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, σε τρία λεπτά ήμασταν εκεί. Περιμέναμε λίγο και κάποια στιγμή εμφανίστηκαν ο Νίκος ο Παναγόπουλος, κορυφαίος παράγοντας του Ηρακλή, που ήξερε και σέρβικα και ένας κοντός τύπος, με πολύ μαλλί, ξερακιανός, που με την πρώτη ματιά σε ανάγκαζε να σκεφτείς… “μπαλαδόφατσα”.
Κύριοι, ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Δεκάρι από τα λίγα. Τον πήραμε από τη Ραντ. Μόλις πριν από λίγο υπέγραψε και τελείωσε η μεταγραφή. Οφείλω να σας πω, γιατί μου έκανε πολύ μεγάλη εντύπωση, ότι από τη στιγμή που δέχτηκε την πρότασή μας και προέκυψε η προοπτική να έρθει στην Ελλάδα, άρχισε να μαθαίνει ελληνικά. Εφερε μαζί του ένα σωρό βιβλία για να μάθει τη γλώσσα. Βάζω στοίχημα ότι σε τρεις μήνες θα μιλάει και θα συνεννοείται μια χαρά”.
Εννοείται ότι αν βάζαμε το στοίχημα θα το χάναμε. Ο Ιβάν όντως έμαθε τάχιστα ελληνικά, δείχνοντας σεβασμό απέναντι στον εαυτό του, στη νέα ομάδα του, στη χώρα στην οποία ήρθε να παίξει ποδόσφαιρο και στη μεγάλη πρόκληση στην καριέρα του. Αλλά αυτό ήταν απλά το κερασάκι της τούρτας για εμένα σ’ αυτή τη σύντομη συνάντηση γνωριμίας που είχα μαζί του χάρη στο βαρύ πυροβολικό του ρεπορτάζ του Ηρακλή (και όχι μόνο) που λεγόταν Χαρισούλης. Γιατί από τη συνέντευξη που του πήρε φάνηκαν αρκετές άλλες αρετές του. Η κυριότερη; Πανέξυπνος. Φεύγοντας θυμάμαι να λέω στον Χαρισούλη: “Κύριε Γιάννη, ο άνθρωπος φαίνεται... γάτα με πέταλα”. Ταυτόχρονα, πολύ σοβαρός, προσγειωμένος, ρεαλιστής. Εδειξε, με όσα είπε, ότι είναι 100% επαγγελματίας και αποφασισμένος να πετύχει.
Επαιξε 10 χρόνια στον Ηρακλή και κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει ούτε ότι ήταν άριστος επαγγελματίας, ούτε ότι ήταν πανέξυπνος, ούτε και ότι ήταν παικταράς, με όλη τη σημασία της λέξης. Με όσα έκανε, αλλά και με όσα… δεν έκανε (καθώς ποτέ δεν έδωσε το παραμικρό δικαίωμα να τον κατακρίνει κανείς για τη στάση του εντός και εκτός γηπέδων) αισθανόμουν δικαιωμένος για τα συμπεράσματα που είχα βγάλει γι’ αυτόν από εκείνη τη συνάντηση, την πρώτη μέρα που ήρθε στην Ελλάδα και πήγε στα γραφεία του Ηρακλή. Και, μολονότι έκτοτε δεν έτυχε ποτέ να μιλήσω ή να βρεθώ μαζί του, δεν έπαψα να νιώθω ότι τον ξέρω καλά ως προσωπικότητα. Ηξερα, άλλωστε, όλα όσα είχε νιώσει και όλη η Ελλάδα γι’ αυτή την αλεπού των γηπέδων, γι’ αυτόν τον κύριο που κόσμησε το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κι αυτά που επίσης όλη η Ελλάδα κατάλαβε “γνωρίζοντας” και τον προπονητή Ιβάν Γιοβάνοβιτς, με αποκορύφωμα την πρόσφατη θητεία του στον Παναθηναϊκό, μια θητεία που άγαρμπα και άσκοπα διέκοψε ο Γιάννης Αλαφούζος, οραματιζόμενος το ακατόρθωτο για τον Παναθηναϊκό με την απόφασή του να εμπιστευθεί τον δήθεν θαυματοποιό Φατίχ Τερίμ.
Χάρηκα πάρα πολύ που η πρώτη απόφαση που πήρε ο Μάκης ο Γκαγκάτσης, πριν καν αναλάβει επίσημα την προεδρία της ΕΠΟ, ήταν να αναθέσει στον Ιβάν την τεχνική ηγεσία της Εθνικής Ελλάδας και δεν νομίζω ότι χρειάζεται να εξηγήσω τους λόγους. Σοβαρότατος, εξυπνότατος, άριστος γνώστης της ελληνικής νοοτροπίας και του ελληνικού ποδοσφαίρου, δικαιότατος και με μια φιλοσοφία που την υπηρετεί σταθερά και απαρέκλιτα. Δεν αρκούν;
Α και κάτι ακόμη: Δεν έχει κανένα πρόβλημα να μένει μόνιμα στην Ελλάδα και να παρακολουθεί συνεχώς τους πάντες και τα πάντα από κοντά. Οχι να πηγαινοέρχεται κάθε έναν, δύο, ή τρεις μήνες, για να προπονήσει, ή να καθοδηγήσει την ομάδα στους αγώνες. Ο Ιβάν είναι ένας από εμάς. Και αισθάνεται περισσότερο Ελληνες από πολλούς Ελληνες...
Στέλιος Απ. Γρηγοριάδης