Αν δοκιμάσεις να πετάξεις μια πέτρα στην Ελλάδα, έχεις σοβαρές πιθανότητες να χτυπήσεις πρόεδρο. Τόσο προεδροκεντρικό σύστημα δεν υπάρχει πουθενά στον κόσμο.
Στη μεταγραφή του Κώστα Τσιμίκα ουδείς είδε τον πρόεδρο της Λίβερπουλ. Ούτε τον ιδιοκτήτη. Το τμήμα σκάουτερ αξιολόγησε τον ποδοσφαιριστή, ο οικονομικός διευθυντής τον ενέταξε στον προϋπολογισμό και ο προπονητής τον ενέκρινε. Τόσο απλά.
Αν είχε γίνει ανάλογη μεταγραφή στην Ελλάδα, οι φωτογραφίες του προέδρου και του ιδιοκτήτη θα γέμιζαν το διαδίκτυο και τις εφημερίδες. Λες και δεν θα παίξει μπάλα ο Τσιμίκας, αλλά ο ποδοσφαιρικός παράγοντας…
Αυτή η στρέβλωση λειτουργεί διαχρονικά στη χώρα μας. Ειδικά στο ποδόσφαιρο είναι κάτι μεταξύ παθογένειας και εκφυλιστικού συμπτώματος. Και κανείς δεν κάνει τον κόπο να επιχειρήσει μία δομική αλλαγή νοοτροπίας.
Θέλετε άλλο παράδειγμα;
Πάνε είκοσι χρόνια και βάλε που η εταιρία Deloitte έκανε μια εμπεριστατωμένη έρευνα για το ελληνικό πρωτάθλημα. Ηταν η ίδια που θεσμοθέτησε το σύστημα του αγγλικού πρωταθλήματος. Επιλέχτηκε επειδή ακριβώς είχε την απαραίτητη τεχνογνωσία.
Η Deloitte κατέληξε σ’ ένα συμπέρασμα: Στη μεγάλη ποδοσφαιρική κατηγορία της χώρας μας δεν μπορούν να υπάρχουν παραπάνω από 12 ομάδες. Τη γράψαμε στα παλιά μας τα παπούτσια, άλλαξε ο αιώνας και ακόμη αυτή τη συζήτηση κάνουμε: Πόσες ΠΑΕ «χωράνε» στη Super League.
Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν κάποιοι που ισχυρίζονται επειδή το αγγλικό πρωτάθλημα έχει 20 ομάδες, μπορούμε κι εμείς να τις κάνουμε τόσες! Τότε να δείτε πόσοι πρόεδροι και ιδιοκτήτες θα ξεφυτρώσουν… Σαν τα μανιτάρια.