Η Τουρκία απαιτεί την αποστρατικοποίηση των νησιών την στιγμή που έχει στο «στόχαστρο» όχι μόνο αυτά που βρίσκονται στο Ανατολικό Αιγαίο αλλά και στο Κεντρικό με τα εγχώριας κατασκευής συστήματα πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών Τ-300 Kasigra.
Το σύστημα πολλαπλών εκτοξευτών ρουκετών T-300 Kasigra είναι ένα όπλο που αναπτύχθηκε εγχώρια και τώρα υπηρετεί στις μονάδες του τουρκικού Πυροβολικού.
Το σύστημα με τη νέα ρουκέτα TR-302G και εμβέλεια που φτάνει τα 120 χλμ. μπορεί να κτυπήσει σειρά στόχων στην ζώνη ευθύνης της ΑΣΔΕΝ τοποθετημένο στα μικρασιατικά παράλια. Το πλήθος των εκτοξευτών που έχουν ενταχθεί στον τουρκικό Στρατό συνιστούν μια σημαντική απειλή και για την περιοχή του Έβρου, την ώρα που ο Ε.Σ. δεν έχει να αντιπαρατάξει ένα ανάλογου βεληνεκούς σύστημα στις γραμμές του.
Η ένταξη στο τουρκικό οπλοστάσιο ενός ακόµη οπλικού συστήµατος µε καθαρά επιθετικό προσανατολισµό και χαρακτήρα στο Αιγαίο προκαλεί νέους προβληµατισµούς στο ελληνικό αµυντικό σύστηµα.
Εκτός από την καθαρά επιχειρησιακή αξία του όπλου, ένας ακόµη παράγοντας ο οποίος πρέπει να ληφθεί σοβαρά υπόψη είναι το γεγονός ότι το σύστηµα είναι προϊόν της τουρκικής αµυντικής βιοµηχανίας και πιο συγκεκριµένα της εταιρείας Roketsan.
Πρόκειται για τη νέα ρουκέτα του συστήµατος Πολλαπλών Εκτοξευτών Ρουκετών (ΠΕΠ) Τ-300 Kasirga του τουρκικού Στρατού που µπορεί να βληθεί σε µεγάλες αποστάσεις και υψηλότερη ακρίβεια σε σχέση µε τις παλαιότερες ρουκέτες του συστήµατος.
Είναι η ρουκέτα TR-302G των 302 χλστ. που επιτυγχάνει µέγιστη εµβέλεια 120 χλµ. κάτι που σηµαίνει πως εάν οι εκτοξευτές τοποθετηθούν στα µικρασιαστικά παράλια καλύπτει σχεδόν το µισό Αιγιακό χώρο, αποτελώντας θανάσιµο κίνδυνο όχι µόνο για τα νησιά του Ανατολικού αλλά και του κεντρικού Αιγαίου.
Η ανάπτυξη του συστήµατος ΠΕΠ Τ-300 ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 όταν ο τουρκικός Στρατός άρχισε να δείχνει ενδιαφέρον για ένα σύστηµα ρουκετών µεγάλης εµβέλειας για να συµπλήρωνε τα συστήµατα πυροβολικού και για την αντιµετώπιση αντίστοιχων ΠΕΠ και µηχανοκίνητων µονάδων της τότε ΕΣΣ∆ και άλλων γειτονικών χωρών.
Μετά από µια µακρά διαδικασία αξιολόγησης συστηµάτων, που ήταν την εποχή εκείνη διαθέσιµα στη διεθνή αγορά, ο τουρκικός Στρατός επέλεξε το αµερικανικό MLRS. Η αρχική συµφωνία για την προµήθειά του υπογράφηκε στα τέλη του 1987 και αφορούσε την συµπαραγωγή 180 εκτοξευτών M-270 και πάνω από 60.000 ρουκετών.
Για την πραγµατοποίηση της συµπαραγωγής σχηµατίστηκε µια κοινοπραξία ανάµεσα στην αµερικανική LTV (κατασκευάστρια του MLRS) και ένα αριθµό τουρκικών εταιρειών.
Στη συνέχεια όµως διαπιστώθηκε πως τα οφέλη από την συγκεκριµένη συµφωνία δεν θα ήταν τα αναµενόµενα µε την µεταφορά τεχνογνωσίας στις τουρκικές εταιρείες να µην ικανοποιούσε την τουρκική πλευρά.
Αποτέλεσµα αυτή της αναθεώρησης ήταν η ακύρωση της συµφωνίας µε την LVT , αλλά οι επείγουσες ανάγκες οδήγησαν τελικά στην προµήθεια απευθείας από τις ΗΠΑ αρχικά 12 εκτοξευτών M270A1και περί τις 2000 ρουκέτες M-26 των 227 χλστ. µε τις παραδόσεις να ολοκληρώνονται το 1992.
Την ίδια χρονιά αποφασίστηκε η προµήθεια ακόµη 24 εκτοξευτών M-270 και αριθµού ρουκετών Μ 26 οι οποίες όµως θα έπρεπε να παράγονται στην Τουρκία, καθώς η τουρκική βιοµηχανία ήθελε πάση θυσία να αποκτήσει πρόσβαση σε προηγµένες πυραυλικές τεχνολογίες.
Η άρνηση των ΗΠΑ για την µεταφορά της απαραίτητης τεχνογνωσίας οδήγησε τη συγκεκριµένη συµφωνία σε ναυάγιο και κατά συνέπεια στην ακύρωσή της. Έτσι η Τουρκία στράφηκε σε άλλες χώρες που είχαν την απαραίτητη τεχνολογία στον συγκεκριµένο τοµέα όπως η Γαλλία, το Ισραήλ και η Κίνα, ζητώντας βιοµηχανική συνεργασία, µεταφορά τεχνολογίας και συµπαραγωγή.
Από όλες τις προτάσεις, αυτή της Κίνας αποδείχθηκε η πιο συµφέρουσα για τις επιδιώξεις της τουρκικής αµυντικής βιοµηχανίας.
Αποτέλεσµα των διαπραγµατεύσεων που επακολούθησαν ήταν η υπογραφή συµφωνίας µε την κινεζική CPMIEC (Chinese Precision Machinery Import and Export Company) για την από κοινού ανάπτυξη και συµπαραγωγή του κινεζικού ΠΕΠ WS-1 το 1997 το οποίο θα παραγόταν στην Τουρκία ως Τ-300 Kasigra.
Η Roketsan που ήταν υπεύθυνη για την παραγωγή της ρουκέτας, φέρεται να απέκτησε πρόσβαση σε τεχνολογίες όπως τα συνθετικά προωθητικά στερεά καύσιµα και προηγµένες µεθόδους κατασκευής των ακροφυσίων. Στα ενδιαφέροντα σηµεία του παρασκηνίου αναφορικά µε την ένταξη των συστηµάτων στον τουρκικό Στρατό είναι ότι η αποκάλυψη για την ύπαρξή τους (κάτι που είχε επιχειρηθεί να κρατηθεί µυστικό τα πρώτα χρόνια) ήρθε από τον τότε (2004) Έλληνα υπουργό Εθνικής Άµυνας, Σπήλιο Σπηλιωτόπουλο.
Οι πρώτες πληροφορίες ότι η Τουρκία είχε κάποιου είδους συνεργασία µε την Κίνα στον τοµέα των πυραυλικών συστηµάτων είχαν δει το φως της δηµοσιότητας στα τουρκικά ΜΜΕ από τις αρχές της δεκαετίας του 2000.
Τουρκικές εφηµερίδες, όπως η Milliyet και η Cumhuriyet, έκαναν τις πρώτες αναφορές σε δηµοσιεύµατά τους για συνεργασία των δύο χωρών στην πυραυλική τεχνολογία, αλλά υπήρχε µεγάλη διασπορά ψευδών και παραπλανητικών ειδήσεων σχετικά µε τις δραστηριότητες µιας άλλης κοινοπραξίας τουρκικών ιδρυµάτων και εταιρειών και πιο συγκεκριµένα του ιδρύµατος TUBITAK µαζί µε τις SAGE και MKEK για την παραγωγή του συστήµατος ρουκετών TOROS των 230-260 χλστ. που τελικά όµως δεν προχώρησε.
Τελικά η αποκάλυψη για την ύπαρξη των συστηµάτων ήρθε µέσω του Έλληνα υπουργού Άµυνας κατά τη διάρκεια συνεδρίασης του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 2004. Ο Σ. Σπηλιωτόπουλος έφερε προς συζήτηση στην Σύνοδο ένα πακέτο οικοδόµησης µέτρων εµπιστοσύνης µεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας και στο οποίο περιλαµβάνονταν η αποµάκρυνση από την περιοχή του Αιγαίου συγκεκριµένων οπλικών και άλλων συστηµάτων εκ µέρους της Τουρκίας.
Αυτά ήταν οι 10 γέφυρες εφόδου από την περιοχή του Έβρου, µείωση κατά 50% του αριθµού των φουσκωτών τύπου Zodiac που χρησιµοποιούν οι τουρκικές ειδικές δυνάµεις του Ναυτικού SAT (Sualti Taarruz), εκατέρωθεν µείωση κατ΄ αναλογία του ποσοστού των αµυντικού δαπανών επί του ΑΕΠ της κάθε χώρας και τέλος «αποµάκρυνση από την νήσο Ίµβρο των ρουκετών µεγάλης εµβέλειας κινεζικής κατασκευής».
Ήταν η πρώτη φορά που αποκαλυπτόταν, και µάλιστα σε επίσηµο επίπεδο, η ύπαρξη των συστηµάτων στον τουρκικό Στρατό.
Σε ότι αφορά το «κινεζικής κατασκευής». ο Έλληνας υπουργός ήταν πολύ καλά πληροφορηµένος καθώς από τους 80 εκτοξευτές που διαθέτει σήµερα ο τουρκικός Στρατός οι 18 αρχικοί είχαν προέλθει κατευθείαν από την κινεζική γραµµή παραγωγής (οι πρώτες παραδόσεις είχαν ξεκινήσει το 1998) ενώ οι υπόλοιποι 62 είχαν κατασκευαστεί στην Τουρκία και αργότερα έγινε γνωστό ότι το σύστηµα είχε πραγµατοποιήσει τις πρώτες του δοκιµές επί τουρκικού εδάφους το 2001.
Μετά την αποκάλυψη αυτή (η οποία σε µεγάλο µέρος της επιβεβαιώθηκε από την αποστολές αναγνώρισης των αεροσκαφών RF-4E της ΠΑ), η Τουρκία δεν είχε λόγο να κρατήσει άλλο την ύπαρξη του συστήµατος µυστική.
Το T-300 έκανε την πρώτη του δηµόσια εµφάνιση το 2006 στις 30 Αυγούστου σε στρατιωτική παρέλαση στην Άγκυρα. Αρχικά υπήρχε σύγχυση αναφορικά µε την ακριβή κινεζική έκδοση του συστήµατος πάνω στο οποίο είχε στηριχθεί το T-300. Αυτό γιατί η κινεζική CPMIEC εκτός του WS-1 είχε σε παραγωγή και την έκδοση WS-1B µε µεγαλύτερη εµβέλεια και βελτιωµένο σύστηµα ελέγχου πτήσης.
Κάποιοι αναλυτές είχαν υποστηρίξει ότι το τουρκικό Τ-300 ήταν βασισµένο στην έκδοση WS-1B, αλλά αυτό αποδείχθηκε τελικά λάθος σύµφωνα µε τις λεπτοµέρειες της συµφωνίας που είδαν το φως της δηµοσιότητας στα τέλη 2007 αρχές του 2018. Από αυτά που έγιναν γνωστά ήταν ότι η έκδοση WS-1B δεν ήταν µέρος της αρχικής συµφωνίας. Στη συνέχεια βέβαια µε την εµφάνιση της βελτιωµένης TR-302G αυτό δεν αποκλείεται.
Μια πυροβολαρχία ΠΕΠ T-300 αποτελείται από 6 έως 9 εκτοξευτές (F-302T) των ρουκετών TR-300 των 302 χλστ., ένα κέντρο ελέγχου και διοίκησης, ένα µετεωρολογικό σταθµό και 6 έως 9 οχήµατα ανεφοδιασµού.
Όλα τα οχήµατα του συστήµατος Τ-300 βασίζονται στο σασί του γερµανικού οχήµατος MAN (6X6) 26.372 των 10 τόνων, µε το συνολικό βάρος µε τέσσερις ρουκέτες να φτάνει τους 23 τόνους.
Μέσα στην καµπίνα του οχήµατος του εκτοξευτή υπάρχουν το GPS, σύστηµα ασφαλών επικοινωνιών, και συστήµατα ανταλλαγής δεδοµένων, ενώ στο πίσω µέρος της όπου υπάρχει επιπλέον χώρος για προσωπικό υπάρχει και η APU.
Ακόµη στην οροφή της καµπίνας υπάρχει ειδική θυρίδα για ένα πολυβόλο των 12,7 χλστ. για την παροχή πυρών αυτοπροστασίας. Ο εκτοξευτής έχει περιθώριο κίνησης 30 µοιρών δεξιά και αριστερά και περιθώριο ανύψωσης µέχρι τις 60 µοίρες. Για την παροχή ευστάθειας κατά τη βολή τέσσερις υδραυλικοί σταθεροποιητές εκτείνονται για επαφή µε το έδαφος εκ των οποίων οι δύο βρίσκονται πίσω από την καµπίνα του οχήµατος και οι υπόλοιποι στο πίσω µέρος του οχήµατος.
Κάθε όχηµα εκτοξευτή έχει τέσσερις σωλήνες ικανοί να εκτοξεύουν τις µήκους 4,7 µέτρων και βάρους 524 χλγρ. εκ των οποίων τα 150 χλγρ. ανήκουν στην πολεµική κεφαλή η οποία απαρτίζεται από 26.000 µεταλλικά σφαιρίδια (υποπυροµαχικά διασποράς) ικανά να εξουδετερώσουν µια σειρά στόχων όπως συγκεντρώσεις στρατευµάτων, τεθωρακισµένα οχήµατα, κέντρα διοίκησης και ελέγχου, στρατόπεδα, λιµενικές εγκαταστάσεις, σταθµούς ραντάρ κ.α.
Η ρουκέτα TR-300 διαθέτει τέσσερα σταθερά πτερύγια για την αεροδυναµική της ευστάθεια επιτυγχάνοντας µέγιστη εµβέλεια 80-100 χλµ µε µέγιστη ταχύτητα στα 3,6 Mach και η πιθανότητα κυκλικού σφάλµατος µια παράµετρος που προσδιορίζει την ακρίβεια της ρουκέτας είναι 800-1000 µέτρα (δηλ ~1% της εµβέλειάς της). Οι τέσσερις ρουκέτες µπορούν να βληθούν είτε σε οµοβροντία µε διαφορά 6 δευτ. η µια από την άλλη ή ανεξάρτητα, ενώ η ελάχιστη απόσταση που µπορεί να βάλει είναι τα 20 χλµ. Ένας εκτοξευτής µπορεί να είναι έτοιµος για βολή µέσα σε 20 λεπτά από τη στιγµή που θα δοθεί εντολή για την τάξη του συστήµατος.
Η νέα ρουκέτα TR-302G
Η νέα ρουκέτα που ανέπτυξε η Roketsan έχει αυξηµένη εµβέλεια και βελτιωµένη ακρίβεια και ναυτιλία. Πιο συγκεκριµένα µπορεί να φτάσει τα 120 χλµ. απόσταση µε πιθανότητα κυκλικού σφάλµατος µεταξύ 5 και 50 µέτρων, έχοντας τεράστια διαφορά από τα 800 µε 1000 µέτρα της πρώτης έκδοσης. Αυτό επιτυγχάνεται µε τον συνδυασµό GPS/INS που διαθέτει και πρόκειται για εκπληκτική ακρίβεια για µια ρουκέτα πυροβολικού µε εµβέλεια 120 χλµ και ταχύτητα 3,6 mach.
Με την νέα ρουκέτα οι 80 εκτοξευτές F-302T του τουρκικού Στρατού θα µπορούν να πλήξουν στόχους σε απόσταση 120 χλµ µε ακρίβεια σε σύντοµο χρονικό διάστηµα και µεγάλη καταστροφικότατα χάρις στην βάρους 150 κιλών θραυσµατογόνο πολεµική κεφαλή υψηλής εκρηκτικότητας.
Το σύστηµα ΠΕΠ TR-122 Sakarya
ο έτερο σύστηµα ΠΕΠ του τουρκικού Στρατού είναι το µικρότερης εµβέλειας και διαµετρήµατος TR-122. Στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και τις αρχές του ΄90 διάφορα προγράµµατα εκτοξευτών ρουκετών είχαν ξεκινήσει να αναπτύσσονται για τον τουρκικό Στρατό, ανάµεσα σε αυτά και το T-122.Το πρωτότυπο του συστήµατος αποκαλύφθηκε το 1995 µε τα πρώτα οχήµατα να ξεκινούν τις δοκιµές αποδοχής το 1996.
Αποτέλεσµα αυτών ήταν η παραγωγή του συστήµατος να ξεκινήσει το 1997. Ο εκτοξευτής διαθέτει δύο πλαίσια των 20 ρουκετών έκαστο τοποθετηµένα το ένα δίπλα στο άλλο και τα οποία υψώνονται µε υδραυλικό µηχανισµό. Το σύστηµα ελέγχου πυρός υπολογίζει αυτόµατα τα δεδοµένα βολής για όλες τις ρουκέτες ακόµη και αν αυτές φέρουν διαφορετικές πολεµικές κεφαλές και µπορεί να έχει αποθηκευµένες µέχρι και 20 διαφορετικές συντεταγµένες.
Ο εκτοξευτής µπορεί να βάλλει τις ρουκέτες είτε σε οµοβροντία είτε ξεχωριστά µε το πλήρες φορτίο των 40 ρουκετών να µπορεί να έχει εκτοξευτεί µέσα σε 80 δευτ. καλύπτοντας µια περιοχή 500 x 500 µ.
Οι τελευταίες εκδόσεις του συστήµατος διαθέτουν γερανό ο οποίος µπορεί να επανεξοπλιστεί το σύστηµα σε χρόνο 5 λεπτών. Οι ρουκέτες για το σύστηµα αναπτύχθηκαν και παράγονται από τις εταιρείες ΜΚΕΚ και Roketsan, ενώ το Τ-122 έχει την ευελιξία να βάλλει και ρουκέτες από το ρωσικό σύστηµα ΒΜ-21 και παράγωγά του.
Οι εγχώρια κατασκευασµένες ρουκέτες έχουν πολεµική κεφαλή υψηλής εκρηκτικότητας/θραυσµατογενή και µπορούν να περιέχουν είτε υποπυροµαχικά για την προσβολή συγκεντρώσεων πεζικού είτε θωρακισµένων οχηµάτων. Η µέγιστη εµβέλεια του συστήµατος συµπεριλαµβανοµένων και των ρουκετών αυξηµένης εµβέλειας φτάνει τα 40 χλµ.
Οι πρώτες εκδόσεις του οχήµατος του εκτοξευτή βασίζονταν στο όχηµα της ΜΑΝ 26.281. Σε µια βελτιωµένη έκδοση του συστήµατος που αποκαλύφθηκε το 2005 το χρησιµοποιούµενο όχηµα ήταν το MAN 26.372, το οποίο χρησιµοποιείται επίσης και για τον τακτικό βαλλιστικό πύραυλο µικρού βεληνεκούς J-600T Yildirim. Ο τουρκικός Στρατός διαθέτει συνολικά 130 εκτοξευτές TR-122.
Τα συστήµατα T-122/300 και T-107/122
Το 2013 η Roketsan αποκάλυψε κατά τη διάρκεια της έκθεσης IDEF µια νέα έκδοση του TR-122 την T-122/300. Η συγκεκριµένη έκδοση αποτελεί ουσιαστικά ένα εντελώς νέο σύστηµα το οποίο µπορεί να βάλει τόσο ρουκέτες των 122 όσο και των 300 χλστ. Η ανάπτυξη του νέου ρουκετοβόλου ξεκίνησε το 2010 και οι δοκιµές ολοκληρώθηκαν το 2012.
Αν και το σύστηµα δεν έχει παραγγελθεί από τον τουρκικό Στρατό εντούτοις αυτό δεν µπορεί να αποκλειστεί µελλοντικά. Σύµφωνα µε τα όσα έχουν γίνει γνωστά το σύστηµα παράγεται από την Roketsan για λογαριασµό µη κατονοµαζόµενο πελάτη του εξωτερικού.
Η τυπική διαµόρφωση σύνθεσης µιας πυροβολαρχίας του συστήµατος αποτελείται από ένα όχηµα ελέγχου και διοίκησης C-122/300, έξι εκτοξευτές T-122/300, έξι οχήµατα ανεφοδιασµού L-122/300, ένα όχηµα µετεωρολογικών δεδοµένων M-122/300 και ένα όχηµα παροχής υποστήριξης/συντήρησης R-122/300.
Το σύστηµα ελέγχου και διοίκησης µπορεί να ολοκληρωθεί µε σύγχρονα αυτοµατοποιηµένα συστήµατα ελέγχου πυρός επιτρέποντας την παροχή δεδοµένων στοχοποίησης τόσο από επίγεια ραντάρ όσο και από UAV.
Όπως έχει γίνει γνωστό ο πρώτος πελάτης του συστήµατος έχει ζητήσει το όχηµα του εκτοξευτή να είναι το ρωσικής παραγωγής φορτηγό Kamaz-63502 8x8. Το T-122/300 µπορεί να δεχθεί δύο ειδών πλαίσια, ένα για τη βολή των ρουκετών των 122 χλστ. το οποίο παροµοιάζει µε το TR-122 και ένα για τη βολή των ρουκετών των 300 χλστ. που παροµοιάζει µε το T-300.
Στην πρώτη περίπτωση ο εκτοξευτής έχει δυνατότητα κίνησης 120 µοιρών στο αζιµούθιο ενώ στην δεύτερη περίπτωση αυτή περιορίζεται στις 20 µοίρες.
Οι µηχανικοί της τουρκικής εταιρείας έχουν σχεδιάσει νέα κλίνη που µπορεί να δέχεται και τα είδη των εκτοξευτών. Κάθε πλαίσιο των ρουκετών των 122 χλστ. (TR-122 µε πυροδότηση εξ επαφής ή TRB-122 µε πυροσωλήνα προσέγγισης) έχει τη διαµόρφωση του Sakarya φέρει δηλαδή 20 ρουκέτες σε ένα σύνολο 40 ρουκετών.
Και οι δύο τύποι των ρουκετών έχουν µέγιστη εµβέλεια 36 χλµ. στο επίπεδο της θάλασσας η 40 χλµ. εάν βρίσκονται σε υψόµετρο έως 600 µέτρα. Το βάρος τους είναι 65,9 χλγρ. και µεταφέρουν πολεµική κεφαλή βάρους 18,4 χλγρ.
Για τις ρουκέτες των 300 χλστ. χρησιµοποιείται ένας νέος φορέας που αν και µοιάζει µε αυτό του kasirga έχει κάποιες διαφορές. Να σηµειωθεί πως ο τουρκικός Στρατός ταξινοµεί τις δικές του ρουκέτες ως διαµέτρηµα 302 χλστ. αντί 300 χλστ. καθώς το σώµα της ρουκέτας διαθέτει ορισµένες αρτάνες ασφαλείας τοποθετηµένες στο σώµα της ρουκέτας.
Ο εκτοξευτής στην διαµόρφωση των 300 χλστ. διαθέτει τέσσερις σωλήνες εκτόξευσης ισάριθµων ρουκετών όπως και στο kasirga.
Οι ρουκέτες διατίθενται σε δύο βασικές εκδόσεις: Την TR-300E (µε αυξηµένη εµβέλεια) και την TR-300S (µε µειωµένη εµβέλεια). Και οι δύο εκδόσεις έχουν βάρος 590 χλγρ. και φέρουν θραυσµατογενή πολεµική κεφαλή βάρους 150 χλγρ. µε πυροσωλήνα προσέγγισης και εφεδρικό σύστηµα πυροδότησης µε την επαφή µε το στόχο.
Η εµβέλεια της ρουκέτας TR-300E φτάνει τα 105 χλµ. εάν βληθεί στο επίπεδο της θάλασσας και τα 120 µε 125 εάν το σύστηµα βρίσκεται σε µεγαλύτερο υψόµετρο, ενώ η ελάχιστη απόσταση όπου µπορεί να βληθεί ένας στόχος είναι στα 65 χλµ. Πρακτικά η TR-300S είναι µια “-300F” µε ένα δακτύλιο ο οποίος εκτείνεται σαν αερόφρενο αυξάνοντας την οπισθέλκουσα, µε αποτέλεσµα το µέγιστο βεληνεκές να φτάνει τα 60 χλµ. και το ελάχιστο τα 40 χλµ. Παρόµοιας διαµόρφωσης είναι και το µικρότερης εµβέλειας σύστηµα T-107/122.
Αυτό διαθέτει δύο διαµορφώσεις: Μια για την εκτόξευση ρουκετών των 107 χλστ. και µια την εκτόξευση ρουκετών των 122 χλστ.
Στην πρώτη περίπτωση χρησιµοποιούνται τρεις εκτοξευτές των 20 θέσεων ο καθένας οι οποίοι στρέφονται 90 µοίρες από τον διαµήκη άξονα του οχήµατος και στη δεύτερη περίπτωση δύο εκτοξευτές των 20 θέσεων.
Η σύνθεση µιας πυροβολαρχίας του συστήµατος είναι παρόµοια µε αυτή του T-122/300 αποτελούµενη από ένα όχηµα ελέγχου και διοίκησης C-107/122, έξι οχήµατα εκτοξευτή T-107/122, έξι οχήµατα επανεξοπλισµού L-107/122, ένα µετεωρολογικό σταθµό M-107/122 και ένα όχηµα υποστήριξης/συντήρησης R-107/122.
Συµπεράσµατα
Η τουρκική αµυντική βιοµηχανία έχει εισέλθει σε πλήρη αυτονόµηση σε ότι αφορά συγκεκριµένα οπλικά συστήµατα µεταξύ αυτών και αυτά των εκτοξευτών ρουκετών.
Έχοντας συγκεκριµένο σχέδιο το οποίο ξεκίνησε από τα τέλη της δεκαετίας του ΄80 µε συνεργασία µε την Κίνα οι τουρκικές εταιρείες κατόρθωσαν σε σύντοµο σχετικά χρονικό διάστηµα να αποκτήσουν την απαραίτητη τεχνογνωσία προκειµένου να παράγουν τα δικά τους συστήµατα. Κάτι που δεν µπόρεσε να κάνει η ελληνική αµυντική βιοµηχανία, από τη στιγµή που δεν υπήρχε σχεδιασµός αλλά το σπουδαιότερο όραµα.
Σε ότι αφορά το επιχειρησιακό µέρος και ανεξαρτήτως δεσµεύσεων ή περιορισµών που πιθανών θα µπορούσαν να τεθούν στην Τουρκία για την χρήση των ρουκετών των 300 χλστ. στο Αιγαίο η Άγκυρα µπορεί ανά πάσα στιγµή να αναπτύξει το σύστηµα Τ-300 Kasirga εξοπλισµένο µε τις νέες ρουκέτες στις Μικρασιατικές ακτές µέσα σε σύντοµο χρονικό διάστηµα λόγω της αυτονοµίας και επιχειρησιακής ευελιξίας του συστήµατος.
Εντός 20 λεπτών από την άφιξη της µονάδας πυρός στο σηµείο εξαπόλυσης των ρουκετών, το Τ-300 Kasirga µπορεί να πλήξει στόχους µε ακρίβεια σε όλα σχεδόν τα νησιά του Ανατολικού και του Κεντρικού Αιγαίου µε εξαίρεση την Σκύρο, την Άνδρο και την Νάξο. Οι νέες ρουκέτες TR-302G µπορούν να προκαλέσουν σηµαντική ζηµιά στους σχηµατισµούς των νησιών του Α. Αιγαίου πριν από κάποια αποβατική ενέργεια προκαλώντας σύγχυση και αναστάτωση στο ελληνικό αµυντικό σύστηµα εξουδετερώνοντας κρίσιµες υποδοµές και αµυντικές διατάξεις προετοιµάζοντας το έδαφος µε συνεχή πυρά. Το γεγονός ότι οι ρουκέτες του τουρκικού στρατού έχουν βεληνεκές της τάξης από 40 έως και 120 χλµ. σε σχέση µε τα 20 χλµ. των RM-70 του Ε.Σ. καταδεικνύουν µε τον πιο σαφή τρόπο την τουρκική υπεροχή και σε αυτόν τον τοµέα.
Αυτό σηµαίνει επιπλέον ότι οι τουρκικές δυνάµεις µπορούν να τοποθετήσουν τα δικά τους συστήµατα σε τέτοια απόσταση που να µην είναι µέσα στην εµβέλεια του ελληνικού πυροβολικού ώστε το τελευταίο να εκπέµψει πυρά αντιπυροβολικού από τα νησιά.
Το γεγονός άλλωστε ότι τα συστήµατα T-300 ήταν τοποθετηµένα στην Ίµβρο (και εξακολουθούν να είναι) µε στόχο την Λήµνο, σηµαίνει ότι παρόµοιες κινήσεις έχουν γίνει σε όλους τους υποψήφιους στόχους στο Ανατολικό Αιγαίο χωρίς το ελληνικό αµυντικό σύστηµα να µπορεί να αντιµετωπίσει την συγκεκριµένη απειλή. Άλλωστε το µοναδικό βλήµα που θα µπορούσε να προσβάλλει τα τουρκικά συστήµατα το MLRS δεν βρίσκεται στα νησιά αλλά στον ηπειρωτικό χώρο.
Πηγή: defencenet.gr